Mga Panaghoy 1
Ang Biblia, 2001
Mga Kapanglawan ng Jerusalem
1 Kaylungkot na nakaupong nag-iisa ang lunsod
na dating punô ng mga tao!
Siya'y naging parang isang balo,
siya na dating dakila sa gitna ng mga bansa!
Siya na dating prinsesa ng mga lalawigan
ay naging alipin!
2 Siya'y umiiyak nang mapait sa gabi,
may mga luha sa kanyang mga pisngi;
sa lahat ng kanyang mangingibig
ay wala ni isa mang sa kanya'y umaliw,
lahat ng kanyang mga kaibigan sa kanya ay nagtaksil,
sila'y naging mga kaaway niya.
3 Ang Juda ay dinalang-bihag sa ilalim ng pagdadalamhati
at mabigat na paglilingkod.
Siya'y naninirahan sa gitna ng mga bansa,
ngunit walang natagpuan na mapagpapahingahan,
inabutan siya ng lahat ng humahabol sa kanya
sa gitna ng pagkabalisa.
4 Ang mga daan patungo sa Zion ay nagluluksa,
sapagkat walang dumarating sa kapistahang itinakda.
Lahat ng kanyang pintuan ay giba,
ang mga pari niya'y dumaraing;
ang kanyang mga dalaga ay pinahihirapan,
at siya'y mapait na nagdurusa.
5 Ang kanyang mga kalaban ay naging kanyang mga pinuno,
ang kanyang mga kaaway ay nagtatagumpay,
sapagkat pinagdusa siya ng Panginoon
dahil sa dami ng kanyang mga pagsuway;
ang kanyang mga munting anak ay umalis
bilang bihag sa harapan ng kaaway.
6 Mula sa anak na babae ng Zion ay naglaho
ang lahat niyang karilagan.
Ang kanyang mga pinuno ay naging parang mga usa
na hindi makatagpo ng pastulan;
sila'y tumakbong walang lakas sa harapan ng humahabol.
7 Naaalala ng Jerusalem
sa mga araw ng kanyang paghihirap at kapaitan
ang lahat ng kanyang mahahalagang bagay noong una.
Nang ang kanyang bayan ay mahulog sa kamay ng kalaban,
ay walang sumaklolo sa kanya,
tiningnan siya na may kasiyahan ng kanyang mga kalaban,
na tinutuya ang kanyang pagbagsak.
8 Ang Jerusalem ay nagkasala nang mabigat,
kaya't siya'y naging isang maruming bagay;
lahat ng nagparangal sa kanya ay humahamak sa kanya,
sapagkat kanilang nakita ang kanyang kahubaran.
Oo, siya'y dumaraing
at tumatalikod.
9 Ang kanyang karumihan ay nasa kanyang mga damit;
hindi niya inalintana ang kanyang wakas;
kaya't ang kanyang pagbagsak ay malagim,
siya'y walang mang-aaliw.
“O Panginoon, masdan mo ang aking pagdadalamhati;
sapagkat ang kaaway ay nagmamalaki!”
10 Iniunat ng kaaway ang kanyang kamay
sa lahat ng kanyang mahahalagang bagay.
Oo, nakita niyang sinakop ng mga bansa
ang kanyang santuwaryo,
yaong mga pinagbawalan mong pumasok
sa iyong kapulungan.
11 Ang buong bayan niya ay dumaraing
habang sila'y naghahanap ng tinapay;
ipinagpalit nila ng pagkain ang kanilang mga kayamanan
upang ibalik ang kanilang lakas.
“Tingnan mo, O Panginoon, at masdan mo;
sapagkat ako'y naging hamak.”
12 “Wala bang anuman sa inyo, kayong lahat na nagdaraan?
Inyong masdan at tingnan
kung may anumang kapanglawan na gaya ng aking kapanglawan,
na ibinigay sa akin,
na ipinabata sa akin ng Panginoon
sa araw ng kanyang mabangis na galit.
