² ‘Och, was het nog maar zoals vroeger, toen God mij beschermde,
³ toen Hij de weg voor mij verlichtte en ik veilig door het donker kon lopen.
⁴ Ja, zoals in mijn jongere jaren, toen in mijn huis de vertrouwelijke omgang met God voelbaar was,
⁵ toen de Almachtige nog dicht bij mij was en ik mijn kinderen om mij heen had,
⁶ toen mijn zaken goed liepen en er room in overvloed was en de rots stromen olijfolie voor mij opleverde!
⁷ In die tijd liep ik nog naar de stadspoort en nam daar mijn plaats in tussen de gerespecteerde leiders.
⁸ De jongeren zagen mij en deden een stap opzij en zelfs de ouderen gingen uit eerbied voor mij staan.
⁹ Vooraanstaande mensen zwegen wanneer ik sprak en namen aan wat ik zei.
¹⁰ Zelfs de hoogste ambtenaren in de stad bewaarden het stilzwijgen.
¹¹ Allen luisterden graag naar wat ik zei. Ieder die mij zag, sprak goed van mij.
¹² Want ik hielp als eerlijke rechter de armen in hun nood en de vaderloze kinderen, die verder niemand hadden om hen te helpen.
¹³ Ik werd gezegend door de stervenden die ik terzijde stond, weduwen maakte ik weer blij.
¹⁴ Alles wat ik deed, was oprecht en eerlijk, want ik hulde mij in rechtvaardigheid!
¹⁵ Ik diende als ogen voor de blinde en als voeten voor de verlamde.
¹⁶ Ik was als een vader voor de armen en ik kwam op voor de rechten van vreemdelingen.
¹⁷ Ik sloeg de slagtanden van goddeloze onderdrukkers uit en dwong hen hun slachtoffers met rust te laten.
¹⁸ Ik dacht: “Ik sterf vast en zeker een rustige dood in mijn eigen vertrouwde omgeving, na een lang en goed leven.
¹⁹ De dauw zal de hele nacht op mijn takken liggen en ze voorzien van water.
²⁰ Steeds opnieuw zal men mij lof toezwaaien en steeds weer zal ik nieuwe energie ontvangen om met gemak mijn boog te spannen.”
²¹ Iedereen luisterde naar mij en stelde prijs op mijn advies. Als ik sprak, zweeg iedereen vol verwachting.
²² Als ik was uitgesproken, zeiden zij niets meer, want mijn woorden bevredigden hen.
²³ Zij verlangden naar mijn uitspraken, zoals mensen in de droge tijd naar regen verlangen. Met open mond vingen zij mijn woorden op als waren die een lenteregen.
²⁴ Als zij de moed lieten zakken, lachte ik hen toe en dat gaf hun weer nieuwe moed. Mijn opgewektheid betekende veel voor hen.
²⁵ Ik gaf richting aan hun leven en trad onder hen op als leider, als een koning die zijn leger bevelen geeft en als iemand die de rouwenden troost.’