Acts 27
Holman Christian Standard Bible
Sailing for Rome
27 When it was decided that we were to sail to Italy, they handed over Paul and some other prisoners to a centurion named Julius, of the Imperial Regiment.(A) 2 So when we had boarded a ship of Adramyttium, we put to sea, intending to sail to ports along the coast of Asia. Aristarchus, a Macedonian of Thessalonica, was with us.(B) 3 The next day we put in at Sidon, and Julius treated Paul kindly and allowed him to go to his friends to receive their care.(C) 4 When we had put out to sea from there, we sailed along the northern coast[a] of Cyprus because the winds were against us. 5 After sailing through the open sea off Cilicia and Pamphylia, we reached Myra in Lycia.(D) 6 There the centurion found an Alexandrian ship sailing for Italy and put us on board. 7 Sailing slowly for many days, we came with difficulty as far as Cnidus. Since the wind did not allow us to approach it, we sailed along the south side[b] of Crete off Salmone. 8 With yet more difficulty we sailed along the coast and came to a place called Fair Havens near the city of Lasea.
Paul’s Advice Ignored
9 By now much time had passed, and the voyage was already dangerous. Since the Fast[c](E) was already over, Paul gave his advice 10 and told them, “Men, I can see that this voyage is headed toward damage and heavy loss, not only of the cargo and the ship but also of our lives.” 11 But the centurion paid attention to the captain and the owner of the ship rather than to what Paul said.(F) 12 Since the harbor was unsuitable to winter in, the majority decided to set sail from there, hoping somehow to reach Phoenix, a harbor on Crete(G) open to the southwest and northwest, and to winter there.
Storm-Tossed Ship
13 When a gentle south wind sprang up, they thought they had achieved their purpose. They weighed anchor and sailed along the shore of Crete. 14 But not long afterward, a fierce wind called the “northeaster”[d] rushed down from the island. 15 Since the ship was caught and was unable to head into the wind, we gave way to it and were driven along. 16 After running under the shelter of a little island called Cauda,[e] we were barely able to get control of the skiff. 17 After hoisting it up, they used ropes and tackle and girded the ship. Then, fearing they would run aground on the Syrtis,[f] they lowered the drift-anchor, and in this way they were driven along. 18 Because we were being severely battered by the storm, they began to jettison the cargo the next day.(H) 19 On the third day, they threw the ship’s gear overboard with their own hands.
20 For many days neither sun nor stars appeared, and the severe storm kept raging. Finally all hope that we would be saved was disappearing. 21 Since many were going without food, Paul stood up among them and said, “You men should have followed my advice not to sail from Crete and sustain this damage and loss. 22 Now I urge you to take courage, because there will be no loss of any of your lives, but only of the ship. 23 For this night an angel of the God I belong to and serve stood by me,(I) 24 and said, ‘Don’t be afraid, Paul. You must stand before Caesar. And, look! God has graciously given you all those who are sailing with you.’ 25 Therefore, take courage, men, because I believe God that it will be just the way it was told to me.(J) 26 However, we must run aground on a certain island.”(K)
27 When the fourteenth night came, we were drifting in the Adriatic Sea,[g] and in the middle of the night the sailors thought they were approaching land.[h] 28 They took a sounding and found it to be 120 feet[i] deep; when they had sailed a little farther and sounded again, they found it to be 90 feet[j] deep. 29 Then, fearing we might run aground in some rocky place, they dropped four anchors from the stern and prayed for daylight to come.
30 Some sailors tried to escape from the ship; they had let down the skiff into the sea, pretending that they were going to put out anchors from the bow. 31 Paul said to the centurion and the soldiers, “Unless these men stay in the ship, you cannot be saved.” 32 Then the soldiers cut the ropes holding the skiff and let it drop away.
33 When it was about daylight, Paul urged them all to take food, saying, “Today is the fourteenth day that you have been waiting and going without food, having eaten nothing. 34 Therefore I urge you to take some food. For this has to do with your survival, since none of you will lose a hair from your head.”(L) 35 After he said these things and had taken some bread, he gave thanks to God in the presence of all of them, and when he broke it, he began to eat.(M) 36 They all became encouraged and took food themselves. 37 In all there were 276 of us on the ship.(N) 38 When they had eaten enough, they began to lighten the ship by throwing the grain overboard into the sea.
