Add parallel Print Page Options

O pecado de Adão e Eva

A cobra, que era a mais esperta de todos os animais selvagens que o SENHOR Deus tinha feito, perguntou à mulher:

—É verdade que Deus disse para vocês não comerem do fruto de nenhuma das árvores do jardim?

E a mulher respondeu:

—Podemos comer do fruto das árvores do jardim, porém Deus nos disse: “Não comam do fruto da árvore que está no meio do jardim, nem toquem nele, senão morrerão”.

E a cobra disse à mulher:

—Com certeza vocês não morrerão! Deus disse isso porque ele sabe que após comerem desse fruto vocês serão capazes de entender coisas que agora sequer imaginam. Vocês serão como deuses, já que poderão decidir por si mesmos o que é bom e o que é mau.

A mulher viu que o fruto da árvore tinha boa aparência. Ela notou que o fruto parecia ser apetitoso. Ela também gostou da ideia de que teria sabedoria quando comesse dele. Então ela apanhou o fruto e comeu dele. Depois o deu ao seu marido, que estava ao seu lado, e ele também comeu do fruto. Nesse momento, foi como se os olhos dos dois se abrissem, e eles passaram a ver tudo de maneira diferente. Eles viram que estavam nus. Então costuraram algumas folhas de figueira para cobrir a sua nudez.

Nisso, ouviram o SENHOR Deus passeando pelo jardim, na brisa da tarde, e se esconderam dele, entre as árvores do jardim. E o SENHOR Deus chamou o homem e lhe perguntou:

—Onde você está?

10 O homem respondeu:

—Ouvi os seus passos no jardim e tive medo porque estava nu, então me escondi.

11 E Deus lhe perguntou de novo:

—Quem foi que lhe disse que você estava nu? Por acaso comeu do fruto da árvore que eu tinha lhe ordenado não comer?

12 O homem disse:

—Foi a mulher que o Senhor me deu! Ela me deu do fruto dessa árvore e eu comi.

13 Então o SENHOR Deus perguntou à mulher:

—O que é que você fez?

A mulher disse:

—Foi a cobra que me enganou! Então eu comi.

14 Então o SENHOR Deus disse à cobra:

—Por ter feito isso,
    maldita seja você entre todos os animais.
Sobre o seu ventre terá que rastejar
    e comerá do pó da terra durante toda a sua vida.
15 Farei com que você e a mulher sejam inimigas,
    e que a sua descendência e a dela também sejam inimigas.
A descendência da mulher ferirá a sua cabeça
    e você ferirá o calcanhar da descendência dela.

16 E à mulher Deus disse:

—O seu trabalho será muito duro,
    e também a sua gravidez;[a]
com dores, dará à luz filhos.
    O seu desejo será o de dominar o seu marido,
mas será ele quem a dominará.[b]

17 E Deus disse ao homem:

—Já que obedeceu à sua mulher
    e comeu da árvore que eu tinha lhe ordenado não comer,
    o solo será amaldiçoado por sua causa.
Para você conseguir qualquer tipo de alimento que provém do solo,
    terá que trabalhar duramente todos os dias da sua vida.
18 O solo produzirá espinhos e cardos,
    mas se quiser comer do fruto do campo, terá que plantar.[c]
19 Só trabalhando com muito esforço
    é que você irá conseguir comida para comer.
Terá que trabalhar até o dia da sua morte
    e, então, você irá voltar para a terra, da qual você foi feito.
Você foi feito do pó da terra
e ao pó da terra irá voltar.

20 O homem deu à sua mulher o nome de Eva[d], porque ela é a mãe de todos os que têm vida.

21 O SENHOR Deus fez roupas de pele de animal e vestiu o homem e a mulher.

22 O SENHOR Deus disse então:

—O homem e a mulher tornaram-se como um de nós, já que agora podem decidir por si mesmos o que é bom e o que é mau. Por isso, nós não podemos deixar que eles comam do fruto da árvore da vida e vivam para sempre.

23 Então o SENHOR Deus os expulsou do jardim do Éden. O homem teve que começar a cultivar a terra da qual tinha sido formado. 24 Depois de tê-los expulsado, Deus colocou querubins à frente do jardim do Éden e uma espada de fogo que se virava para todos os lados, guardando assim o caminho que levava à árvore da vida.