13 “Mula sa itaas ay nagsugo siya ng apoy;
sa aking mga buto ay pinababa niya ito;
nagladlad siya ng lambat para sa aking mga paa,
pinabalik niya ako;
iniwan niya akong natitigilan
at nanghihina sa buong araw.
14 “Iginapos sa isang pamatok ang aking mga pagsuway,
binigkis niya itong sama-sama ng kanyang kamay;
ang mga ito ay inilagay sa leeg ko,
pinapanghina niya ang lakas ko;
ibinigay ako ng Panginoon sa mga kamay
ng mga taong hindi ko matagalan.
15 “Tinawanan ng Panginoon
ang lahat ng aking mga magigiting na lalaki sa gitna ko;
siya'y nagpatawag ng pagtitipon laban sa akin
upang durugin ang aking mga binata;
niyapakan ng Panginoon na parang pisaan ng ubas
ang anak na dalaga ng Juda.
16 “Dahil sa mga bagay na ito ay umiiyak ako;
ang mga mata ko ay dinadaluyan ng luha;
sapagkat ang mang-aaliw na dapat magpanumbalik ng aking katapangan
ay malayo sa akin.
Ang mga anak ko ay mapanglaw,
sapagkat nagwagi ang kaaway.”
17 Iniunat ng Zion ang kanyang mga kamay;
ngunit walang umaliw sa kanya.
Nag-utos ang Panginoon laban sa Jacob,
na ang kanyang mga kalapit ang dapat maging mga kalaban niya;
ang Jerusalem ay naging maruming bagay sa gitna nila.
18 “Ang Panginoon ay matuwid;
sapagkat ako'y naghimagsik laban sa kanyang salita;
ngunit inyong pakinggan, ninyong lahat ng bayan,
ang aking paghihirap ay inyong masdan,
ang aking mga dalaga at mga binata
ay nasa pagkabihag.
19 “Tinawagan ko ang aking mga mangingibig,
ngunit dinaya nila ako;
ang aking mga pari at matatanda ay napahamak sa lunsod,
habang nagsisihanap sila ng pagkain
upang ang lakas nila'y panumbalikin.
20 “Masdan mo, O Panginoon; sapagkat ako'y nahahapis,
ang aking kaluluwa ay naguguluhan,
ang aking puso ay nagugulumihanan;
sapagkat ako'y lubhang naghimagsik.
Sa lansangan ang tabak ay pumapatay;
ito'y gaya ng kamatayan sa bahay.
21 “Nabalitaan nila na ako'y dumaraing;
walang sinumang umaliw sa akin;
narinig ng lahat ng aking mga kaaway ang aking kabagabagan;
sila'y natutuwa na iyong ginawa iyon.
Paratingin mo ang araw na iyong ipinahayag,
at sila'y magiging gaya ko.
22 “Dumating nawa ang lahat nilang kasamaan sa harapan mo;
at gawin mo sa kanila
ang gaya ng sa akin ay ginawa mo,
dahil sa lahat kong mga pagsuway;
sapagkat marami ang mga daing ko,
at nanghihina ang puso ko.”
Lamentazioni 1
Conferenza Episcopale Italiana
PRIMA LAMENTAZIONE
1 Ah! come sta solitaria
la città un tempo ricca di popolo!
E' divenuta come una vedova,
la grande fra le nazioni;
un tempo signora tra le province
è sottoposta a tributo.
2 Essa piange amaramente nella notte,
le sue lacrime scendono sulle guance;
nessuno le reca conforto,
fra tutti i suoi amanti;
tutti i suoi amici l'hanno tradita,
le sono divenuti nemici.
3 Giuda è emigrato
per la miseria e la dura schiavitù.
Egli abita in mezzo alle nazioni,
senza trovare riposo;
tutti i suoi persecutori l'hanno raggiunto
fra le angosce.
4 Le strade di Sion sono in lutto,
nessuno si reca più alle sue feste;
tutte le sue porte sono deserte,
i suoi sacerdoti sospirano,
le sue vergini sono afflitte
ed essa è nell'amarezza.