Shipwreck
39 When daylight came, they did not recognize the land but sighted a bay with a beach. They planned to run the ship ashore if they could.(O) 40 After casting off the anchors, they left them in the sea, at the same time loosening the ropes that held the rudders. Then they hoisted the foresail to the wind and headed for the beach. 41 But they struck a sandbar and ran the ship aground. The bow jammed fast and remained immovable, while the stern began to break up by the pounding of the waves.
42 The soldiers’ plan was to kill the prisoners so that no one could swim away and escape. 43 But the centurion kept them from carrying out their plan because he wanted to save Paul, so he ordered those who could swim to jump overboard first and get to land. 44 The rest were to follow, some on planks and some on debris from the ship. In this way, everyone safely reached the shore.(P)
Footnotes
- Acts 27:4 Lit sailed under the lee
- Acts 27:7 Lit sailed under the lee
- Acts 27:9 The Day of Atonement
- Acts 27:14 Lit Euraquilo, a violent northeast wind
- Acts 27:16 Or Clauda
- Acts 27:17 = sandbanks or sandbars near North Africa
- Acts 27:27 Part of the northern Mediterranean Sea; not the modern Adriatic Sea east of Italy
- Acts 27:27 Lit thought there was land approaching them
- Acts 27:28 Lit 20 fathoms
- Acts 27:28 Lit 15 fathoms
Veprat e Apostujve 27
Albanian Bible
27 Kur u vendos që ne të lundrojmë për në Itali, Pali dhe disa të burgosur të tjerë iu dorëzuan një centurioni me emër Jul, i kohortës Augusta.
2 Hipëm në një anije të Adramitit, që duhej të kalonte nga portet e brigjeve të Azisë, dhe lundronim duke pasur me vete Aristarkun, një maqedonas nga Thesaloniki.
3 Të nesërmen arritëm në Sidon; dhe Juli, duke u treguar njerëzor me Palin, i dha leje të shkojë te miqtë e vet dhe që të kujdesen për të.
4 Pastaj, si u nisëm prej andej, lundruam të mbrojtur nga Qipro, sepse erërat ishin të kundërta.
5 Si e kaptuam detin e Kilikisë dhe të Panfilisë, arritëm në Mirë të Likisë.
6 Centurioni gjeti atje një anije të Aleksandrisë, që do të shkonte për në Itali, dhe na futi në të.
7 Duke lundruar ngadalë për shumë ditë, arritëm me vështirësi deri përballë Knidit, sepse nuk na linte era; pastaj filluam të lundrojmë të mbrojtur nga Kreta nga ana e Salmonit.
8 Dhe duke lundruar me shumë vështirësi përbri brigjeve të saj, arritëm në një vend që quhet Limanet e Bukur, pranë të cilit ishte qyteti Lasea.
9 Dhe, duke qenë se kishte kaluar mjaft kohë dhe lundrimi ishte bërë i rrezikshëm, sepse edhe agjërimi tashmë kishte kaluar, Pali i këshilloi ata të anijes,
10 duke thënë: “O burra, unë po shoh se lundrimi do të bëhet me rrezik dhe me dëm të madh jo vetëm për ngarkesën dhe për anijen, por edhe për ne vetë.
11 Por centurioni kishte më shumë besim te timonieri dhe te kapiteni i anijes sesa në ato që thoshte Pali.
12 Dhe duke qenë se ai liman nuk ishte i përshtatshëm për të dimëruar, shumica qe e mendimit të lundronim prej andej për t’u përpjekur të arrijnim në njëfarë mënyre në Fenike, një liman i Kretës, që e rrihte jugperëndimi dhe veriperëndimi, dhe aty të kalonim dimrin.
13 Dhe kur filloi të fryjë lehtë juga, duke menduar se mund të realizohej qëllimi i tyre, i ngritën spirancat dhe filluan të lundrojnë afër brigjeve të Kretës.
14 Por, pak më vonë, shpërtheu mbi ishull një erë e vrullshme, që e quajnë euroklidon.
15 Duke qenë se anija po ikte pa qenë në gjendje t’i qëndronte erës, e lamë në mëshirë të fatit dhe kështu filluam të shkojmë sa andej-këtej.
16 Si kaluam me të shpejtë pranë një ishulli të vogël, që quhet Klauda, arritëm me vështirësi ta vëmë nën kontroll sandallin.
17 Dhe, mbasi e ngritën në bordin, detarët përdorën të gjitha mënyrat për ta ngjeshur nga poshtë anijen dhe, nga frika se mos ngecnin në cekëtinat ranore të Sirtës, i ulën velat dhe kështu shkonin andej-këtej.
