Job 4-7
New Living Translation
Eliphaz’s First Response to Job
4 Then Eliphaz the Temanite replied to Job:
2 “Will you be patient and let me say a word?
For who could keep from speaking out?
3 “In the past you have encouraged many people;
you have strengthened those who were weak.
4 Your words have supported those who were falling;
you encouraged those with shaky knees.
5 But now when trouble strikes, you lose heart.
You are terrified when it touches you.
6 Doesn’t your reverence for God give you confidence?
Doesn’t your life of integrity give you hope?
7 “Stop and think! Do the innocent die?
When have the upright been destroyed?
8 My experience shows that those who plant trouble
and cultivate evil will harvest the same.
9 A breath from God destroys them.
They vanish in a blast of his anger.
10 The lion roars and the wildcat snarls,
but the teeth of strong lions will be broken.
11 The fierce lion will starve for lack of prey,
and the cubs of the lioness will be scattered.
12 “This truth was given to me in secret,
as though whispered in my ear.
13 It came to me in a disturbing vision at night,
when people are in a deep sleep.
14 Fear gripped me,
and my bones trembled.
15 A spirit[a] swept past my face,
and my hair stood on end.[b]
16 The spirit stopped, but I couldn’t see its shape.
There was a form before my eyes.
In the silence I heard a voice say,
17 ‘Can a mortal be innocent before God?
Can anyone be pure before the Creator?’
18 “If God does not trust his own angels
and has charged his messengers with foolishness,
19 how much less will he trust people made of clay!
They are made of dust, crushed as easily as a moth.
20 They are alive in the morning but dead by evening,
gone forever without a trace.
21 Their tent-cords are pulled and the tent collapses,
and they die in ignorance.
Eliphaz’s Response Continues
5 “Cry for help, but will anyone answer you?
Which of the angels[c] will help you?
2 Surely resentment destroys the fool,
and jealousy kills the simple.
3 I have seen that fools may be successful for the moment,
but then comes sudden disaster.
4 Their children are abandoned far from help;
they are crushed in court with no one to defend them.
5 The hungry devour their harvest,
even when it is guarded by brambles.[d]
The thirsty pant after their wealth.[e]
6 But evil does not spring from the soil,
and trouble does not sprout from the earth.
7 People are born for trouble
as readily as sparks fly up from a fire.
8 “If I were you, I would go to God
and present my case to him.
9 He does great things too marvelous to understand.
He performs countless miracles.
10 He gives rain for the earth
and water for the fields.
11 He gives prosperity to the poor
and protects those who suffer.
12 He frustrates the plans of schemers
so the work of their hands will not succeed.
13 He traps the wise in their own cleverness
so their cunning schemes are thwarted.
14 They find it is dark in the daytime,
and they grope at noon as if it were night.
15 He rescues the poor from the cutting words of the strong,
and rescues them from the clutches of the powerful.
16 And so at last the poor have hope,
and the snapping jaws of the wicked are shut.
17 “But consider the joy of those corrected by God!
Do not despise the discipline of the Almighty when you sin.
18 For though he wounds, he also bandages.
He strikes, but his hands also heal.
19 From six disasters he will rescue you;
even in the seventh, he will keep you from evil.
20 He will save you from death in time of famine,
from the power of the sword in time of war.
21 You will be safe from slander
and have no fear when destruction comes.
22 You will laugh at destruction and famine;
wild animals will not terrify you.
23 You will be at peace with the stones of the field,
and its wild animals will be at peace with you.
24 You will know that your home is safe.
When you survey your possessions, nothing will be missing.
25 You will have many children;
your descendants will be as plentiful as grass!
26 You will go to the grave at a ripe old age,
like a sheaf of grain harvested at the proper time!
27 “We have studied life and found all this to be true.
Listen to my counsel, and apply it to yourself.”
Job’s Second Speech: A Response to Eliphaz
6 Then Job spoke again:
2 “If my misery could be weighed
and my troubles be put on the scales,
3 they would outweigh all the sands of the sea.
That is why I spoke impulsively.
4 For the Almighty has struck me down with his arrows.
Their poison infects my spirit.
God’s terrors are lined up against me.
5 Don’t I have a right to complain?
Don’t wild donkeys bray when they find no grass,
and oxen bellow when they have no food?
6 Don’t people complain about unsalted food?
Does anyone want the tasteless white of an egg?[f]
7 My appetite disappears when I look at it;
I gag at the thought of eating it!
