Pilate

23 1-2 Then they all took Jesus to Pilate and began to bring up charges against him. They said, “We found this man undermining our law and order, forbidding taxes to be paid to Caesar, setting himself up as Messiah-King.”

Pilate asked him, “Is this true that you’re ‘King of the Jews’?”

“Those are your words, not mine,” Jesus replied.

Pilate told the high priests and the accompanying crowd, “I find nothing wrong here. He seems harmless enough to me.”

But they were vehement. “He’s stirring up unrest among the people with his teaching, disturbing the peace everywhere, starting in Galilee and now all through Judea. He’s a dangerous man, endangering the peace.”

6-7 When Pilate heard that, he asked, “So, he’s a Galilean?” Realizing that he properly came under Herod’s jurisdiction, he passed the buck to Herod, who just happened to be in Jerusalem for a few days.

8-10 Herod was delighted when Jesus showed up. He had wanted for a long time to see him, he’d heard so much about him. He hoped to see him do something spectacular. He peppered him with questions. Jesus didn’t answer—not one word. But the high priests and religion scholars were right there, saying their piece, strident and shrill in their accusations.

11-12 Mightily offended, Herod turned on Jesus. His soldiers joined in, taunting and jeering. Then they dressed him up in an elaborate king costume and sent him back to Pilate. That day Herod and Pilate became thick as thieves. Always before they had kept their distance.

13-16 Then Pilate called in the high priests, rulers, and the others and said, “You brought this man to me as a disturber of the peace. I examined him in front of all of you and found there was nothing to your charge. And neither did Herod, for he has sent him back here with a clean bill of health. It’s clear that he’s done nothing wrong, let alone anything deserving death. I’m going to warn him to watch his step and let him go.”

18-20 At that, the crowd went wild: “Kill him! Give us Barabbas!” (Barabbas had been thrown in prison for starting a riot in the city and for murder.) Pilate still wanted to let Jesus go, and so spoke out again.

21 But they kept shouting back, “Crucify! Crucify him!”

22 He tried a third time. “But for what crime? I’ve found nothing in him deserving death. I’m going to warn him to watch his step and let him go.”

23-25 But they kept at it, a shouting mob, demanding that he be crucified. And finally they shouted him down. Pilate caved in and gave them what they wanted. He released the man thrown in prison for rioting and murder, and gave them Jesus to do whatever they wanted.

Skull Hill

26-31 As they led him off, they made Simon, a man from Cyrene who happened to be coming in from the countryside, carry the cross behind Jesus. A huge crowd of people followed, along with women weeping and carrying on. At one point Jesus turned to the women and said, “Daughters of Jerusalem, don’t cry for me. Cry for yourselves and for your children. The time is coming when they’ll say, ‘Lucky the women who never conceived! Lucky the wombs that never gave birth! Lucky the breasts that never gave milk!’ Then they’ll start calling to the mountains, ‘Fall down on us!’ calling to the hills, ‘Cover us up!’ If people do these things to a live, green tree, can you imagine what they’ll do with deadwood?”

32 Two others, both criminals, were taken along with him for execution.

33 When they got to the place called Skull Hill, they crucified him, along with the criminals, one on his right, the other on his left.

34-35 Jesus prayed, “Father, forgive them; they don’t know what they’re doing.”

Dividing up his clothes, they threw dice for them. The people stood there staring at Jesus, and the ringleaders made faces, taunting, “He saved others. Let’s see him save himself! The Messiah of God—ha! The Chosen—ha!”

36-37 The soldiers also came up and poked fun at him, making a game of it. They toasted him with sour wine: “So you’re King of the Jews! Save yourself!”

38 Printed over him was a sign: this is the king of the jews.

39 One of the criminals hanging alongside cursed him: “Some Messiah you are! Save yourself! Save us!”

40-41 But the other one made him shut up: “Have you no fear of God? You’re getting the same as him. We deserve this, but not him—he did nothing to deserve this.”

42 Then he said, “Jesus, remember me when you enter your kingdom.”

43 He said, “Don’t worry, I will. Today you will join me in paradise.”

44-46 By now it was noon. The whole earth became dark, the darkness lasting three hours—a total blackout. The Temple curtain split right down the middle. Jesus called loudly, “Father, I place my life in your hands!” Then he breathed his last.

* * *

47 When the captain there saw what happened, he honored God: “This man was innocent! A good man, and innocent!”

48-49 All who had come around as spectators to watch the show, when they saw what actually happened, were overcome with grief and headed home. Those who knew Jesus well, along with the women who had followed him from Galilee, stood at a respectful distance and kept vigil.