Footnotes

  1. 3.16 O seu trabalho (…) gravidez Ou “Aumentarei as suas dores de parto”.
  2. 3.16 O seu desejo (…) dominará Ou “O seu desejo será estar com o seu marido, mas ele a dominará”. Tradução difícil. Ver a mesma expressão, num contexto diferente, em Gn 4.7.
  3. 3.18 Ver Gn 1.29-30.
  4. 3.20 Eva O nome significa “que tem vida” ou “que dá vida”.

A tentação de Eva e a queda do homem

Ora, a serpente era mais astuta que todas as alimárias do campo que o Senhor Deus tinha feito. E esta disse à mulher: É assim que Deus disse: Não comereis de toda árvore do jardim? E disse a mulher à serpente: Do fruto das árvores do jardim comeremos, mas, do fruto da árvore que está no meio do jardim, disse Deus: Não comereis dele, nem nele tocareis, para que não morrais. Então, a serpente disse à mulher: Certamente não morrereis. Porque Deus sabe que, no dia em que dele comerdes, se abrirão os vossos olhos, e sereis como Deus, sabendo o bem e o mal. E, vendo a mulher que aquela árvore era boa para se comer, e agradável aos olhos, e árvore desejável para dar entendimento, tomou do seu fruto, e comeu, e deu também a seu marido, e ele comeu com ela. Então, foram abertos os olhos de ambos, e conheceram que estavam nus; e coseram folhas de figueira, e fizeram para si aventais.

E ouviram a voz do Senhor Deus, que passeava no jardim pela viração do dia; e escondeu-se Adão e sua mulher da presença do Senhor Deus, entre as árvores do jardim. E chamou o Senhor Deus a Adão e disse-lhe: Onde estás? 10 E ele disse: Ouvi a tua voz soar no jardim, e temi, porque estava nu, e escondi-me. 11 E Deus disse: Quem te mostrou que estavas nu? Comeste tu da árvore de que te ordenei que não comesses? 12 Então, disse Adão: A mulher que me deste por companheira, ela me deu da árvore, e comi. 13 E disse o Senhor Deus à mulher: Por que fizeste isso? E disse a mulher: A serpente me enganou, e eu comi. 14 Então, o Senhor Deus disse à serpente: Porquanto fizeste isso, maldita serás mais que toda besta e mais que todos os animais do campo; sobre o teu ventre andarás e pó comerás todos os dias da tua vida. 15 E porei inimizade entre ti e a mulher e entre a tua semente e a sua semente; esta te ferirá a cabeça, e tu lhe ferirás o calcanhar. 16 E à mulher disse: Multiplicarei grandemente a tua dor e a tua conceição; com dor terás filhos; e o teu desejo será para o teu marido, e ele te dominará. 17 E a Adão disse: Porquanto deste ouvidos à voz de tua mulher e comeste da árvore de que te ordenei, dizendo: Não comerás dela, maldita é a terra por causa de ti; com dor comerás dela todos os dias da tua vida. 18 Espinhos e cardos também te produzirá; e comerás a erva do campo. 19 No suor do teu rosto, comerás o teu pão, até que te tornes à terra; porque dela foste tomado, porquanto és pó e em pó te tornarás.

20 E chamou Adão o nome de sua mulher Eva, porquanto ela era a mãe de todos os viventes. 21 E fez o Senhor Deus a Adão e a sua mulher túnicas de peles e os vestiu.

22 Então, disse o Senhor Deus: Eis que o homem é como um de nós, sabendo o bem e o mal; ora, pois, para que não estenda a sua mão, e tome também da árvore da vida, e coma, e viva eternamente, 23 o Senhor Deus, pois, o lançou fora do jardim do Éden, para lavrar a terra, de que fora tomado. 24 E, havendo lançado fora o homem, pôs querubins ao oriente do jardim do Éden e uma espada inflamada que andava ao redor, para guardar o caminho da árvore da vida.

Căderea în păcat şi consecinţele sale

Şarpele era mai şiret[a] decât toate fiarele câmpului, pe care Domnul Dumnezeu le făcuse. El i-a spus femeii:

– A zis oare Dumnezeu: „Să nu mâncaţi din orice pom din grădină.“?