8 “Oh, that I might have my request,
that God would grant my desire.
9 I wish he would crush me.
I wish he would reach out his hand and kill me.
10 At least I can take comfort in this:
Despite the pain,
I have not denied the words of the Holy One.
11 But I don’t have the strength to endure.
I have nothing to live for.
12 Do I have the strength of a stone?
Is my body made of bronze?
13 No, I am utterly helpless,
without any chance of success.
14 “One should be kind to a fainting friend,
but you accuse me without any fear of the Almighty.[g]
15 My brothers, you have proved as unreliable as a seasonal brook
that overflows its banks in the spring
16 when it is swollen with ice and melting snow.
17 But when the hot weather arrives, the water disappears.
The brook vanishes in the heat.
18 The caravans turn aside to be refreshed,
but there is nothing to drink, so they die.
19 The caravans from Tema search for this water;
the travelers from Sheba hope to find it.
20 They count on it but are disappointed.
When they arrive, their hopes are dashed.
21 You, too, have given no help.
You have seen my calamity, and you are afraid.
22 But why? Have I ever asked you for a gift?
Have I begged for anything of yours for myself?
23 Have I asked you to rescue me from my enemies,
or to save me from ruthless people?
24 Teach me, and I will keep quiet.
Show me what I have done wrong.
25 Honest words can be painful,
but what do your criticisms amount to?
26 Do you think your words are convincing
when you disregard my cry of desperation?
27 You would even send an orphan into slavery[h]
or sell a friend.
28 Look at me!
Would I lie to your face?
29 Stop assuming my guilt,
for I have done no wrong.
30 Do you think I am lying?
Don’t I know the difference between right and wrong?
7 “Is not all human life a struggle?
Our lives are like that of a hired hand,
2 like a worker who longs for the shade,
like a servant waiting to be paid.
3 I, too, have been assigned months of futility,
long and weary nights of misery.
4 Lying in bed, I think, ‘When will it be morning?’
But the night drags on, and I toss till dawn.
5 My body is covered with maggots and scabs.
My skin breaks open, oozing with pus.
Job Cries Out to God
6 “My days fly faster than a weaver’s shuttle.
They end without hope.
7 O God, remember that my life is but a breath,
and I will never again feel happiness.
8 You see me now, but not for long.
You will look for me, but I will be gone.
9 Just as a cloud dissipates and vanishes,
those who die[i] will not come back.
10 They are gone forever from their home—
never to be seen again.
11 “I cannot keep from speaking.
I must express my anguish.
My bitter soul must complain.
12 Am I a sea monster or a dragon
that you must place me under guard?
13 I think, ‘My bed will comfort me,
and sleep will ease my misery,’
14 but then you shatter me with dreams
and terrify me with visions.
15 I would rather be strangled—
rather die than suffer like this.
16 I hate my life and don’t want to go on living.
Oh, leave me alone for my few remaining days.
17 “What are people, that you should make so much of us,
that you should think of us so often?
18 For you examine us every morning
and test us every moment.
19 Why won’t you leave me alone,
at least long enough for me to swallow!
20 If I have sinned, what have I done to you,
O watcher of all humanity?
Why make me your target?
Am I a burden to you?[j]
21 Why not just forgive my sin
and take away my guilt?
For soon I will lie down in the dust and die.
When you look for me, I will be gone.”
Notas al pie
- 4:15a Or wind; also in 4:16.
- 4:15b Or its wind sent shivers up my spine.
- 5:1 Hebrew the holy ones.
- 5:5a The meaning of the Hebrew for this phrase is uncertain.
- 5:5b As in Greek and Syriac versions; Hebrew reads A snare snatches their wealth.
- 6:6 Or the tasteless juice of the mallow plant?
- 6:14 Or friend, / or he might lose his fear of the Almighty.
- 6:27 Hebrew even gamble over an orphan.
- 7:9 Hebrew who go down to Sheol.
- 7:20 As in Greek version; Hebrew reads target, so that I am a burden to myself?
Job 4-7
Ang Pulong Sa Dios
Misulti si Elifaz
4 Unya mitubag si Elifaz nga taga-Teman, 2 “Masuko ka ba kon mosulti ako? Dili mahimo nga magpakahilom lang ako. 3 Daghan ang mga tawo nga imong gitudloan kaniadto nga mosalig sa Dios. Gipalig-on mo kadtong mga nagmaluya. 4 Ang imong mga pulong nakapalig-on niadtong napandol ug nawad-ag paglaom. 5 Apan karon nga ikaw nay nagaantos, naglagot ka ug nawad-ag kadasig. 6 Dili ba nga kon may pagtahod ka sa Dios ug matarong ang imong kinabuhi, may pagsalig ka ug paglaom?
