Job 3
The Message
Job Cries Out
What’s the Point of Life?
3 1-2 Then Job broke the silence. He spoke up and cursed his fate:
3-10 “Obliterate the day I was born.
Blank out the night I was conceived!
Let it be a black hole in space.
May God above forget it ever happened.
Erase it from the books!
May the day of my birth be buried in deep darkness,
shrouded by the fog,
swallowed by the night.
And the night of my conception—the devil take it!
Rip the date off the calendar,
delete it from the almanac.
Oh, turn that night into pure nothingness—
no sounds of pleasure from that night, ever!
May those who are good at cursing curse that day.
Unleash the sea beast, Leviathan, on it.
May its morning stars turn to black cinders,
waiting for a daylight that never comes,
never once seeing the first light of dawn.
And why? Because it released me from my mother’s womb
into a life with so much trouble.
11-19 “Why didn’t I die at birth,
my first breath out of the womb my last?
Why were there arms to rock me,
and breasts for me to drink from?
I could be resting in peace right now,
asleep forever, feeling no pain,
In the company of kings and statesmen
in their royal ruins,
Or with princes resplendent
in their gold and silver tombs.
Why wasn’t I stillborn and buried
with all the babies who never saw light,
Where the wicked no longer trouble anyone
and bone-weary people get a long-deserved rest?
Prisoners sleep undisturbed,
never again to wake up to the bark of the guards.
The small and the great are equals in that place,
and slaves are free from their masters.
20-23 “Why does God bother giving light to the miserable,
why bother keeping bitter people alive,
Those who want in the worst way to die, and can’t,
who can’t imagine anything better than death,
Who count the day of their death and burial
the happiest day of their life?
What’s the point of life when it doesn’t make sense,
when God blocks all the roads to meaning?
24-26 “Instead of bread I get groans for my supper,
then leave the table and vomit my anguish.
The worst of my fears has come true,
what I’ve dreaded most has happened.
My repose is shattered, my peace destroyed.
No rest for me, ever—death has invaded life.”
Job 3
Ang Salita ng Dios (Tagalog Contemporary Bible)
Nagsalita si Job
3 Kinalaunan, nagsalita si Job at isinumpa niya ang araw na isinilang siya. 2 Sinabi niya, 3 “Isinusumpa ko ang araw na akoʼy ipinanganak. 4 Naging madilim na lang sana ang araw na iyon at hindi na sinikatan ng araw. Kinalimutan na lang sana ng Dios sa langit ang araw na iyon. 5 Nanatili na lang sana itong madilim o natatakpan ng makapal na ulap, at nilukuban na lang sana ng kadiliman ang kaliwanagan. 6 Kinuha na lang sana ng kadiliman ang gabing iyon nang akoʼy isilang, at hindi na sana napabilang sa kalendaryo. 7 Hindi na nga lang sana ako ipinanganak ng gabing iyon, at wala rin sanang kasayahan noon. 8 Sumpain nawa ang gabing iyon ng mga manunumpa na alam kung paano pakilusin ang Leviatan.[a] 9 Hindi na sana sumikat ang tala sa umaga ng araw na iyon, at hindi na sana dumating ang bukang-liwayway. 10 Isinusumpa ko ang araw na iyon dahil hindi niya pinigilan ang pagsilang sa akin, nang hindi ko na sana naranasan ang ganitong paghihirap.
11 “Mabuti pang namatay na lang ako sa sinapupunan ng aking ina. 12 Bakit pa ako kinalingaʼt pinasuso ng aking ina? 13 Kung namatay na sana ako noon, tahimik na sana ako ngayong natutulog at nagpapahinga 14 kasama ng mga hari at mga pinuno ng mundo na nagtayo ng mga palasyo[b] na giba na ngayon.[c] 15 Nagpapahinga na rin sana ako kasama ng mga pinuno na ang mga tahanan ay puno ng mga gintoʼt pilak. 16 Mas mabuti pang akoʼy naging katulad ng mga batang patay na nang ipinanganak at hindi na nakakita ng liwanag. 17 Doon sa lugar ng mga patay, ang masama ay hindi na gumagawa ng kasamaan at ang mga pagod ay nagpapahinga na. 18 Doon, ang mga bihag ay nagpapahinga rin at hindi na nila naririnig ang sigaw ng taong pumipilit sa kanila na magtrabaho. 19 Naroon ang lahat ng uri ng tao, tanyag man o hindi. At ang mga alipin ay malaya na sa kanilang amo.
20 “Bakit pa pinapayagang mabuhay ang taong nagtitiis at nagdurusa? 21 Nagnanais silang mamatay pero hindi pa rin sila namamatay. Hangad nila ang kamatayan ng higit pa sa isang taong naghahanap ng nakatagong kayamanan. 22 Mas sasaya sila kapag namatay na at nailibing. 23 Bakit kaya niloob pa ng Dios na mabuhay ang tao nang hindi man lamang pinapaalam ang kanyang kahahantungan? 24 Hindi ako makakain dahil sa labis na pagdaramdam at walang tigil ang aking pagdaing. 25 Ang kinatatakutan koʼy nangyari sa akin. 26 Wala akong kapayapaan at katahimikan. Wala akong kapahingahan, pawang kabagabagan ang nararanasan ko.”
Copyright © 1993, 2002, 2018 by Eugene H. Peterson
Ang Salita ng Dios (Tagalog Contemporary Bible) Copyright © 2009, 2011, 2014, 2015 by Biblica, Inc. ®