Wzbudzenie Łazarza

11 Był pewien chory, Łazarz z Betanii, miasteczka Marii i jej siostry Marty. ² Chodzi o tę Marię, która później namaściła Pana pachnącym olejkiem i wytarła Jego stopy swoimi włosami. To właśnie jej brat Łazarz chorował. ³ Siostry posłały więc do Jezusa taką wiadomość: Panie, ten, z którym się przyjaźnisz, choruje.

⁴ Gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Ostatecznie końcem tej choroby nie będzie śmierć, lecz objawienie chwały Boga. Za jej sprawą Syn Boży będzie uwielbiony. ⁵ Jezus zaś kochał Martę, jej siostrę i Łazarza. ⁶ Gdy więc usłyszał, że choruje, jeszcze dwa dni pozostał tam, gdzie przebywał, ⁷ a dopiero potem powiedział do uczniów: Chodźmy znów do Judei.

⁸ Uczniowie zauważyli: Mistrzu! Dopiero co Żydzi próbowali Cię ukamienować, a Ty znów tam idziesz?

⁹ Jezus odpowiedział: Dzień przecież składa się z dwunastu godzin. Kto chodzi za dnia, nie potknie się, gdyż widzi światło tego świata. ¹⁰ Lecz jeśli ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ nie ma w sobie światła. ¹¹ Po tych słowach dodał: Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął, ale idę zbudzić go ze snu.

¹² Wtedy uczniowie powiedzieli: Panie! Skoro zasnął, wyzdrowieje. ¹³ Jezus jednak miał na myśli jego śmierć, oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie.

¹⁴ Wtedy Jezus powiedział im wyraźnie: Łazarz umarł. ¹⁵ I cieszę się, że Mnie tam nie było, bo chodzi mi o was. Pragnę, byście uwierzyli. A teraz chodźmy do niego.

¹⁶ Wówczas Tomasz, zwany Dydymos,^[a] powiedział do pozostałych uczniów: To my też chodźmy, żebyśmy razem z nim umarli.

¹⁷ Gdy Jezus przybył na miejsce, Łazarz był już od czterech dni w grobie. ¹⁸ A Betania leżała blisko Jerozolimy, około trzech kilometrów. ¹⁹ I wielu spośród Żydów zebrało się u Marty i Marii, aby je pocieszyć po stracie brata. ²⁰ Gdy więc Marta usłyszała, że Jezus idzie, wyszła Mu na spotkanie. Maria pozostała w domu. ²¹ Marta natomiast zwróciła się do Jezusa: Panie! Gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. ²² Ale i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o co Go poprosisz.

²³ Jezus zapewnił: Zmartwychwstanie twój brat.

²⁴ Marta na to: Wiem, że zmartwychwstanie — przy zmartwychwstaniu, w dniu ostatecznym.

²⁵ Wtedy Jezus skierował do niej słowa: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby nawet umarł — żyć będzie. ²⁶ A każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to?

²⁷ Odpowiedziała: Tak, Panie! Ja wierzę, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który miał przyjść na świat. ²⁸ Po tych słowach odeszła, zawołała swoją siostrę Marię i powiedziała jej na stronie: Nauczyciel tu jest i woła cię. ²⁹ Ta zaś, gdy tylko to usłyszała, zaraz wstała i poszła do Niego.

³⁰ Jezus natomiast jeszcze nie wszedł do miasteczka, lecz był w tym miejscu, gdzie Go spotkała Marta. ³¹ Żydzi więc, którzy byli z Marią i pocieszali ją, widząc, że się poderwała i wyszła, ruszyli za nią pewni, że idzie do grobu, aby tam płakać. ³² Gdy Maria dotarła tam, gdzie był Jezus, i zobaczyła Go, upadła Mu do nóg ze słowami: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.

³³ Jezus, widząc jej łzy oraz łzy Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął głęboko ³⁴ i zapytał: Gdzie go położyliście?

Chodź i zobacz, Panie — odpowiedzieli. ³⁵ Jezus zapłakał. ³⁶ A Żydzi zaczęli komentować: Patrzcie, jak go kochał. ³⁷ Byli i tacy, którzy mówili: Czy ktoś, kto otworzył niewidomemu oczy, nie mógł sprawić, aby ten nie umarł?

³⁸ Jezus znów westchnął głęboko i udał się do grobu. Grobem była grota. Wejście zamykał kamień. ³⁹ Jezus polecił: Usuńcie ten kamień!

Wtedy odezwała się Marta, siostra zmarłego: Panie! Będzie czuć, bo to jest czwarty dzień.

⁴⁰ Jezus zwrócił się do niej: Czy ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, zobaczysz chwałę Boga? ⁴¹ Usunęli więc kamień. Jezus natomiast wzniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. ⁴² Ja wiem, że Mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na tłoczących się wokół mnie ludzi. Chcę, by uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś. ⁴³ Po tych słowach zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź! ⁴⁴ I umarły wyszedł. Jego nogi i ręce powiązane były pasami płótna, a twarz owinięta chustą. Jezus zwrócił się do przybyłych: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść.

Jezus i rozgrywki polityczne

⁴⁵ Po tym wydarzeniu wielu Żydów, którzy przyszli do Marii i widzieli, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. ⁴⁶ Niektórzy zaś poszli i opowiedzieli o tym faryzeuszom.

⁴⁷ W związku z tym arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i zaczęli się zastanawiać: Co tu robić? Człowiek ten dokonuje wielu znaków. ⁴⁸ Jeśli Go tak zostawimy, wszyscy w Niego uwierzą. Wówczas wkroczą Rzymianie i zabiorą nam i to miejsce, i naród.

⁴⁹ Wtedy jeden z nich, Kajfasz, który tego roku był arcykapłanem, powiedział: Wy nic nie rozumiecie ⁵⁰ i nie bierzecie pod uwagę, że lepiej jest dla nas, aby jeden człowiek umarł za lud, niż aby cały naród zginął.

⁵¹ Nie mówił tego jednak sam z siebie, ale jako sprawujący tego roku urząd arcykapłana wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród — ⁵² i nie tylko za naród, ale także po to, aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boga.

⁵³ W tym zatem dniu postanowili, że Go zabiją. ⁵⁴ Dlatego Jezus nie chodził już wśród Żydów jawnie, ale odszedł stamtąd w okolice pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam przebywał wraz z uczniami.

⁵⁵ Tymczasem zbliżała się Pascha żydowska i wielu z tej okolicy poszło przed Paschą do Jerozolimy, aby się oczyścić. ⁵⁶ Szukali więc Jezusa, a stojąc w świątyni rozważali: Jak myślicie? Przyjdzie na święto, czy raczej nie? ⁵⁷ Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali nakaz, aby ten, kto zna miejsce Jego pobytu, wskazał je, tak by mogli Go schwytać.