Narada starszyzny żydowskiej

26 Po skończeniu wszystkich tych mów Jezus powiedział do swoich uczniów: ² Wiecie, że za dwa dni jest Pascha. Właśnie wtedy Syn Człowieczy zostanie wydany na ukrzyżowanie.

³ W tym czasie arcykapłani oraz starsi ludu zebrali się na dziedzińcu arcykapłana Kajfasza. ⁴ Uradzili, żeby Jezusa podstępem schwytać i zabić. ⁵ Tylko nie w czasie świąt — zastrzegali — aby nie doszło do zamieszek wśród ludu.

Namaszczenie Jezusa

⁶ Gdy Jezus był w Betanii, w domu Szymona Trędowatego, ⁷ podeszła do Niego pewna kobieta. Miała ze sobą alabastrowy flakonik pełen bardzo drogiego olejku i gdy Jezus odpoczywał przy stole, wylała Mu go na głowę.

⁸ Oburzyło to uczniów. Po co ta rozrzutność? — zarzucali. — ⁹ Można to było drogo sprzedać i rozdać pieniądze ubogim.

¹⁰ Jezus odniósł się do ich oburzenia: Dlaczego sprawiacie jej przykrość? Zrobiła to dla Mnie. To był piękny czyn. ¹¹ Ubodzy zawsze będą pośród was. Ja — nie zawsze. ¹² Ona natomiast, wylewając ten olejek na moje ciało, przygotowała je na mój pogrzeb. ¹³ Zapewniam was, gdziekolwiek na świecie będą głosić dobrą nowinę, opowiadać będą także o tym, co ona uczyniła — na jej pamiątkę.

Zdrada Judasza

¹⁴ Wtedy jeden z Dwunastu, Judasz Iskariot, udał się do arcykapłanów ¹⁵ i powiedział: Co mi dacie za to, że wam Go wydam? Oni zaś odważyli mu trzydzieści srebrników.^{[a] 16} Odtąd szukał on dogodnej chwili, aby wydać Jezusa.

Ostatnia wieczerza

¹⁷ W pierwszym dniu Święta Przaśników uczniowie zapytali Jezusa: Gdzie mamy przygotować Ci Paschę do spożycia?

¹⁸ Idźcie do miasta — odpowiedział — do znanego nam człowieka i powiedzcie: Nauczyciel mówi: Zbliża się mój czas, chciałbym u ciebie urządzić Paschę z moimi uczniami. ¹⁹ Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

²⁰ A z nastaniem wieczoru zajął wraz z Dwunastoma miejsce przy stole. ²¹ Kiedy oni jedli, powiedział: Zapewniam was, jeden z was Mnie wyda.

²² Zasmuceni tymi słowami pytali Go jeden po drugim: Chyba nie ja, Panie?

²³ Odpowiedział: Ten, który razem ze Mną sięgnął ręką do półmiska — ten Mnie wyda. ²⁴ Co prawda Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim napisano, lecz biada temu człowiekowi, który wyda Syna Człowieczego. Lepiej by mu było, gdyby się nie urodził.

²⁵ Wtedy Judasz, który Go właśnie miał wydać, odezwał się: Chyba nie ja, Rabbi?

A Jezus na to: Ty to powiedziałeś.

²⁶ Gdy oni jedli, Jezus wziął chleb, podziękował Bogu, złamał i rozdając uczniom powiedział: Bierzcie, jedzcie, to jest moje ciało.

²⁷ Następnie wziął kielich, podziękował i przekazał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy. ²⁸ To jest moja krew Przymierza, która się za wielu wylewa dla przebaczenia grzechów. ²⁹ Mówię wam: Odtąd już z pewnością nie wypiję z tego owocu winorośli aż do tego dnia, kiedy z nowego kielicha będę pił razem z wami w Królestwie mojego Ojca.^[b]

³⁰ A po odśpiewaniu hymnu ruszyli w stronę Góry Oliwnej.

Zapowiedź załamania się uczniów

³¹ Wówczas Jezus powiedział do nich: Tej nocy wy wszyscy odwrócicie się ode Mnie, gdyż jest napisane:

³² Ale po moim zmartwychwstaniu pójdę przed wami do Galilei.

³³ Wtedy odezwał się Piotr: Choćby wszyscy się od Ciebie odwrócili, ja — nigdy.

³⁴ Jezus odpowiedział: Zapewniam cię, tej nocy, zanim zapieje kogut, wyprzesz się Mnie trzykrotnie.

³⁵ Choćby przyszło mi wraz z Tobą umrzeć — zarzekał się Piotr — na pewno się Ciebie nie wyprę. Podobne zapewnienia padły ze strony pozostałych uczniów.

W Getsemani

³⁶ W ten sposób Jezus przybył wraz z uczniami do ogrodu o nazwie Getsemani.^[c] Tam powiedział do nich: Usiądźcie tutaj. Ja odejdę nieco dalej. Pomodlę się. ³⁷ Wziął ze sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza. Ogarnęły Go smutek i trwoga. ³⁸ Jest mi smutno na duszy — powiedział — śmiertelnie smutno. Zostańcie tutaj. Czuwajcie ze Mną.

³⁹ Znów odszedł nieco dalej. Upadł na twarz. Modlił się: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Jednak nie tak, jak Ja chcę. Niech będzie, jak chcesz Ty.

⁴⁰ Powrócił do uczniów, lecz zastał ich śpiącymi. Powiedział do Piotra: Nie mogliście czuwać ze Mną nawet godziny? ⁴¹ Czuwajcie i módlcie się, abyście nie upadli w czasie próby. Duch wprawdzie pełen chęci, ale ciało — słabe.