7 “Hunahunaa ra gud. May tawo bang matarong o walay sala nga nalaglag? 8 Sumala sa akong naobserbahan, ang magtanom ug daotan ug magsabwag ug kasamok, kadaotan ug kasamok usab ang anihon. 9 Mangalaglag sila sa usa lang ka paghuyop sa Dios. Sa iyang kasuko, mangapukan sila. 10 Bisan sama pa sila sa kusgan ug mabangis nga liyon, pangpungilon gihapon sa Dios ang ilang mga ngipon. 11 Mahisama sila sa mga liyon nga nangamatay tungod kay walay matukob, ug ang ilang mga anak magkatibulaag.
12 “May gisugilon kanako sa tago. Gihunghong kini kanako 13 pinaagi sa usa ka damgo niadtong gabhiona samtang nahinanok pag-ayo ang mga tawo. 14 Nahadlok ako ug nangurog ang tibuok kong kalawasan. 15 May espiritu nga milabay[a] sa akong nawong ug nanindog ang akong mga balhibo. 16 Mihunong kini ug daw nagtindog, apan dili ko maklaro. Unya nadungog ko ang hinay nga tingog nga miingon, 17 ‘May tawo bang matarong atubangan sa Dios? May tawo bang hinlo atubangan sa iyang Magbubuhat? 18 Kon dili makasalig ang Dios sa mga anghel nga iyang mga alagad, ug makakita pa siya ug sayop diha kanila, 19 unsa pa kaha ang mga tawo nga hinimo lang gikan sa yuta, ug sama ra kasayon dugmokon sama sa insekto! 20 Buhi sila sa buntag, apan pagkagabii patay na. Dili na sila makita hangtod sa kahangtoran. 21 Nahisama sila sa nalumpag nga mga tolda. Namatay sila nga kulang ug kaalam.’
5 “Job, bisag mangayo ka pa ug tabang, walay motabang kanimo. Bisan ang mga anghel[b] dili motabang kanimo. 2 Ang kasuko ug kasina mopatay sa tawong buang-buang ug walay kaalam. 3 Sa akong naobserbahan, ang tawong buang-buang mahimong mouswag sa iyang panginabuhi, apan sa kalit lang tunglohon sa Dios ang iyang panimalay. 4 Walay kapaingnan ang iyang mga anak, ug walay makatabang kanila.[c] Wala usay molaban kanila sa korte. 5 Ang iyang mga abot, bisan pa ang mga bunga niadtong nanurok lang taliwala sa tunokong mga tanom, kuhaon sa mga tawong gutom. Ug ang iyang bahandi kuhaon sa mga tawong hakog. 6 Ang kalisod ug kaguol wala nagatubo sa yuta. 7 Ang tawo mao ang nagadala ug kalisod sa iyang kaugalingon, sama sa aligato nga molupad gayod pataas.
8 “Kon ako pay anaa sa imong dapit, modangop ako sa Dios ug itugyan ko kaniya ang akong kahimtang. 9 Kay nagahimo siyag katingalahang mga butang ug mga milagro nga dili matugkad ug dili maihap. 10 Ginapaulanan niya ang kalibotan ug ginapatubigan ang kaumahan. 11 Ginapataas niya ang nagapaubos, ug ginatabangan ang nagaantos. 12 Gub-on niya ang mga plano sa mga tawong limbongan, aron dili sila magmalampuson. 13 Ginabitik niya ang mga maalamon sa ilang pagkalimbongan, ug ginasumpo niya ang mga plano sa mga limbongan. 14 Mangitngitan sila bisag adlawng dako, ug magpangapkap sila bisag udtong tutok. 15 Ginaluwas sa Dios ang mga kabos gikan sa kamatayon ug gikan sa mga tawong gamhanan nga nangdaog-daog kanila. 16 Busa may paglaom ang mga kabos, apan ang mga daotan santaon sa Dios.