5 I suoi avversari sono i suoi padroni,
i suoi nemici sono felici,
perché il Signore l'ha afflitta
per i suoi misfatti senza numero;
i suoi bambini sono stati condotti in schiavitù,
sospinti dal nemico.
6 Dalla figlia di Sion
è scomparso ogni splendore;
i suoi capi sono diventati come cervi
che non trovano pascolo;
camminano senza forze
davanti agli inseguitori.
7 Gerusalemme ricorda
i giorni della sua miseria e del suo vagare,
tutti i suoi beni preziosi dal tempo antico;
ricorda quando il suo popolo cadeva
per mano del nemico
e nessuno le porgeva aiuto.
I suoi nemici la guardavano
e ridevano della sua rovina.
8 Gerusalemme ha peccato gravemente,
per questo è divenuta un panno immondo;
quanti la onoravano la disprezzano,
perché hanno visto la sua nudità;
anch'essa sospira
e si volge indietro.
9 La sua sozzura è nei lembi della sua veste,
non pensava alla sua fine;
essa è caduta in modo sorprendente
e ora nessuno la consola.
«Guarda, Signore, la mia miseria,
perché il nemico ne trionfa».
10 L'avversario ha steso la mano
su tutte le sue cose più preziose;
essa infatti ha visto i pagani
penetrare nel suo santuario,
coloro ai quali avevi proibito
di entrare nella tua assemblea.
11 Tutto il suo popolo sospira in cerca di pane;
danno gli oggetti più preziosi in cambio di cibo,
per sostenersi in vita.
«Osserva, Signore, e considera
come sono disprezzata!
12 Voi tutti che passate per la via,
considerate e osservate
se c'è un dolore simile al mio dolore,
al dolore che ora mi tormenta,
e con cui il Signore mi ha punito
nel giorno della sua ira ardente.
13 Dall'alto egli ha scagliato un fuoco
e nelle mie ossa lo ha fatto penetrare;
ha teso una rete ai miei piedi,
mi ha fatto cadere all'indietro;
mi ha reso desolata,
affranta da languore per sempre.
14 S'è aggravato il giogo delle mie colpe,
nella sua mano esse sono annodate;
il loro giogo è sul mio collo
ed ha fiaccato la mia forza;
il Signore mi ha messo nelle loro mani,
non posso rialzarmi.
15 Ha ripudiato tutti i miei prodi
il Signore in mezzo a me.
Egli ha chiamato a raccolta contro di me
per fiaccare i miei giovani;
il Signore ha pigiato come uva nel tino
la vergine figlia di Giuda.
16 Per tali cose io piango,
dal mio occhio scorrono lacrime,
perché lontano da me è chi consola,
chi potrebbe ridarmi la vita;
i miei figli sono desolati,
perché il nemico ha prevalso».
17 Sion protende le mani,
nessuno la consola.
Il Signore ha inviato contro Giacobbe
i suoi nemici da tutte le parti.
Gerusalemme è divenuta
come panno immondo in mezzo a loro.
18 «Giusto è il Signore,
poiché mi sono ribellata alla sua parola.
Ascoltate, vi prego, popoli tutti,
e osservate il mio dolore!
Le mie vergini e i miei giovani
sono andati in schiavitù.
19 Ho chiamato i miei amanti,
ma essi mi hanno tradita;
i miei sacerdoti e i miei anziani
nella città sono spirati
mentre cercavano cibo
per sostenersi in vita.
20 Guarda, Signore, quanto sono in angoscia;
le mie viscere si agitano,
il mio cuore è sconvolto dentro di me,
poiché sono stata veramente ribelle.
Di fuori la spada mi priva dei figli,
dentro c'è la morte.
21 Senti come sospiro,
nessuno mi consola.
Tutti i miei nemici han saputo della mia sventura,
ne hanno gioito, perché tu hai fatto ciò.
Manda il giorno che hai decretato
ed essi siano simili a me!
22 Ti sia presente tutta la loro malvagità
e trattali duramente come hai trattato me,
a causa di tutte le mie prevaricazioni.
Molti sono infatti i miei sospiri
e il mio cuore si consuma».