18 Por mbasi furtuna na vuri përpara me forcë, të nesërmen filluan ta hedhim në det ngarkesën.
19 Ditën e tretë, hodhën me duart e tyre, pajisjet e anijes në det.
20 Dhe, duke qenë se prej shumë ditësh nuk dukeshin as dielli as yjet, dhe furtuna po tërbohej, humbi tashmë çdo shpresë shpëtimi.
21 Edhe, mbasi kishin mbetur shumë kohë pa ushqim, Pali u çua në mes të tyre dhe tha: “O burra, po të më kishit dëgjuar dhe të mos ishit nisur nga Kreta, do t’i ishim shmangur këtij rreziku dhe kësaj humbjeje.
22 Dhe tani ju këshilloj të mos e humbni torruan sepse asnjë shpirt nga ne nuk do të humbasë, përveç anijes.
23 Sepse këtë natë m’u shfaq një engjëll i Perëndisë, të cilit unë i përkas dhe të cilit unë i shërbej,
24 duke thënë: "Pal, mos druaj, ti duhet të dalësh para Cezarit; dhe ja, Perëndia ty t’i ka dhënë të gjithë ata që lundrojnë me ty".
25 Prandaj, o burra, kini zemër të gëzuar, sepse unë besoj në Perëndinë se do të ndodhë pikërisht ashtu siç m’u tha.
26 Edhe duhet të ngecim në një ishull.”
27 Kur erdhi nata e katërmbëdhjetë që po kalonim andej e këndej në detin Adriatik, aty nga mesnata detarët patën përshtypjen se po i afroheshin një toke.
28 Dhe, si hodhën matësin e thellësisë, gjetën njëzet pashë thellësi; pastaj, pak më tutje e hodhën përsëri matësin e thellësisë dhe gjetën pesëmbëdhjetë pashë.
29 Atëherë, nga frika se mos përplaseshin kundër shkëmbinjve, hodhën nga kiçi katër spiranca, duke pritur me ankth që të bëhej ditë.
30 Por, duke qenë se detarët kërkonin të iknin prej anijes dhe po e ulnin sandallen në det gjoja për të hedhur spirancat nga bashi,
31 Pali u tha centurionit dhe ushtarëve: “Po nuk qëndruan këta në anije, ju nuk do të mund të shpëtoni.”
32 Atëherë ushtarët i prenë litarët e sandallit dhe e lanë të bjerë jashtë.
33 Dhe në pritje që të bëhej ditë, Pali i nxiti të gjithë të hanin diçka, duke thënë: “Sot është e katërmbëdhjeta ditë që, duke pritur, jeni të uritur, pa ngrënë asgjë.
34 Prandaj ju këshilloj të hani diçka, sepse kjo është për shpëtimin tuaj; sepse as edhe një fije floku nga kokat tona nuk do të bjerë.”
35 Si tha këto, mori bukë, iu falënderua Perëndisë përpara të gjithëve, pastaj e theu dhe filloi të hajë.
36 Atëherë të gjithë, si morën zemër, morën edhe ata nga ushqimi.
37 Dhe në anijen ne ishim gjithsej dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë veta.
38 Dhe mbasi hëngrën sa u ngopën, e lehtësuan anijen duke hedhur grurin në det.
39 Dhe kur u gdhi, nuk e njihnin dot vendin, por vunë re një gji me një breg dhe vendosën ta shtyjnë anijen aty, po të mundnin.
40 I zgjidhën spirancat dhe i lanë të fundosen në det, duke zgjidhur në të njëjtën kohë të lidhurat e timonit; pastaj, si e ngritën velën kryesore nga era, u drejtuan për te bregu.
41 Por, mbasi ranë në një cekëtinë që kishte deti nga të dy anët, anija ngeci dhe mbeti me bashin të zënë e të palëvizshëm, ndërsa kiçi po shkallmohej nga furia e valëve.
42 Ushtarët ishin të mendimit t’i vritnin robërit, që asnjë të mos ikte me not.
43 Por centurioni, duke dashur të shpëtojë Palin, ua largoi mendimin për këtë propozim dhe u dha urdhër atyre që dinin të notonin të hidheshin të parët në det dhe të dilnin në tokë;
44 pastaj të tjerët, kush mbi dërrasa, kush mbi pjesë të anijes; dhe kështu ndodhi që të gjithë mundën të shpëtojnë në tokë.
Copyright © 1999, 2000, 2002, 2003, 2009 by Holman Bible Publishers, Nashville Tennessee. All rights reserved.