Gênesis 8
O Livro
8 Deus não se esqueceu de Noé e de toda a vida animal que estava na embarcação. Fez soprar um vento forte e as águas começaram a baixar. 2 Os reservatórios profundos do mundo e as comportas do céu estancaram-se e aquela chuva torrencial parou. 3 As águas começaram gradualmente a baixar de tal forma que, passados os cento e cinquenta dias, 4 no décimo sétimo dia do sétimo mês, a embarcação tocou no cimo do monte Ararat, ficando aí. 5 As águas continuaram escoando até o décimo mês e, no primeiro dia do décimo mês, já se viam os cimos das montanhas.
6 Ao fim de mais quarenta dias Noé abriu a janela que tinha feito na parte superior da construção, 7 e soltou um corvo que voava e voltava, até que a Terra se secou. 8 Entretanto, enviou também uma pomba para ver se já haveria alguma parte seca. 9 A pomba, contudo, não achou nada onde pousar e voltou para a embarcação, porque o nível das águas ainda era muito elevado. Noé estendeu a mão e tomou-a para dentro.
10 Esperou então sete dias e soltou de novo a pomba. 11 Desta vez, ela só voltou ao cair da tarde, e trazia no bico uma folha de oliveira. Noé concluiu, assim, que as águas estavam a descer bastante. 12 Deixou passar ainda mais uma semana, soltou de novo a pomba, mas desta vez ela não voltou.
13 Passaram-se ainda 29 dias depois disso; era o primeiro dia do primeiro mês. Noé tinha a idade de 601 anos, quando levantou a cobertura da construção e verificou que as águas tinham descido totalmente. 14 Ao fim de mais 8 semanas, no dia 27 do segundo mês, a terra estava completamente seca.
15 Então Deus disse a Noé: 16 “Podem sair todos; tu e a tua família. 17 Deixa sair igualmente os animais por toda a parte, de forma a que se reproduzam abundantemente na Terra.” 18 E assim a embarcação em breve ficou vazia dos seus habitantes, tanto da família de Noé 19 como daqueles animais de toda a espécie. 20 Noé construiu um altar e sacrificou nele alguns dos animais que o Senhor lhe tinha indicado, como holocausto. 21 O Senhor ficou satisfeito com esse sacrifício e disse: “Nunca mais voltarei a amaldiçoar a Terra, destruindo assim tudo o que vive, ainda que a inclinação do ser humano seja sempre para o mal, mesmo desde a sua infância, e ainda que ele continue sempre a praticar o mal.
22 Enquanto a Terra durar,
sempre há de haver tempo de sementeiras e de colheitas,
frio e calor,
inverno e verão,
tal como há dia e noite.”
Gênesis 8
Portuguese New Testament: Easy-to-Read Version
O fim do dilúvio
8 Mas Deus não se esqueceu de Noé e de todos os animais selvagens e domésticos que estavam com ele na barca. Deus fez soprar um vento sobre a terra, e as águas começaram a baixar. 2 As fontes da terra e as janelas do céu fecharam-se e parou de chover. 3 Pouco a pouco as águas começaram a baixar. Ao fim dos cento e cinquenta dias, as águas já tinham diminuído 4 e, no dia dezessete do sétimo mês, a barca parou numa das montanhas do Ararate[a]. 5 As águas continuaram baixando até o décimo mês. No primeiro dia desse mês apareceram os topos das montanhas.
6 Após quarenta dias mais, Noé abriu a janela que tinha feito na barca 7 e soltou um corvo. O corvo ficou voando de um lado para o outro até as águas sobre a terra terem secado. 8 Noé também soltou uma pomba para ver se as águas já tinham diminuído na superfície da terra. 9 Mas a pomba não encontrou lugar onde descansar porque as águas ainda cobriam toda a terra. A pomba então voltou para junto de Noé, na barca. Noé estendeu a mão, apanhou a pomba e trouxe-a de volta para dentro da barca. 10 Esperou mais sete dias e voltou a soltar a pomba. 11 Quando a pomba regressou de tarde, trazia no bico uma folha nova de oliveira. Então Noé ficou sabendo que as águas já tinham baixado bastante. 12 Esperou mais sete dias e voltou a soltar a pomba, e ela não voltou mais.
13 Quando Noé completou 601 anos de idade, no primeiro dia do primeiro mês, a superfície da terra foi ficando cada vez mais seca. E Noé abriu a porta[b] da barca e viu que a terra estava quase seca. 14 No dia vinte e sete do segundo mês, a terra ficou completamente seca. 15 Então Deus disse a Noé:
16 —Podem sair da barca, você e a sua esposa, os seus filhos e as suas noras. 17 Faça também sair da barca todos os seres vivos que estão com você, as aves, os animais e toda criatura que rasteja pelo chão. Que saiam e sejam férteis, aumentem em número e encham a terra.
