Job évoque sa condition présente

30 Mais hélas, aujourd’hui ╵me voilà la risée ╵de gamins dont les pères

étaient si méprisables
que je n’aurais daigné ╵les mettre avec mes chiens ╵pour garder mon troupeau.
D’ailleurs, qu’aurais-je fait ╵des efforts de leurs bras ?
Leur vigueur s’en allait :
épuisés par la faim ╵et par les privations,
ils rôdaient dans la steppe
par une nuit ╵de dévastation et désolation.
Ils arrachaient l’herbe salée[a] ╵au milieu des buissons,
ils prenaient les racines ╵du genêt comme pain.
Ils ont été chassés ╵du milieu de leur peuple[b],
on criait après eux ╵comme après des voleurs.
Ils hantaient les cavernes ╵au flanc des précipices,
ils logeaient dans des grottes ╵ou des trous de la terre.
Au milieu des épines ╵retentissaient leurs cris,
ils se couchaient ╵à l’abri des broussailles.
Ces êtres insensés ╵et innommables
avaient été chassés ╵hors du pays.

Me voici devenu ╵l’objet de leurs chansons,
celui dont tous se moquent.
10 Ils ont horreur de moi, ╵et s’éloignent de moi,
ou bien, sans hésiter, ╵me crachent au visage.
11 Car il a détendu ╵la corde de mon arc, ╵et il m’a humilié.
Aussi n’ont-ils plus envers moi ╵la moindre retenue.
12 Ils sont nombreux[c], ╵à ma droite, ils se lèvent[d] ╵et me font perdre pied,
ils se fraient vers moi des chemins ╵pour précipiter mon malheur.
13 Ils coupent ma retraite, ╵travaillant à ma ruine,
sans avoir besoin d’aide.
14 Ils arrivent sur moi ╵par une large brèche,
ils vont et viennent en tous sens ╵comme dans un lieu dévasté.
15 La terreur m’envahit,
ma dignité s’évanouit ╵comme emportée par la tempête,
tout secours m’est ôté ╵comme passe un nuage.

16 Et maintenant, ma vie s’échappe[e].
Des jours d’affliction m’ont étreint.
17 Dans la nuit il perce mes os
et mes nerfs n’ont pas de repos[f].
18 Avec toute sa force, ╵il s’agrippe à mon vêtement[g],
comme un col, il m’enserre.
19 Il m’a précipité ╵au milieu de la fange,
et je ne vaux pas mieux ╵que poussière et que cendre.

20 De mes cris je t’implore, ╵et tu ne réponds pas.
Je me tiens devant toi ╵et tu ne fais rien d’autre ╵que de me regarder.
21 Tu as changé ! ╵Tu t’es rendu cruel ╵à mon égard !
Avec la force de ta main, ╵tu t’acharnes sur moi !
22 Tu m’as fait enlever ╵sur les chevaux du vent,
et tu me fais tanguer ╵au sein de l’ouragan.
23 Je ne le sais que trop : ╵tu me mènes à la mort,
au lieu de rendez-vous ╵de tout être vivant.
24 Mais celui qui périt ╵ne tend-il pas la main ?
Celui qui est dans le malheur ╵ne crie-t-il pas ?

25 N’ai-je pas autrefois pleuré ╵avec ceux dont la vie est dure,
n’ai-je pas compati ╵à la peine du pauvre.
26 J’espérais le bonheur, ╵et le malheur est arrivé,
j’attendais la lumière ╵et les ténèbres sont venues.
27 Tout mon être intérieur ╵bouillonne sans relâche.
Des jours d’affliction m’ont atteint.
28 Je m’avance, l’air sombre, ╵et sans voir le soleil.
Au milieu de la foule ╵je me dresse et je hurle.
29 C’est comme si j’étais ╵un frère du chacal
ou un compagnon de l’autruche[h].
30 Ma peau noircit sur moi,
mes os sont consumés ╵par le feu de la fièvre.
31 Ma lyre ne sert plus ╵que pour des airs funèbres,
ma flûte n’accompagne ╵que le chant des pleureurs.

