Exodus 32
New King James Version
The Gold Calf(A)
32 Now when the people saw that Moses (B)delayed coming down from the mountain, the people (C)gathered together to Aaron, and said to him, (D)“Come, make us [a]gods that shall (E)go before us; for as for this Moses, the man who (F)brought us up out of the land of Egypt, we do not know what has become of him.”
2 And Aaron said to them, “Break off the (G)golden earrings which are in the ears of your wives, your sons, and your daughters, and bring them to me.” 3 So all the people broke off the golden earrings which were in their ears, and brought them to Aaron. 4 (H)And he received the gold from their hand, and he fashioned it with an engraving tool, and made a molded calf.
Then they said, “This is your god, O Israel, that (I)brought you out of the land of Egypt!”
5 So when Aaron saw it, he built an altar before it. And Aaron made a (J)proclamation and said, “Tomorrow is a feast to the Lord.” 6 Then they rose early on the next day, offered burnt offerings, and brought peace offerings; and the people (K)sat down to eat and drink, and rose up to play.
7 And the Lord said to Moses, (L)“Go, get down! For your people whom you brought out of the land of Egypt (M)have corrupted themselves. 8 They have turned aside quickly out of the way which (N)I commanded them. They have made themselves a molded calf, and worshiped it and sacrificed to it, and said, (O)‘This is your god, O Israel, that brought you out of the land of Egypt!’ ” 9 And the Lord said to Moses, (P)“I have seen this people, and indeed it is a [b]stiff-necked people! 10 Now therefore, (Q)let Me alone, that (R)My wrath may burn hot against them and I may [c]consume them. And (S)I will make of you a great nation.”
11 (T)Then Moses pleaded with [d]the Lord his God, and said: “Lord, why does Your wrath burn hot against Your people whom You have brought out of the land of Egypt with great power and with a mighty hand? 12 (U)Why should the Egyptians speak, and say, ‘He brought them out to harm them, to kill them in the mountains, and to consume them from the face of the earth’? Turn from Your fierce wrath, and (V)relent from this harm to Your people. 13 Remember Abraham, Isaac, and Israel, Your servants, to whom You (W)swore by Your own self, and said to them, (X)‘I will multiply your descendants as the stars of heaven; and all this land that I have spoken of I give to your descendants, and they shall inherit it forever.’ ” 14 So the Lord (Y)relented from the harm which He said He would do to His people.
15 And (Z)Moses turned and went down from the mountain, and the two tablets of the Testimony were in his hand. The tablets were written on both sides; on the one side and on the other they were written. 16 Now the (AA)tablets were the work of God, and the writing was the writing of God engraved on the tablets.
17 And when Joshua heard the noise of the people as they shouted, he said to Moses, “There is a noise of war in the camp.”
18 But he said:
“It is not the noise of the shout of victory,
Nor the noise of the cry of defeat,
But the sound of singing I hear.”
19 So it was, as soon as he came near the camp, that (AB)he saw the calf and the dancing. So Moses’ anger became hot, and he cast the tablets out of his hands and broke them at the foot of the mountain. 20 (AC)Then he took the calf which they had made, burned it in the fire, and ground it to powder; and he scattered it on the water and made the children of Israel drink it. 21 And Moses said to Aaron, (AD)“What did this people do to you that you have brought so great a sin upon them?”
22 So Aaron said, “Do not let the anger of my lord become hot. (AE)You know the people, that they are set on evil. 23 For they said to me, ‘Make us gods that shall go before us; as for this Moses, the man who brought us out of the land of Egypt, we do not know what has become of him.’ 24 And I said to them, ‘Whoever has any gold, let them break it off.’ So they gave it to me, and I cast it into the fire, and this calf came out.”
25 Now when Moses saw that the people were (AF)unrestrained (for Aaron (AG)had not restrained them, to their shame among their enemies), 26 then Moses stood in the entrance of the camp, and said, “Whoever is on the Lord’s side—come to me!” And all the sons of Levi gathered themselves together to him. 27 And he said to them, “Thus says the Lord God of Israel: ‘Let every man put his sword on his side, and go in and out from entrance to entrance throughout the camp, and (AH)let every man kill his brother, every man his companion, and every man his neighbor.’ ” 28 So the sons of Levi did according to the word of Moses. And about three thousand men of the people fell that day. 29 (AI)Then Moses said, [e]“Consecrate yourselves today to the Lord, that He may bestow on you a blessing this day, for every man has opposed his son and his brother.”
