17 Gulung-gulo ang aking isipan, bilang na ang aking mga araw,
    hinihintay na ako ng libingan.
² Pinagmamasdan ko ang sa akin ay lumalait, mga salita nila'y lubhang masasakit.
³ O Diyos, ako'y tapat, kaya sa aki'y magtiwala,
    ikaw lang ang makapagpapatunay sa aking mga salita.
⁴ Isip nila'y sinarhan mo upang di makaunawa;
    laban sa akin, huwag nawa silang magtagumpay.
⁵ Siyang dahil sa salapi ay nagtataksil sa mga kaibigan,
    kanyang mga anak ang siyang mawawalan.
⁶ Ako ngayo'y pinag-uusapan ng buong bayan,
    pinupuntahan pa upang maduraan lamang.
⁷ Halos ako'y mabulag dahil sa kalungkutan,
    kasingnipis ng anino ang buo kong katawan.
⁸ Mga nagsasabing sila'y tapat sa akin ay nagulat,
    ang mga walang sala, sa aki'y nanunumbat.^[a]
9 Ngunit ang mga matuwid ay lalong naniniwala,
    at lalo pang nahikayat na sila nga ang tama.
¹⁰ Subalit silang lahat, humarap man sa akin,
    wala akong maituturo na may talinong angkin.

¹¹ “Tapos na ang mga araw ko, bigo ang aking mga plano,
    ang aking pag-asa'y tuluyan nang naglaho.
¹² Sabi nila, ang gabi ay araw na rin,
    malapit na raw ang liwanag,
    ngunit alam kong ako'y nasa dilim pa rin.
¹³ Ang tanging pag-asa ko'y ang daigdig ng mga patay,
    at sa kadiliman doon ako mahihimlay.
¹⁴ Ang hukay ay tatawagin kong ama,
    at ang mga uod ay ituturing kong mga kapatid at ina.
¹⁵ Nasaan nga ang aking pag-asa,
    sino ang dito ay makakakita?
¹⁶ Madadala ko ba ito sa daigdig ng mga patay,
    sasama ba ito sa alabok na hantungan?”