Job 27
Ang Dating Biblia (1905)
27 At muling sinambit ni Job ang kaniyang talinhaga, at nagsabi,
2 Buhay ang Dios, na siyang nagalis ng aking katuwiran, at ang Makapangyarihan sa lahat na siyang nagpapanglaw ng aking kaluluwa;
3 (Sapagka't ang aking buhay ay buo pa sa akin, at ang espiritu ng Dios ay nasa mga butas ng aking ilong);
4 Tunay na ang aking mga labi ay hindi magsasalita ng kalikuan, ni ang aking dila man ay magsasaysay ng karayaan.
5 Malayo nawa sa aking kayo'y ariin kong ganap: Hanggang sa ako'y mamatay ay hindi ko aalisin sa akin ang aking pagtatapat.
6 Ang aking katuwiran ay aking pinanghahawakan at hindi ko bibitiwan: hindi ako aalipustain ng aking puso habang ako'y buhay.
7 Ang aking kaaway ay maging gaya nawa ng masama, at ang bumangon laban sa akin ay maging gaya nawa ng liko.
8 Sapagka't ano ang pagasa ng di banal, bagaman siya'y makikinabang sa kaniya, pagka kinuha ng Dios ang kaniyang kaluluwa?
9 Didinggin ba ng Dios ang kaniyang iyak, pagka ang kabagabagan ay dumating sa kaniya?
10 Makapagsasaya ba siya sa Makapangyarihan sa lahat, at tatawag sa Dios sa lahat ng mga panahon?
11 Aking tuturuan kayo ng tungkol sa kamay ng Dios; ang nasa Makapangyarihan sa lahat ay hindi ko ililihim.
12 Narito, kayong lahat ay nangakakita; bakit nga kayo ay lubos na nawalan ng kabuluhan?
13 Ito ang bahagi ng masamang tao sa Dios, at ang mana ng mga mamimighati, na kanilang tinatanggap sa Makapangyarihan sa lahat.
14 Kung ang kaniyang mga anak ay dumami, ay para sa tabak, at ang kaniyang lahi ay hindi mabubusog ng tinapay.
15 Yaong nangaiwan sa kaniya ay mangalilibing sa kamatayan, at ang kaniyang mga bao ay hindi magsisipanaghoy.
16 Bagaman siya'y magbunton ng pilak na parang alabok, at maghahanda ng bihisan na parang putik;
17 Maihahanda niya, nguni't ang ganap ang magsusuot niyaon. At babahagihin ng walang sala ang pilak.
18 Siya'y nagtatayo ng kaniyang bahay na gaya ng tanga, at gaya ng isang bantayan na ginagawa ng bantay.
19 Siya'y nahihigang mayaman, nguni't hindi siya pupulutin; kaniyang ididilat ang kaniyang mga mata, nguni't wala na siya.
20 Mga kakilabutan ang tumatabon sa kaniya na gaya ng tubig; bagyo ang umaagaw sa kaniya sa kinagabihan,
21 Tinangay siya ng hanging silanganan, at siya'y nananaw; at pinapalis siya sa kaniyang kinaroroonang dako.
22 Sapagka't hahalibasin siya ng Dios, at hindi magpapatawad; siya'y magpupumilit na tumakas sa kaniyang kamay.
23 Ipapakpak ng mga tao ang kanilang mga kamay sa kaniya. At hihiyawan siya mula sa kaniyang kinaroroonang dako.
Job 27
The Message
No Place to Hide
27 1-6 Having waited for Zophar, Job now resumed his defense:
“God-Alive! He’s denied me justice!
God Almighty! He’s ruined my life!
But for as long as I draw breath,
and for as long as God breathes life into me,
I refuse to say one word that isn’t true.
I refuse to confess to any charge that’s false.
There is no way I’ll ever agree to your accusations.
I’ll not deny my integrity even if it costs me my life.
I’m holding fast to my integrity and not loosening my grip—
and, believe me, I’ll never regret it.
7-10 “Let my enemy be exposed as wicked!
Let my adversary be proven guilty!
What hope do people without God have when life is cut short?
when God puts an end to life?
Do you think God will listen to their cry for help
when disaster hits?
What interest have they ever shown in the Almighty?
Have they ever been known to pray before?
11-12 “I’ve given you a clear account of God in action,
suppressed nothing regarding God Almighty.
The evidence is right before you. You can all see it for yourselves,
so why do you keep talking nonsense?
13-23 “I’ll quote your own words back to you:
“‘This is how God treats the wicked,
this is what evil people can expect from God Almighty:
Their children—all of them—will die violent deaths;
they’ll never have enough bread to put on the table.
They’ll be wiped out by the plague,
and none of the widows will shed a tear when they’re gone.
Even if they make a lot of money
and are resplendent in the latest fashions,
It’s the good who will end up wearing the clothes
and the decent who will divide up the money.
They build elaborate houses
that won’t survive a single winter.
They go to bed wealthy
and wake up poor.
Terrors pour in on them like flash floods—
a tornado snatches them away in the middle of the night,
A cyclone sweeps them up—gone!
Not a trace of them left, not even a footprint.
Catastrophes relentlessly pursue them;
they run this way and that, but there’s no place to hide—
Pummeled by the weather,
blown to smithereens by the storm.’”
Copyright © 1993, 2002, 2018 by Eugene H. Peterson