Add parallel Print Page Options

Panaghoy ng mga Israelitang Dinalang-bihag

137 Sa pampang ng mga ilog nitong bansang Babilonia,
    kami'y nakaupong tumatangis, sa tuwing Zion, aming naaalala.
Sa sanga ng mga kahoy, sa tabi ng ilog nila,
    isinabit namin doon, yaong dala naming lira.
Sa amin ay iniutos ng sa amin ay lumupig,
    na aliwin namin sila, ng matamis naming tinig,
    tungkol sa Zion, yaong paksa, niyong nais nilang awit.

Ang awit para kay Yahweh, pa'no namin aawitin,
    samantalang kami'y bihag sa lupaing hindi amin?
Ayaw ko nang ang lira ko'y hawakan pa at tugtugin,
    kung ang bunga sa pagtugtog, limutin ang Jerusalem;
di na ako aawit pa, kung ang aking sasapitin
    sa isip ko't alaala, ika'y ganap na limutin,
    kung ang kaligayahan ko ay sa iba ko hahanapin.

Yahweh, sana'y gunitain, ginawa ng Edomita,
    nang ang bayang Jerusalem ay malupig at makuha;
sumisigaw silang lahat na ang wikang binabadya:
    “Iguho na nang lubusan, sa lupa ay ibagsak na!”

Tandaan(A) mo, Babilonia, ika'y tiyak wawasakin,
    dahilan sa ubod sama ang ginawa mo sa amin;
    yaong taong magwawasak, mapalad na ituturing
    kung ang inyong mga sanggol kunin niya at durugin!

137 Sa tabi ng mga ilog ng Babilonia,
    doon tayo'y naupo at umiyak;
    nang ang Zion ay ating maalala;
sa mga punong sauce sa gitna nito,
    ating ibinitin ang mga alpa natin doon.
Sapagkat doo'y ang mga bumihag sa atin
    ay humingi sa atin ng mga awitin,
at tayo'y hiningan ng katuwaan ng mga nagpahirap sa atin doon:
    “Awitin ninyo sa amin ang isa sa mga awit ng Zion.”

Paano namin aawitin ang awit ng Panginoon
    sa isang lupaing banyaga?

O Jerusalem, kung kita'y kalimutan,

    makalimot nawa ang aking kanang kamay!
Dumikit nawa ang aking dila sa aking ngalangala,
    kung hindi kita maalala,
kung ang Jerusalem ay hindi ko ilagay
    sa ibabaw ng aking pinakamataas na kagalakan!
Alalahanin mo, O Panginoon, laban sa mga anak ni Edom
    ang araw ng Jerusalem,
kung paanong sinabi nila, “Ibuwal, ibuwal!”
    Hanggang sa kanyang saligan!
O(A) anak na babae ng Babilonia, ikaw na mangwawasak!
    Magiging mapalad siya na gumaganti sa iyo
    ng kabayaran na siyang ibinayad mo sa amin!
Magiging mapalad siya na kukuha sa iyong mga musmos,
    at sa malaking bato sila'y sasalpok.

A sad song[a]

137 When we sat down beside the rivers in Babylon,
    we were very upset.
We thought about Zion city that we had left behind,
    and we wept.[b]
We hung up our harps there
    on the branches of the willow trees.
Our enemies asked us to sing songs for them there.
    They laughed at us as their prisoners.
They asked for a song to make them happy.
    They shouted, ‘Sing us a song about Zion!’
But we are in a foreign land,
    so we cannot sing a song to the Lord.
Jerusalem, I never want to forget you.
    I would rather lose my right hand!
    I would rather my tongue could no longer move![c]
Yes, I will always remember you, Jerusalem.
You are the most important thing that I think about,
    more than anything else that makes me happy.

Lord, remember to punish the people of Edom.[d]
They were happy when Babylon's army won against Jerusalem.
On that day the Edomites said,
    ‘Knock down the city so that nothing still stands!’
People of Babylon, an army will soon destroy you!
They will punish you in the same way that you punished us.
    May God bless whoever does that to you!
Just like you did to us,
    they will hit your babies against a rock.
May God bless whoever does that to you!

Footnotes

  1. 137:1 In 586 BC, Babylon's army destroyed Jerusalem, the capital city of Judah. They took the people who lived there to Babylon as prisoners. We call the time that the people of Judah were prisoners in Babylon ‘the exile.’ They were not happy there and they wanted to return to Jerusalem.
  2. 137:1 Zion was the special place in Jerusalem where God's Temple was.
  3. 137:6 The right hand played the harp, and the tongue sang the words.
  4. 137:7 Edom was an enemy of Judah. When the Babylon army destroyed Jerusalem, the Edomites were very happy.