10 Mér býður við lífi mínu, ég ætla því að gefa kveinstöfum mínum lausan tauminn, ætla að tala í sálarkvöl minni.

² Ég segi við Guð: Sakfell mig ekki! lát mig vita, hvers vegna þú deilir við mig.

³ Er það ávinningur fyrir þig, að þú undirokar, að þú hafnar verki handa þinna, en lætur ljós skína yfir ráðagerð hinna óguðlegu?

⁴ Hefir þú holdleg augu, eða sér þú eins og menn sjá?

⁵ Eru dagar þínir eins og dagar mannanna, eru ár þín eins og mannsævi,

⁶ er þú leitar að misgjörð minni og grennslast eftir synd minni,

⁷ þótt þú vitir, að ég er ekki sekur, og að enginn frelsar af þinni hendi?

⁸ Hendur þínar hafa skapað mig og myndað mig, allan í krók og kring, og samt ætlar þú að tortíma mér?

⁹ Minnstu þó þess, að þú myndaðir mig sem leir, og nú vilt þú aftur gjöra mig að dufti.

¹⁰ Hefir þú ekki hellt mér sem mjólk og hleypt mig sem ost?

¹¹ Hörundi og holdi klæddir þú mig og ófst mig saman úr beinum og sinum.

¹² Líf og náð veittir þú mér, og umsjá þín varðveitti andardrátt minn.

¹³ En þetta falst þú í hjarta þínu, ég veit þú hafðir slíkt í hyggju.

¹⁴ Ef ég syndgaði, þá ætlaðir þú að hafa gætur á mér og eigi sýkna mig af misgjörð minni.

¹⁵ Væri ég sekur, þá vei mér! Og þótt ég væri réttlátur, þá mundi ég samt ekki bera höfuð mitt hátt, mettur af smán og þjakaður af eymd.

¹⁶ Og ef ég reisti mig upp, þá mundir þú elta mig sem ljón, og ávallt að nýju sýna á mér undramátt þinn.

¹⁷ Þú mundir leiða fram ný vitni á móti mér og herða á gremju þinni gegn mér, senda nýjan og nýjan kvalaher á hendur mér.

¹⁸ Hvers vegna útleiddir þú mig þá af móðurlífi? Ég hefði átt að deyja, áður en nokkurt auga leit mig!

¹⁹ Ég hefði átt að verða eins og ég hefði aldrei verið til, verið borinn frá móðurkviði til grafar!

²⁰ Eru ekki dagar mínir fáir? Slepptu mér, svo að ég megi gleðjast lítið eitt,

²¹ áður en ég fer burt og kem aldrei aftur, fer í land myrkurs og niðdimmu,

²² land svartamyrkurs sem um hánótt, land niðdimmu og skipuleysis, þar sem birtan sjálf er sem svartnætti.