– Putem să mâncăm din rodul pomilor din grădină, i-a răspuns femeia şarpelui, dar Dumnezeu a zis: „Să nu mâncaţi din rodul pomului care este în mijlocul grădinii; nici să nu-l atingeţi, pentru că veţi muri negreşit!“

Dar şarpele i-a zis femeii:

– Nu veţi muri nicidecum! Dimpotrivă, Dumnezeu ştie că, atunci când veţi mânca din el, vi se vor deschide ochii şi veţi fi ca Dumnezeu, cunoscând binele şi răul.

Când a văzut că rodul pomului era bun de mâncat, plăcut la înfăţişare şi de dorit să facă pe cineva înţelept, femeia a luat din rodul lui şi a mâncat; i-a dat şi soţului ei, care era cu ea, şi a mâncat şi el. Atunci li s-au deschis ochii, şi-au dat seama că sunt goi, au cusut laolaltă frunze de smochin şi şi-au făcut învelitori cu ele.

Ei au auzit glasul Domnului Dumnezeu, Care umbla prin grădină în adierea amurgului[b] şi s-au ascuns de Domnul Dumnezeu printre pomii din grădină. Dar Domnul Dumnezeu l-a chemat pe Adam şi i-a zis:

– Unde eşti?

10 – Am auzit glasul Tău în grădină, a răspuns el, dar mi-a fost teamă pentru că eram gol; de aceea m-am ascuns.

11 Dumnezeu l-a întrebat:

– Cine ţi-a spus că eşti gol? Ai mâncat cumva din pomul din care ţi-am poruncit să nu mănânci?

12 – Femeia pe care mi-ai dat-o ca să fie cu mine mi-a dat din pom şi am mâncat, a răspuns Adam.

13 Atunci Domnul Dumnezeu i-a zis femeii:

– Ce ai făcut?

– Şarpele m-a înşelat şi am mâncat, a răspuns femeia.

14 Domnul Dumnezeu i-a zis şarpelui: „Pentru că ai făcut aceasta,

blestemat eşti între toate vitele
    şi între toate animalele sălbatice;
pe pântece te vei târî
    şi vei mânca ţărână toată viaţa.
15 Voi pune duşmănie între tine şi femeie,
    între sămânţa[c] ta şi sămânţa ei;
Sămânţa ei îţi va zdrobi capul,
    iar tu îi vei zdrobi călcâiul.“

16 Femeii i-a zis:

„Îţi voi mări mult durerile naşterii;
    în durere vei naşte copii.
Dorinţa ta va fi pentru soţul tău,
    iar el va stăpâni peste tine.[d]

17 Iar lui Adam i-a zis: „Pentru că ai ascultat de soţia ta şi ai mâncat din pomul din care-ţi poruncisem să nu mănânci,

blestemat este pământul din cauza ta;
    cu trudă îţi vei lua hrana din el
        toată viaţa ta.
18 Spini şi mărăcini îţi va da,
    iar tu vei mânca din plantele câmpului.
19 Cu sudoarea frunţii tale
    îţi vei mânca pâinea,
până când te vei întoarce în pământ,
    pentru că din el ai fost luat;
căci ţărână eşti
    şi în ţărână te vei întoarce.“

20 Adam a numit-o Eva[e] pe soţia sa, pentru că ea a fost mama tuturor celor vii.

21 Domnul Dumnezeu a făcut haine de piele pentru Adam şi pentru soţia sa şi i-a îmbrăcat. 22 Atunci Domnul Dumnezeu a zis: „Omul a ajuns ca unul dintre Noi, cunoscând binele şi răul; acum el şi-ar putea întinde mâna să ia şi din pomul vieţii ca să mănânce şi va trăi veşnic.“ 23 De aceea Domnul Dumnezeu l-a alungat pe om afară din grădina Eden, ca să muncească pământul din care a fost luat. 24 După ce l-a alungat pe om, a pus la răsăritul[f] grădinii Eden nişte heruvimi şi o sabie învăpăiată care se rotea, ca să păzească drumul spre pomul vieţii.