50-54 There was a man by the name of Joseph, a member of the Jewish High Council, a man of good heart and good character. He had not gone along with the plans and actions of the council. His hometown was the Jewish village of Arimathea. He lived in alert expectation of the kingdom of God. He went to Pilate and asked for the body of Jesus. Taking him down, he wrapped him in a linen shroud and placed him in a tomb chiseled into the rock, a tomb never yet used. It was the day before Sabbath, the Sabbath just about to begin.

55-56 The women who had been companions of Jesus from Galilee followed along. They saw the tomb where Jesus’ body was placed. Then they went back to prepare burial spices and perfumes. They rested quietly on the Sabbath, as commanded.

23 και ανασταν απαν το πληθος αυτων ηγαγον αυτον επι τον πιλατον

ηρξαντο δε κατηγορειν αυτου λεγοντες τουτον ευραμεν διαστρεφοντα το εθνος ημων και κωλυοντα φορους καισαρι διδοναι και λεγοντα εαυτον χριστον βασιλεα ειναι

ο δε πιλατος ηρωτησεν αυτον λεγων συ ει ο βασιλευς των ιουδαιων ο δε αποκριθεις αυτω εφη συ λεγεις

ο δε πιλατος ειπεν προς τους αρχιερεις και τους οχλους ουδεν ευρισκω αιτιον εν τω ανθρωπω τουτω

οι δε επισχυον λεγοντες οτι ανασειει τον λαον διδασκων καθ ολης της ιουδαιας και αρξαμενος απο της γαλιλαιας εως ωδε

πιλατος δε ακουσας επηρωτησεν ει [ο] ανθρωπος γαλιλαιος εστιν

και επιγνους οτι εκ της εξουσιας ηρωδου εστιν ανεπεμψεν αυτον προς ηρωδην οντα και αυτον εν ιεροσολυμοις εν ταυταις ταις ημεραις

ο δε ηρωδης ιδων τον ιησουν εχαρη λιαν ην γαρ εξ ικανων χρονων θελων ιδειν αυτον δια το ακουειν περι αυτου και ηλπιζεν τι σημειον ιδειν υπ αυτου γινομενον

επηρωτα δε αυτον εν λογοις ικανοις αυτος δε ουδεν απεκρινατο αυτω

10 ειστηκεισαν δε οι αρχιερεις και οι γραμματεις ευτονως κατηγορουντες αυτου

11 εξουθενησας δε αυτον ο ηρωδης συν τοις στρατευμασιν αυτου και εμπαιξας περιβαλων εσθητα λαμπραν ανεπεμψεν αυτον τω πιλατω

12 εγενοντο δε φιλοι ο τε ηρωδης και ο πιλατος εν αυτη τη ημερα μετ αλληλων προυπηρχον γαρ εν εχθρα οντες προς αυτους

13 πιλατος δε συγκαλεσαμενος τους αρχιερεις και τους αρχοντας και τον λαον

14 ειπεν προς αυτους προσηνεγκατε μοι τον ανθρωπον τουτον ως αποστρεφοντα τον λαον και ιδου εγω ενωπιον υμων ανακρινας ουθεν ευρον εν τω ανθρωπω τουτω αιτιον ων κατηγορειτε κατ αυτου

15 αλλ ουδε ηρωδης ανεπεμψεν γαρ αυτον προς ημας και ιδου ουδεν αξιον θανατου εστιν πεπραγμενον αυτω

16 παιδευσας ουν αυτον απολυσω

17  18 ανεκραγον δε παμπληθει λεγοντες αιρε τουτον απολυσον δε ημιν τον βαραββαν

19 οστις ην δια στασιν τινα γενομενην εν τη πολει και φονον βληθεις εν τη φυλακη

20 παλιν δε ο πιλατος προσεφωνησεν αυτοις θελων απολυσαι τον ιησουν

21 οι δε επεφωνουν λεγοντες σταυρου σταυρου αυτον

22 ο δε τριτον ειπεν προς αυτους τι γαρ κακον εποιησεν ουτος ουδεν αιτιον θανατου ευρον εν αυτω παιδευσας ουν αυτον απολυσω

23 οι δε επεκειντο φωναις μεγαλαις αιτουμενοι αυτον σταυρωθηναι και κατισχυον αι φωναι αυτων

24 και πιλατος επεκρινεν γενεσθαι το αιτημα αυτων

25 απελυσεν δε τον δια στασιν και φονον βεβλημενον εις φυλακην ον ητουντο τον δε ιησουν παρεδωκεν τω θεληματι αυτων

26 και ως απηγαγον αυτον επιλαβομενοι σιμωνα τινα κυρηναιον ερχομενον απ αγρου επεθηκαν αυτω τον σταυρον φερειν οπισθεν του ιησου

