1 Chronicles 21
New King James Version
The Census of Israel and Judah(A)
21 Now (B)Satan stood up against Israel, and moved David to [a]number Israel. 2 So David said to Joab and to the leaders of the people, “Go, number Israel from Beersheba to Dan, (C)and bring the number of them to me that I may know it.”
3 And Joab answered, “May the Lord make His people a hundred times more than they are. But, my lord the king, are they not all my lord’s servants? Why then does my lord require this thing? Why should he be a cause of guilt in Israel?”
4 Nevertheless the king’s word prevailed against Joab. Therefore Joab departed and went throughout all Israel and came to Jerusalem. 5 Then Joab gave the sum of the number of the people to David. All Israel had one million one hundred thousand men who drew the sword, and Judah had four hundred and seventy thousand men who drew the sword. 6 (D)But he did not count Levi and Benjamin among them, for the king’s [b]word was abominable to Joab.
7 And [c]God was displeased with this thing; therefore He struck Israel. 8 So David said to God, (E)“I have sinned greatly, because I have done this thing; (F)but now, I pray, take away the iniquity of Your servant, for I have done very foolishly.”
9 Then the Lord spoke to Gad, David’s (G)seer, saying, 10 “Go and tell David, (H)saying, ‘Thus says the Lord: “I offer you three things; choose one of them for yourself, that I may do it to you.” ’ ”
11 So Gad came to David and said to him, “Thus says the Lord: ‘Choose for yourself, 12 (I)either [d]three years of famine, or three months to be defeated by your foes with the sword of your enemies overtaking you, or else for three days the sword of the Lord—the plague in the land, with the [e]angel of the Lord destroying throughout all the territory of Israel.’ Now consider what answer I should take back to Him who sent me.”
13 And David said to Gad, “I am in great distress. Please let me fall into the hand of the Lord, for His (J)mercies are very great; but do not let me fall into the hand of man.”
14 So the Lord sent a (K)plague upon Israel, and seventy thousand men of Israel fell. 15 And God sent [f]an (L)angel to Jerusalem to destroy it. As [g]he was destroying, the Lord looked and (M)relented of the disaster, and said to the angel who was destroying, “It is enough; now restrain [h]your hand.” And the angel of the Lord stood by the (N)threshing floor of [i]Ornan the Jebusite.
16 Then David lifted his eyes and (O)saw the angel of the Lord standing between earth and heaven, having in his hand a drawn sword stretched out over Jerusalem. So David and the elders, clothed in sackcloth, fell on their faces. 17 And David said to God, “Was it not I who commanded the people to be numbered? I am the one who has sinned and done evil indeed; but these (P)sheep, what have they done? Let Your hand, I pray, O Lord my God, be against me and my father’s house, but not against Your people that they should be plagued.”
18 Therefore, the (Q)angel of the Lord commanded Gad to say to David that David should go and erect an altar to the Lord on the threshing floor of Ornan the Jebusite. 19 So David went up at the word of Gad, which he had spoken in the name of the Lord. 20 Now Ornan turned and saw the angel; and his four sons who were with him hid themselves, but Ornan continued threshing wheat. 21 So David came to Ornan, and Ornan looked and saw David. And he went out from the threshing floor, and bowed before David with his face to the ground. 22 Then David said to Ornan, [j]“Grant me the place of this threshing floor, that I may build an altar on it to the Lord. You shall grant it to me at the full price, that the plague may be withdrawn from the people.”
23 But Ornan said to David, “Take it to yourself, and let my lord the king do what is good in his eyes. Look, I also give you the oxen for burnt offerings, the threshing implements for wood, and the wheat for the grain offering; I give it all.”
24 Then King David said to Ornan, “No, but I will surely buy it for the full price, for I will not take what is yours for the Lord, nor offer burnt offerings with that which costs me nothing.” 25 So (R)David gave Ornan six hundred shekels of gold by weight for the place. 26 And David built there an altar to the Lord, and offered burnt offerings and peace offerings, and called on the Lord; and (S)He answered him from heaven by fire on the altar of burnt offering.
27 So the Lord commanded the angel, and he returned his sword to its sheath.
28 At that time, when David saw that the Lord had answered him on the threshing floor of Ornan the Jebusite, he sacrificed there. 29 (T)For the tabernacle of the Lord and the altar of the burnt offering, which Moses had made in the wilderness, were at that time at the high place in (U)Gibeon. 30 But David could not go before it to inquire of God, for he was afraid of the sword of the angel of the Lord.