30 Now it came to pass on the next day that Moses said to the people, (AJ)“You have committed a great sin. So now I will go up to the Lord; (AK)perhaps I can (AL)make atonement for your sin.” 31 Then Moses (AM)returned to the Lord and said, “Oh, these people have committed a great sin, and have (AN)made for themselves a god of gold! 32 Yet now, if You will forgive their sin—but if not, I pray, (AO)blot me (AP)out of Your book which You have written.”
33 And the Lord said to Moses, (AQ)“Whoever has sinned against Me, I will (AR)blot him out of My book. 34 Now therefore, go, lead the people to the place of which I have (AS)spoken to you. (AT)Behold, My Angel shall go before you. Nevertheless, (AU)in the day when I (AV)visit for punishment, I will visit punishment upon them for their sin.”
35 So the Lord plagued the people because of (AW)what they did with the calf which Aaron made.
Footnotes
- Exodus 32:1 Or a god
- Exodus 32:9 stubborn
- Exodus 32:10 destroy
- Exodus 32:11 Lit. the face of the Lord
- Exodus 32:29 Lit. Fill your hand
Eksodi 32
Albanian Bible
32 Por populli, duke parë që Moisiu po vononte të zbriste nga mali, u mblodh rreth Aaronit dhe i tha: "Hajt tani, na bëj një perëndi të shkojë para nesh, sepse sa për Moisiun, njeriun që na nxori nga vendi i Egjiptit, nuk dimë çfarë i ka ndodhur".
2 Aaroni iu përgjigj atyre: "Hiqni unazat prej ari që janë në veshët e grave tuaja, të bijve tuaj, dhe të bijave tuaja dhe m’i sillni mua".
3 Kështu tërë populli hoqi unazat prej ari që kishin në veshët dhe ia çoi Aaronit,
4 i cili i mori nga duart e tyre dhe, mbasi i modeloi me daltë, bëri një viç prej metali të shkrirë. Atëherë ata thanë: "O Izrael, ky është perëndia yt që të nxori nga vendi i Egjiptit!".
5 Kur Aaroni pa këtë, ngriti një altar përpara tij dhe vuri kasnecë që thanë: "Nesër do të jetë festë për nder të Zotit!".
6 Të nesërmen ata u ngritën herët, ofruan olokauste dhe çuan fli falënderimi; populli u ul për të ngrënë e për të pirë, pastaj u ngrit për të dëfryer.
7 Atëherë Zoti i tha Moisiut: "Tani shko, zbrit, sepse populli yt, që ti nxore nga vendi i Egjiptit, është korruptuar;
8 u larguan shpejt, janë përdalë nga rruga që unë e kisha urdhëruar të ndiqte; bëri një viç prej metali të shkrirë, u përkul para tij, i ofroi flijime dhe tha: "O Izrael, kjo është perëndia jote që të nxori nga vendi i Egjiptit"".
9 Zoti i tha akoma Moisiut: "E pashë këtë popull, dhe ja, është një popull me qafë të fortë.
10 Më lër, pra, të veproj, në mënyrë që zemërimi im të ndizet kundër tyre dhe t’i konsumoj; por nga ti do të bëj një komb të madh".
11 Atëherë Moisiu e luti Zotin, Perëndinë e tij, dhe i tha: "Pse, o Zot, zemërimi yt duhet të ndizet kundër popullit tënd që e nxore nga vendi i Egjiptit me fuqi të madhe dhe me dorë të fortë?
12 Pse duhet që Egjiptasit të thonë: "Ai i nxori për t’ju bërë të keq, që të vriten mbi malet dhe për t’i shfarosur nga faqja e dheut"? Hiq dorë nga zemërimi yt i zjarrtë dhe nga qëllimi yt për t’i bërë keq popullit tënd.
13 Kujto Abrahamin, Isakun dhe Izraelin, shërbëtorë të tu, të cilëve u je betuar mbi veten tënde, duke u thënë atyre: "Unë do të shumëzoj pasardhësit tuaj si yjet e qiellit dhe do t’u jap pasardhësve tuaj tërë atë vend për të cilin të fola, dhe ata do ta zotërojnë përjetë"".