Footnotes

  1. 30.4 Cette herbe salée est parfois identifiée à l’arroche qui pousse sur les rives de la mer Morte.
  2. 30.5 A cause des méfaits qu’ils ont commis.
  3. 30.12 Autre traduction : Ces gamins.
  4. 30.12 Pour accuser Job. L’accusateur se place à la droite de l’accusé au tribunal (Ps 109.6 ; Za 3.1).
  5. 30.16 Autre traduction : je me lamente sur moi-même.
  6. 30.17 mes nerfs: autre traduction : mes douleurs.
  7. 30.18 il s’agrippe à mon vêtement: d’après l’ancienne version grecque ; le texte hébreu traditionnel a : Dieu devient pour moi comme un vêtement.
  8. 30.29 En faisant entendre des cris qui ressemblent à ceux de ces animaux ; même image en Mi 1.8.

Idinaing ni Job ang Kanyang Kalagayan

30 “Ngayon ako'y kinukutya na ng mga kabataan,
    na mga anak ng mga taong di ko pinayagan
    na sumama sa mga asong nagbantay sa aking kawan.
Mga bisig nila ay hindi ko inasahan,
    walang gawaing kanilang nakayanan.
Sa gitna ng gutom at kasalatan,
    kanilang kinakain mga tuyong ugat sa ilang.
Nangunguha sila ng usbong ng halaman sa dawagan,
    at ugat ng mga tambo ang panlaman nila sa tiyan.
Ang mga taong ito'y itinakwil ng lipunan,
    at ang turing sa kanila'y mistulang mga tulisan.
Mga kuweba't mga kanal ang kanilang tinitirhan,
    ang iba nama'y sa lungga, at ang iba'y sa batuhan.
Ungol nila'y naririnig mula roon sa dawagan,
    sila'y nagyayakap-yakap sa gitna ng katinikan.
Sila'y parang mga yagit na walang kabuluhan
    pagkat mula sa lupain, sila'y ipinagtatabuyan.

“Ngayo'y ako naman ang kanilang pinagtatawanan,
    siyang laging binibiro at pinag-uusapan.
10 Kinukutya nila ako at kanilang iniiwasan,
    at di nag-aatubiling ako'y kanilang duraan.
11 Pagkat inalis ng Diyos ang lakas ko at kakayahan,
    kaya naman ako'y kanilang nilalapastangan.
12 Sinalakay nila ako nang walang pakundangan,
    hinahabol nila ako upang tapusin nang tuluyan.
13 Pilit akong sinusukol upang ako'y pahirapan,
    sa ginagawa nila'y wala man lang humadlang.
14 Isang pader na may bitak ang katulad ng aking buhay,
    sinalakay nila ako at tinapak-tapakan.
15 Ang buo kong pagkatao ay nilukuban ng takot,
    dangal ko'y naglaho parang bulang pumutok,
    at ang aking kasaganaan, parang ulap na sumabog.

16 ‘Halos mapatid na ang aking hininga,
    hindi na maibsan ang hirap kong dala.
17 Sa buong magdamag, mga buto ko ay masakit,
    ginhawa'y di madama kahit isang saglit.
18 Hinablot ng Diyos ang aking kasuotan,
    at ako'y kaawa-awang kanyang kinwelyuhan.
19 Pagkatapos noon, ako'y kanyang inihagis
    lumubog sa putik, parang isang yagit.

20 “Di mo pinakinggan, O Diyos, ang aking pagdaing,
    aking panalangin, hindi mo man lang pinansin.
21 Bakit ako'y iyong pinagmamalupitan,
    at pinag-uusig ng iyong buong kapangyarihan?
22 Bakit hinayaang ang buhay kong angkin,
    bayuhin ng bagyo at malalakas na hangin?
23 Alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan,
    na huling hantungan ng bawat nilalang.
24 Taong bumagsak, bakit mo pa pinahihirapan,
    wala naman siyang magagawa kundi magmakaawa lamang?
25 Di ba ako ay dumamay sa mga nangangailangan,
    at nagmalasakit din sa mahirap ang kabuhayan?
26 Tuwa at liwanag ang aking inaasahan;
    subalit ang dumating ay hirap at kadiliman.
27 Kahirapan at sakit ang kayakap ko sa buhay,
    at siyang nakakasama sa bawat araw.
28 Ang landas ko ay madilim at walang kapanatagan;
    ako'y nagmamakaawa sa lahat kong kababayan.
29 Ang tinig ko'y walang sigla at namamalat,
    parang boses ng uwak at ng asong gubat.
30 Ang balat ko'y nangingitim at natutuklap, sagad hanggang buto itong aking lagnat.
31 Ang dati kong naririnig ay masasayang tugtugan,
    ngayo'y tunog ng pagluluksa at pag-iiyakan.