Footnotes
- 1 Chronicles 21:1 take a census of
- 1 Chronicles 21:6 command
- 1 Chronicles 21:7 Lit. it was evil in the eyes of God
- 1 Chronicles 21:12 seven, 2 Sam. 24:13
- 1 Chronicles 21:12 Or Angel, and so throughout the chapter
- 1 Chronicles 21:15 Or the Angel
- 1 Chronicles 21:15 Or He
- 1 Chronicles 21:15 Or Your
- 1 Chronicles 21:15 Araunah, 2 Sam. 24:16, 18–24
- 1 Chronicles 21:22 Lit. Give
1 Kronieken 21
Het Boek
De volkstelling van David
21 Toen ontketende Satan een ramp over Israël, want hij verleidde David tot een volkstelling. 2 ‘Houd een volkstelling door het hele land en bezorg mij de uitkomsten,’ droeg David Joab en de andere leiders op. 3 Maar Joab protesteerde: ‘Zelfs al zou de Here zijn volk nog honderdmaal groter maken—wat ik van harte wens—zouden zij dan ook niet allemaal uw onderdanen zijn? Waarom vraagt u ons dan dit te doen? Waarom laadt u deze schuld op Israël?’ 4 Maar de koning hield voet bij stuk en Joab voerde zijn bevel uit, hij reisde heel Israël door en keerde daarna terug naar Jeruzalem. 5 Het totale bevolkingsaantal dat hij opgaf, omvatte één miljoen honderdduizend strijdbare mannen in Israël en vierhonderdzeventigduizend in Juda. 6 Maar de stammen van Levi en Benjamin telde hij expres niet mee, omdat het hem nog steeds dwarszat dat de koning hem had opgedragen dit te doen.
7 Maar deze volkstelling was een zondige daad in de ogen van God en Hij strafte Israël ervoor. 8 Maar David zei tegen God: ‘Ik ben degene die heeft gezondigd. Vergeef mij alstublieft deze misdaad, want ik besef nu hoe verkeerd het was dit te doen.’ 9 De Here zei tegen Gad, de profeet van David: 10,11 ‘Ga David het volgende vertellen: “De Here geeft u een keus uit drie dingen. Welke van de drie kiest u? 12 U hebt de keuze uit drie jaar hongersnood, drie maanden verwoesting door uw vijanden of drie dagen de pest, waarmee de engel als met een zwaard van de Here overal in het land vernietiging aanricht. Denk erover na en laat mij dan weten welk antwoord ik moet doorgeven aan degene die mij heeft gestuurd.” ’ 13 ‘Dit is een vreselijk moeilijke beslissing,’ vond David, ‘maar ik val liever in handen van de Here dan in de macht van mensen, want Gods genade is erg groot.’
14 Zo strafte de Here Israël met de pest, die aan zeventigduizend mensen het leven kostte. 15 Ook stuurde God een engel om Jeruzalem te verwoesten, maar Hij bedacht Zich al gauw en gaf de verwoestende engel het bevel: ‘Stop! Zo is het genoeg!’ Dat deed Hij terwijl zijn engel al bij de dorsvloer van de Jebusiet Ornan stond. 16 Toen David de engel van de Here met getrokken zwaard tussen hemel en aarde zag staan, wijzend in de richting van Jeruzalem, trokken hij en de leiders van Israël rouwkleding aan en vielen voor de Here op de grond neer. 17 David zei tegen de Here: ‘Ik ben degene die heeft gezondigd door het bevel voor die volkstelling te geven. Maar wat hebben deze schapen misdaan? O Here, mijn God, straf mij en mijn familie, maar tref uw volk niet!’
18 De engel van de Here beval de profeet Gad dat hij David opdracht moest geven een altaar voor de Here te bouwen bij de dorsvloer van de Jebusiet Ornan. 19,20 David zocht Ornan op, die op dat moment net bezig was zijn tarwe te dorsen. Toen Ornan zich omdraaide zag hij de engel, waarop zijn vier zonen wegrenden en zich verborgen. 21 Toen Ornan de koning zag naderen, verliet hij zijn dorsvloer en boog neer op de grond voor koning David. 22 David zei tegen hem: ‘Laat mij deze dorsvloer voor de volle prijs van u kopen, ik wil er een altaar voor de Here op bouwen om de pest te laten stoppen.’ 23 ‘Neem mijn dorsvloer maar, mijn heer en gebruik hem voor wat u maar wilt,’ antwoordde Ornan. ‘Ik geef u ook de ossen. Die kunnen dienstdoen als brandoffers. Gebruik het dorsgereedschap maar als hout voor het vuur en de tarwe voor het spijsoffer. Ik geef het u allemaal.’ 24 ‘Nee,’ antwoordde koning David, ‘ik wil het voor de volle prijs van u kopen. Ik kan uw eigendom niet aannemen en het zo aan de Here geven. Ik wil geen brandoffer brengen dat mij helemaal niets heeft gekost.’ 25 David betaalde Ornan zeshonderd goudstukken 26 en bouwde op die plaats een altaar voor de Here. Op het altaar bracht hij brandoffers en vredeoffers, waarna hij tot de Here riep, die hem antwoordde met vuur uit de hemel op het altaar. 27 Toen gaf de Here de engel bevel zijn zwaard in de schede te steken. 28 Toen David zag dat de Here zijn gebed had verhoord, bracht hij Hem daar enkele offers. 29 De tabernakel en het altaar die Mozes in de woestijn had gemaakt, stonden op de heuvel van Gibeon, 30 maar David kon er niet toe komen daarheen te gaan om God te raadplegen, bevreesd als hij was voor het zwaard van de engel van de Here.
Scripture taken from the New King James Version®. Copyright © 1982 by Thomas Nelson. Used by permission. All rights reserved.
Het Boek Copyright © 1979, 1988, 2007 by Biblica, Inc.®
Used by permission. All rights reserved worldwide.