14 Kështu Zoti ndryshoi mendim lidhur me të keqen që kishte thënë se do t’i bënte popullit të tij.
15 Atëherë Moisiu u kthye dhe zbriti nga mali me dy pllakat e dëshmisë në duar, pllaka të shkruara nga të dy anët, si përpara ashtu edhe prapa.
16 Pllakat ishin vepër e Perëndisë dhe shkrimi i tyre ishte shkrimi i Perëndisë, i gdhendur mbi pllakat.
17 Por Jozueu, duke dëgjuar britmën e popullit që bërtiste, i tha Moisiut: Ka një zhurmë lufte në kampp".
18 Por ai u përgjigj: "Kjo nuk është as një britmë fitoreje, as një britmë humbjeje; britma që unë dëgjoj është e njerëzve që këndojnë".
19 Si iu afrua kampit, pa viçin dhe vallet; atëherë Moisiu u ndez nga zemërimi dhe ai i hodhi pllakat nga duart e tij dhe i theu në këmbët e malit.
20 Pastaj mori viçin që ata kishin bërë, e dogji në zjarr dhe e bëri pluhur; pastaj e përhapi pluhurin në ujë dhe ia dha për të pirë bijve të Izraelit.
21 Pastaj Moisiu i tha Aaronit: "Çfarë të ka bërë ky popull, të cilin e ke ngarkuar me një mëkat kaq të madh?".
22 Aaroni u përgjigj: "Zemërimi i zotërisë sime të mos ndizet, ti vetë e njeh këtë popull dhe e di që ai është i prirur ndaj së keqes.
23 Ata më kanë thënë: "Na bëj një perëndi që të shkojë para nesh, sepse Moisiut, njeriut që na nxori nga vendi i Egjiptit, nuk dimë se çfarë i ka ndodhur".
24 Atëherë unë u thashë atyre: "Kush ka ar të mos e mbajë me vete". Kështu ata ma dhanë mua dhe unë e hodha në zjarr, dhe na doli ky viç".
25 Kur Moisiu pa që populli ishte pa fre (dhe Aaroni e kishte lënë të shfrenohej duke e ekspozuar në turpin e armiqve të tij),
26 u ndal në hyrje të kampit dhe tha: "Kushdo që është me Zotin, le të vijë tek unë!". Dhe të gjithë bijtë e Levit u mblodhën pranë tij.
27 Dhe ai u tha atyre: "Kështu thotë Zoti, Perëndia i Izraelit: "Secili prej jush të vërë shpatën në krahun e tij; kaloni dhe rikaloni nga një hyrje e kampit në tjetrën, secili të vrasë vëllanë e tij, mikun e tij, fqinjin e tij!"".
28 Bijtë e Levit bënë ashtu siç u kishte thënë Moisiu, dhe atë ditë ranë rreth tre mijë njerëz.
29 Pastaj Moisiu tha: "Shenjtërohuni sot Zotit, që ai t’ju japë një bekim, sepse secili prej jush ka qënë kundër birit të tij dhe vëllait të tij".
30 Të nesërmen Moisiu i tha popullit: "Ju keni bërë një mëkat të madh; por tani unë do të ngjitem tek Zoti; ndofta do të mund të bëj shlyerjen për mëkatin tuaj".
31 Moisiu u kthye, pra, te Zoti dhe tha: "Medet, ky popull ka kryer një mëkat të madh dhe ka bërë për vete një perëndi prej ari.
32 Megjithatë tani, të lutem, falua mëkatin e tyre; përndryshe, më fshi nga libri yt që ke shkruar!".
33 Por Zoti iu përgjegj Moisiut: "Atë që ka bërë mëkat kundër meje, atë do ta fshij nga libri im!
34 Tani shko, çoje popullin ku të kam thënë. Ja, Engjëlli im do të shkoj para teje, por ditën që do të vij për t’i dënuar, do t’i dënoj për mëkatin e tyre".
35 Kështu Zoti goditi popullin, sepse kishte bërë viçin që Aaroni kishte modeluar.
Scripture taken from the New King James Version®. Copyright © 1982 by Thomas Nelson. Used by permission. All rights reserved.