⁴² Oddalił się po raz drugi. Modlił się: Ojcze mój, jeśli już mam pić z tego kielicha, niech będzie Twoja wola. ⁴³ I znów, kiedy przyszedł, zastał ich śpiącymi. Ich powieki były zbyt ciężkie.

⁴⁴ Zostawił ich zatem, oddalił się ponownie i po raz trzeci modlił się podobnie, jak wcześniej. ⁴⁵ Następnie przyszedł do uczniów i powiedział do nich: Potem będziecie spać i odpoczywać. Nadeszła godzina! Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. ⁴⁶ Wstańcie, chodźmy! Oto się zbliża ten, który ma Mnie wydać.

Aresztowanie Jezusa

⁴⁷ Jeszcze mówił te słowa, gdy zjawił się Judasz, jeden z Dwunastu. Przybyła z nim spora gromada ludzi wysłanych przez arcykapłanów i starszych ludu, uzbrojonych w miecze i kije. ⁴⁸ Zdrajca uzgodnił z nimi taki znak: Jest nim Ten, którego pocałuję — tego chwytajcie. ⁴⁹ Zaraz też podszedł do Jezusa i powiedział: Witaj, Rabbi! I pocałował Go.

⁵⁰ Jezus odpowiedział: Więc po to tu jesteś, przyjacielu. Wtedy zbliżyli się inni i schwytali Go. ⁵¹ Wtem jeden z tych, którzy byli z Jezusem, dobył miecza, zamachnął się na sługę arcykapłana i odciął mu ucho.

⁵² Schowaj swój miecz do pochwy — rozkazał mu Jezus — ci, co chwytają za miecz, od miecza również giną. ⁵³ Myślisz, że mój Ojciec nie wystawiłby mi co najmniej dwunastu anielskich legionów, gdybym Go o to poprosił?^{[d] 54} Lecz jak wówczas wypełniłyby się zapowiedzi Pism, że to wszystko musi się stać?

⁵⁵ Następnie Jezus zwrócił się do przybyłych: Wyszliście po Mnie z mieczami i kijami — jak po zbójcę. Codziennie siadywałem w świątyni i nauczałem. Tam nie schwytaliście Mnie. ⁵⁶ Ale to wszystko stało się po to, aby spełniły się pisma Proroków. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli.

Jezus przesłuchiwany

⁵⁷ Ci, którzy schwytali Jezusa, zaprowadzili Go do arcykapłana Kajfasza. Tam zgromadzili się znawcy Prawa oraz starsi. ⁵⁸ Piotr zaś podążał Jego śladem, aż przybył na dziedziniec pałacu arcykapłana. Wszedł przez bramę i usiadł ze strażnikami. Chciał zobaczyć, jak się to wszystko zakończy.

⁵⁹ Tymczasem arcykapłani oraz cała Wysoka Rada szukali fałszywych świadectw, aby obciążyć Jezusa i skazać Go w ten sposób na śmierć. ⁶⁰ Lecz choć przychodziło wielu fałszywych świadków, niczego nie znaleziono. W końcu jednak przyszli dwaj ⁶¹ i oświadczyli: Ten człowiek powiedział: Jestem w stanie zburzyć przybytek Boga i w trzy dni go zbudować.

⁶² Wtedy powstał arcykapłan i zwrócił się do Niego: Nic nie odpowiadasz na to, co zeznają przeciwko Tobie? ⁶³ Ale Jezus milczał. Arcykapłan przemówił więc: Zaprzysięgam Cię na Boga żywego, abyś nam powiedział, czy Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga?

⁶⁴ Wtedy Jezus oświadczył: Ty to powiedziałeś. Ponadto mówię wam: Odtąd będziecie oglądać Syna Człowieczego siedzącego po prawej stronie Wszechmocnego Boga i przychodzącego na obłokach nieba.

⁶⁵ Wtedy arcykapłan rozdarł szaty. Zbluźnił! — zawołał. — Czy trzeba nam jeszcze świadków? Oto przed chwilą usłyszeliście bluźnierstwo! ⁶⁶ Co wy na to?

Winien jest śmierci — orzekli.

⁶⁷ Potem ruszyli na Niego. Pluli Mu w twarz, bili pięściami i policzkowali. ⁶⁸ Prorokuj nam, Chrystusie! — drwili. — Który z nas Cię uderzył?

Załamanie się Piotra

⁶⁹ W tym czasie Piotr siedział na zewnątrz, na dziedzińcu. Podeszła tam do niego jakaś służąca: Ty też byłeś z tym Galilejczykiem Jezusem — zauważyła.

⁷⁰ On jednak wyparł się wobec wszystkich: Nie wiem, o czym mówisz.

⁷¹ A gdy poszedł w stronę bramy, zobaczyła go inna i powiedziała do tych, którzy tam stali: Ten człowiek był z Jezusem z Nazaretu.

⁷² Piotr znów zaprzeczył pod przysięgą: Nie znam tego człowieka.

⁷³ Po chwili zaś podeszli stojący tam ludzie i stwierdzili: Ty naprawdę jesteś jednym z nich, zdradza cię sposób mówienia.

⁷⁴ On jednak zaczął zaklinać się i przysięgać: Nie znam tego człowieka. I wtedy zapiał kogut.

⁷⁵ Piotr przypomniał sobie słowa Jezusa: Zanim zapieje kogut, trzy razy się Mnie wyprzesz. Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.