17 “Bulahan ang tawo nga ginatul-id sa Dios ang iyang pamatasan. Busa ayaw ikasakit ang pagdisiplina sa Makagagahom nga Dios kanimo. 18 Kay ang iyang gisamdan, iya usab nga tambalan; ang iyang gisakit, iya usab nga hupayon. 19 Sa kanunay luwason niya ikaw gikan sa kalamidad ug katalagman. 20 Luwason niya ikaw gikan sa kamatayon sa panahon sa kagutom o sa gira. 21 Panalipdan niya ikaw sa pagpangdaot kanimo sa uban, ug wala kay kahadlokan kon moabot ang katalagman. 22 Kataw-an mo lang ang katalagman ug kagutom, ug dili ka mahadlok sa mabangis nga mga mananap, 23 kay dili na kini manghilabot kanimo. Ug dili ka na maglisod magtanom sa imong batoon nga uma. 24 Makasiguro ka nga maayo ang kahimtang sa imong panimalay, ug walay mawala sa imong kahayopan. 25 Modaghan ang imong kaliwat sama kadaghan sa sagbot sa yuta. 26 Taas ang imong kinabuhi, ug dili ka mamatay sa dili pa hustong panahon. 27 Sumala sa among pagtuki, tinuod gayod kining tanan. Busa pamatii kini ug iaplikar sa imong kinabuhi.”
Mitubag si Job
6 Unya mitubag si Job, 2 “Kon matimbang lang ang akong mga pag-antos ug mga kalisod, 3 mas bug-at pa kini kaysa balas sa kadagatan. Mao kana nga nakasulti ako sa mga pulong nga wala ko hunahunaa pag-ayo. 4 Kay daw sa gipana ako sa Makagagahom nga Dios sa makahilo nga pana,[d] ug ang hilo niini mikuyanap sa tibuok kong kalawasan. Ang makahahadlok nga mga pana sa Dios gipuntirya dinhi kanako. 5 Wala ba akoy katungod sa pagreklamo? Bisan gani ang asno ug baka nagainga[e] kon walay sagbot o kumpay. 6 Ang tawo man gani moreklamo kon walay asin ang iyang pagkaon, ilabina kon magkaon siyag puti sa itlog. 7 Bisan ako, dili ganahan nga mokaon niana.
8 “Unta ihatag na lang sa Dios ang akong gipangayo. Unta maangkon ko ang akong gipangandoy. 9 Nangandoy ako nga unta patyon na ako sa Dios. 10 Ug kon itugot kini, malipayon gihapon ako, kay luyo sa akong mga pag-antos wala ko gayod isalikway ang mga pulong sa Balaan nga Dios.
11 “Nawad-an na akog kusog nga molaom pa. Unsa pa may akong laoman nga wala na man akoy kawilihan pa niining kinabuhia? 12 Lig-on ba ako sama sa bato? Bronsi ba ang akong lawas? Dili. 13 Wala akoy kusog sa pagtabang sa akong kaugalingon. Wala na akoy kahigayonan nga magmadaogon pa.
14 “Isip mga higala, unta makigduyog kamo kanako sa akong pag-antos bisan sa inyong tan-aw gisalikway ko ang Makagagahom nga Dios. 15 Apan kamo nga giisip ko nga mga igsoon dili masaligan; sama kamo sa sapa-sapa sa lugut nga mobaha 16 sa panahon nga matunaw na ang ice[f] ug snow, 17 ug mohubas sa panahon sa ting-init. 18 Mohapit ang mga biyahedor sa lugut aron moinom, apan walay tubig didto. Busa mangamatay sila inig-abot nila sa disyerto. 19 Malaomon kaayo ang mga negosyanteng biyahedor nga taga-Tema ug taga-Sheba nga makainom sila sa sapa-sapa, 20 apan mapakyas sila. Abi nilag may tubig didto, apan pag-abot nila wala diay. 21 Oo, sama kamo sa sapa-sapa. Wala kamoy ikatabang kanako. Nahadlok kamo sa dihang nakita ninyo ang akong makalilisang nga kahimtang. 22 Apan ngano? Nangayo ba ako kaninyo ug gasa? Mihangyo ba ako nga gamiton ninyo ang inyong bahandi sa pagtabang kanako, 23 o sa pagluwas kanako gikan sa mabangis nga mga kaaway? 24 Wala! Ang gihangyo ko lang mao nga tudloan ninyo ako ug mohilom na ako. Sultihi ninyo ako, kon diin ako masayop. 25 Walay sapayan kon sakit ang inyong isulti basta tinuod lang. Apan ang inyong gipasangil kanako dili tinuod, ug dili ninyo mapamatud-an. 26 Gusto ninyong tul-iron ang akong gipanulti, kay alang kaninyo walay pulos ang gipanulti sa sama kanakong desperado. 27 Ngano, matarong ba kamo? Makigripa man gani kamo alang sa usa ka ilo nga mahimong ulipon, ug ibaligya man gani ninyo ang inyong higala! 28 Tan-awa ninyo ako! Mamakak ba ako kaninyo? 29 Undangi na ninyo ang inyong pagpasangil kanako, kay wala akoy sala. 30 Bakakon ba ako? Dili ba diay ako kahibalo kon unsay maayo ug daotan?