Footnotes

  1. Geneza 3:1 Termenul ebraic pentru şiret (arum) sună asemănător cu cel pentru goi (arom), din 2:25
  2. Geneza 3:8 Lit.: vântul (adierea) zilei, cel mai probabil cu referire la amurg
  3. Geneza 3:15 Termenul ebraic pentru sămânţă este un termen cheie în VT; este un singular care se poate referi atât la un singur urmaş, cât şi la toţi urmaşii de pe linia genealogică a unei persoane (colectiv). Este foarte probabil ca în cele mai multe cazuri termenul să exprime o ambiguitate intenţionată. În traducerea de faţă a fost redat fie literal, fie cu urmaş sau urmaşi, în funcţie de contextul literal şi de cel teologic
  4. Geneza 3:16 Sensul în ebraică al celor două versuri este nesigur; sau: dar dorinţa ta va depinde de el; sau: Tu vei dori să-ţi domini soţul, / dar el va stăpâni peste tine.
  5. Geneza 3:20 Eva (ebr.: Hava) înseamnă viaţă
  6. Geneza 3:24 Sau: în faţa

Now the serpent was more subtil than any beast of the field which the Lord God had made. And he said unto the woman, Yea, hath God said, Ye shall not eat of every tree of the garden?

And the woman said unto the serpent, We may eat of the fruit of the trees of the garden:

But of the fruit of the tree which is in the midst of the garden, God hath said, Ye shall not eat of it, neither shall ye touch it, lest ye die.

And the serpent said unto the woman, Ye shall not surely die:

For God doth know that in the day ye eat thereof, then your eyes shall be opened, and ye shall be as gods, knowing good and evil.

And when the woman saw that the tree was good for food, and that it was pleasant to the eyes, and a tree to be desired to make one wise, she took of the fruit thereof, and did eat, and gave also unto her husband with her; and he did eat.

And the eyes of them both were opened, and they knew that they were naked; and they sewed fig leaves together, and made themselves aprons.

And they heard the voice of the Lord God walking in the garden in the cool of the day: and Adam and his wife hid themselves from the presence of the Lord God amongst the trees of the garden.

And the Lord God called unto Adam, and said unto him, Where art thou?

10 And he said, I heard thy voice in the garden, and I was afraid, because I was naked; and I hid myself.

11 And he said, Who told thee that thou wast naked? Hast thou eaten of the tree, whereof I commanded thee that thou shouldest not eat?

12 And the man said, The woman whom thou gavest to be with me, she gave me of the tree, and I did eat.

13 And the Lord God said unto the woman, What is this that thou hast done? And the woman said, The serpent beguiled me, and I did eat.

14 And the Lord God said unto the serpent, Because thou hast done this, thou art cursed above all cattle, and above every beast of the field; upon thy belly shalt thou go, and dust shalt thou eat all the days of thy life:

15 And I will put enmity between thee and the woman, and between thy seed and her seed; it shall bruise thy head, and thou shalt bruise his heel.

16 Unto the woman he said, I will greatly multiply thy sorrow and thy conception; in sorrow thou shalt bring forth children; and thy desire shall be to thy husband, and he shall rule over thee.

17 And unto Adam he said, Because thou hast hearkened unto the voice of thy wife, and hast eaten of the tree, of which I commanded thee, saying, Thou shalt not eat of it: cursed is the ground for thy sake; in sorrow shalt thou eat of it all the days of thy life;

18 Thorns also and thistles shall it bring forth to thee; and thou shalt eat the herb of the field;

19 In the sweat of thy face shalt thou eat bread, till thou return unto the ground; for out of it wast thou taken: for dust thou art, and unto dust shalt thou return.

20 And Adam called his wife's name Eve; because she was the mother of all living.

21 Unto Adam also and to his wife did the Lord God make coats of skins, and clothed them.

22 And the Lord God said, Behold, the man is become as one of us, to know good and evil: and now, lest he put forth his hand, and take also of the tree of life, and eat, and live for ever:

23 Therefore the Lord God sent him forth from the garden of Eden, to till the ground from whence he was taken.

24 So he drove out the man; and he placed at the east of the garden of Eden Cherubims, and a flaming sword which turned every way, to keep the way of the tree of life.