18 Então Noé saiu da barca com os seus filhos, a sua esposa e as suas noras. 19 Todos os animais domésticos e selvagens, todos os que rastejam pelo chão e todas as aves, saíram da barca, um casal de cada vez.
20 Então Noé fez um altar para o SENHOR e ali sacrificou alguns animais puros e algumas aves puras[c], queimando-as completamente no altar. 21 O SENHOR sentiu o aroma agradável dos sacrifícios e disse a si mesmo: “Nunca mais voltarei a amaldiçoar a terra por causa da maldade do ser humano. Os seus pensamentos são maus desde a sua juventude. E nunca mais voltarei a destruir todos os seres vivos, como fiz desta vez.
22 “Enquanto o mundo existir, sempre haverá:
um tempo para lançar sementes na terra
e um tempo para a colheita,
um tempo que fará frio
e um tempo que fará calor,
um tempo que será verão
e um tempo que será inverno,
um tempo que será dia
e um tempo que será noite”.
1 Moseboken 8
Svenska Folkbibeln 2015
Floden upphör
8 Men Gud tänkte på Noa och på alla vilda djur och alla boskapsdjur som var med honom i arken, och han lät en vind gå fram över jorden, så att vattnet sjönk undan. 2 Djupets källor och himlens fönster stängdes och regnet från himlen upphörde. 3 Vattnet drog sig tillbaka från jorden mer och mer. Efter hundrafemtio dagar började det avta. 4 Den sjuttonde dagen i sjunde månaden stannade arken på Araratbergen[a]. 5 Vattnet fortsatte att minska fram till den tionde månaden. Första dagen i den månaden blev bergstopparna synliga.
6 Efter fyrtio dagar öppnade Noa luckan som han hade gjort på arken 7 och lät en korp flyga ut. Den flög fram och tillbaka, tills vattnet hade torkat bort från jorden. 8 Sedan lät han en duva[b] flyga ut för att få se om vattnet hade sjunkit undan från jordens yta. 9 Men duvan hittade ingen plats där hon kunde vila sin fot utan kom tillbaka till honom i arken, eftersom vatten täckte hela jorden. Då räckte Noa ut handen och tog in duvan till sig i arken. 10 Sedan väntade han ytterligare sju dagar innan han lät duvan flyga ut ur arken än en gång. 11 Mot kvällen kom hon tillbaka till honom, och se, då hade hon ett friskt olivlöv i näbben. Noa förstod då att vattnet hade sjunkit undan från jorden. 12 Men han väntade ännu sju dagar innan han lät duvan flyga ut igen. Då kom hon inte mer tillbaka till honom.
13 Det sexhundraförsta året, på första dagen i den första månaden, hade vattnet torkat bort från jorden. Då tog Noa av taket på arken och såg att jordytan hade torkat. 14 Och den tjugosjunde dagen i andra månaden var jorden alldeles torr. 15 Då talade Gud till Noa och sade: 16 ”Gå ut ur arken med din hustru, dina söner och dina sonhustrur. 17 (A) Låt alla de djur, allt levande som du har hos dig, gå med dig, både fåglar och fyrfotadjur och alla kräldjur som rör sig på marken, så att de växer till och blir fruktsamma och förökar sig på jorden.”
18 Så gick Noa ut med sina söner, sin hustru och sina sonhustrur. 19 Och alla fyrfotadjur och kräldjur, alla fåglar och alla djur som rör sig på jorden, alla efter sina slag, gick ut ur arken.
Noas offer och Herrens löfte
20 Noa byggde ett altare åt Herren och tog av alla rena fyrfotadjur och av alla rena fåglar och offrade brännoffer på altaret. 21 (B) När Herren kände den ljuvliga doften, sade han till sig själv: ”Härefter ska jag inte mer förbanna marken för människans skull, för hennes hjärtas tankar är onda ända från ungdomen. Jag ska aldrig mer döda allt levande så som jag nu har gjort.
22 Så länge jorden består
ska sådd och skörd,
köld och värme,
sommar och vinter,
dag och natt
aldrig upphöra.”
O Livro Copyright © 2000 by Biblica, Inc.® Used by permission. All rights reserved worldwide.
© 1999, 2014, 2017 Bible League International
Svenska Folkbibeln 2015, Copyright © 2015 by Svenska Folkbibeln Foundation