27 ηκολουθει δε αυτω πολυ πληθος του λαου και γυναικων αι εκοπτοντο και εθρηνουν αυτον

28 στραφεις δε προς αυτας ιησους ειπεν θυγατερες ιερουσαλημ μη κλαιετε επ εμε πλην εφ εαυτας κλαιετε και επι τα τεκνα υμων

29 οτι ιδου ερχονται ημεραι εν αις ερουσιν μακαριαι αι στειραι και αι κοιλιαι αι ουκ εγεννησαν και μαστοι οι ουκ εθρεψαν

30 τοτε αρξονται λεγειν τοις ορεσιν πεσετε εφ ημας και τοις βουνοις καλυψατε ημας

31 οτι ει εν υγρω ξυλω ταυτα ποιουσιν εν τω ξηρω τι γενηται

32 ηγοντο δε και ετεροι κακουργοι δυο συν αυτω αναιρεθηναι

33 και οτε ηλθον επι τον τοπον τον καλουμενον κρανιον εκει εσταυρωσαν αυτον και τους κακουργους ον μεν εκ δεξιων ον δε εξ αριστερων

34 [[ο δε ιησους ελεγεν πατερ αφες αυτοις ου γαρ οιδασιν τι ποιουσιν]] διαμεριζομενοι δε τα ιματια αυτου εβαλον κληρον

35 και ειστηκει ο λαος θεωρων εξεμυκτηριζον δε και οι αρχοντες λεγοντες αλλους εσωσεν σωσατω εαυτον ει ουτος εστιν ο χριστος του θεου ο εκλεκτος

36 ενεπαιξαν δε αυτω και οι στρατιωται προσερχομενοι οξος προσφεροντες αυτω

37 και λεγοντες ει συ ει ο βασιλευς των ιουδαιων σωσον σεαυτον

38 ην δε και επιγραφη επ αυτω ο βασιλευς των ιουδαιων ουτος

39 εις δε των κρεμασθεντων κακουργων εβλασφημει αυτον ουχι συ ει ο χριστος σωσον σεαυτον και ημας

40 αποκριθεις δε ο ετερος επιτιμων αυτω εφη ουδε φοβη συ τον θεον οτι εν τω αυτω κριματι ει

41 και ημεις μεν δικαιως αξια γαρ ων επραξαμεν απολαμβανομεν ουτος δε ουδεν ατοπον επραξεν

42 και ελεγεν ιησου μνησθητι μου οταν ελθης εις την βασιλειαν σου

43 και ειπεν αυτω αμην σοι λεγω σημερον μετ εμου εση εν τω παραδεισω

44 και ην ηδη ωσει ωρα εκτη και σκοτος εγενετο εφ ολην την γην εως ωρας ενατης

45 του ηλιου εκλειποντος εσχισθη δε το καταπετασμα του ναου μεσον

46 και φωνησας φωνη μεγαλη ο ιησους ειπεν πατερ εις χειρας σου παρατιθεμαι το πνευμα μου τουτο δε ειπων εξεπνευσεν

47 ιδων δε ο εκατονταρχης το γενομενον εδοξαζεν τον θεον λεγων οντως ο ανθρωπος ουτος δικαιος ην

48 και παντες οι συμπαραγενομενοι οχλοι επι την θεωριαν ταυτην θεωρησαντες τα γενομενα τυπτοντες τα στηθη υπεστρεφον

49 ειστηκεισαν δε παντες οι γνωστοι αυτω απο μακροθεν και γυναικες αι συνακολουθουσαι αυτω απο της γαλιλαιας ορωσαι ταυτα

50 και ιδου ανηρ ονοματι ιωσηφ βουλευτης υπαρχων ανηρ αγαθος και δικαιος

51 ουτος ουκ ην συγκατατεθειμενος τη βουλη και τη πραξει αυτων απο αριμαθαιας πολεως των ιουδαιων ος προσεδεχετο την βασιλειαν του θεου

52 ουτος προσελθων τω πιλατω ητησατο το σωμα του ιησου

53 και καθελων ενετυλιξεν αυτο σινδονι και εθηκεν αυτον εν μνηματι λαξευτω ου ουκ ην ουδεις ουπω κειμενος

54 και ημερα ην παρασκευης και σαββατον επεφωσκεν

55 κατακολουθησασαι δε αι γυναικες αιτινες ησαν συνεληλυθυιαι εκ της γαλιλαιας αυτω εθεασαντο το μνημειον και ως ετεθη το σωμα αυτου

56 υποστρεψασαι δε ητοιμασαν αρωματα και μυρα και το μεν σαββατον ησυχασαν κατα την εντολην