7 “Ang kinabuhi sa tawo dinhi sa kalibotan labihan kakapoy—sama kakapoy sa adlaw-adlaw nga trabaho sa usa ka trabahante, 2 o sa ulipon nga naghandom nga mohapon na aron makapahulay na siya, o sa trabahante nga nagpaabot nga masuweldohan. 3 Ingon usab niana ang akong kahimtang. Pila na ka bulan akong nagaantos nga wala man lay kapuslanan. Bisan sa kagabhion nagaantos ako. 4 Inighigda ko sa gabii moingon ako, ‘Kanus-a pa kaha mobuntag?’ Apan hinay modagan ang oras, ug mag-alindasay ako hangtod sa kadlawon. 5 Puno sa ulod ug kugang ang akong lawas. Nangbuto ang akong mga hubag-hubag ug nagnana.”
Nanawag si Job sa Dios
6 “Nanglabay ang mga adlaw sa akong kinabuhi nga wala nay paglaom. Nanglabay kini nga mas paspas pa kaysa lansadera[g] sa maghahabol. 7 Hinumdomi, O Dios, nga ang akong kinabuhi sama lang sa hangin, ug dili na ako makasinati pa ug kalipay. 8 Makita mo pa ako karon apan sa kaulahian dili na. Kon mangita ka kanako, dili mo na ako makita. 9 Maingon nga ang dag-om mahanaw, ang nangamatay dili na mobalik pa. 10 Dili na siya mopauli sa iyang balay, ug malimtan na siya sa mga nakaila kaniya.
11 “Busa dili mahimo nga mohilom lang ako; labihan kabug-at sa akong gibati. Isulti ko ang kalain sa akong buot. 12 Nganong gibantayan mo man gayod ako, O Dios? Bangis ba ako nga mananap sa dagat? 13 Kon mohigda ako aron mahupay ang akong kasakit, 14 hadlokon mo ako pinaagi sa mga damgo ug mga panan-awon. 15 Mas maayo pa tuk-on na lang ako ug mamatay kaysa mabuhi niining akong lawas. 16 Naglagot ako sa akong kinabuhi. Dili na ako gustong mabuhi pa. Pasagdi na lang ako, kay wala nay pulos ang akong kinabuhi.
17 “Unsa ba gayod ang tawo nga imo man nga gikabalak-an ug gihatagag dakong pagtagad? 18 Ginasusi mo siya matag adlaw, ug ginasulayan sa tanang panahon. 19 Nganong dili mo na man lang ako pasagdan bisag makadiyot? 20 Nakasala ba ako? Unsa ang sala nga nahimo ko kanimo, O Magbalantay sa tawo? Nganong gipuntirya mo man gayod ako? Bug-at ba ako nga palas-anon alang kanimo? 21 Kon nakasala man gayod ako, nganong dili mo na man lang ako pasayloon? Sa dili madugay mamatay na ako, ug bisan pangitaon mo ako, dili mo na ako makita pa.”
Notas al pie
- 4:15 espiritu nga milabay: o, mihuyop ang hangin.
- 5:1 mga anghel: sa literal, mga balaan.
- 5:4 walay makatabang kanila: o, dili makalingkawas sa katalagman.
- 6:4 makahilo nga pana: Ang tumoy sa pana gituslob sa hilo aron makapatay dayon.
- 6:5 nagainga: o, nagangihi.
- 6:16 ice: Sa uban nga Binisaya, yelo.
- 7:6 lansadera: ginagamit kini sa tighimo ug panapton.
Holy Bible, New Living Translation, copyright © 1996, 2004, 2015 by Tyndale House Foundation. Used by permission of Tyndale House Publishers, Inc., Carol Stream, Illinois 60188. All rights reserved.
Ang Pulong Sa Dios (Cebuano New Testament) Copyright © 1988, 2001 by International Bible Society® Used by Permission. All rights reserved worldwide.