ให้บรรดาผู้อยู่อาศัยของแผ่นดินตัวสั่นเทา
    เพราะวันของพระผู้เป็นเจ้าจะมาถึง ซึ่งใกล้เข้ามาแล้ว
² วันแห่งความมืดและความมืดมน
    วันแห่งเมฆหมอกและดำอับแสง
กองทัพใหญ่อันแข็งแกร่งกองหนึ่งเดินทัพมา
    เหมือนกับความมืดสลัวที่แผ่ปกเทือกเขา
อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
    และจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกต่อไป
    จนตลอดทุกชั่วอายุคน

³ ไฟเผาผลาญที่เบื้องหน้าพวกเขา
    และเปลวไฟลุกที่เบื้องหลังพวกเขา
แผ่นดินที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขาเป็นเหมือนสวนเอเดน
    แต่ที่เบื้องหลังของพวกเขาเป็นถิ่นทุรกันดารอันรกร้าง
    และไม่มีสิ่งใดหนีพ้นไปจากกองทัพนั้นได้
⁴ พวกเขามีลักษณะเหมือนม้า
    และวิ่งเหมือนกับม้าศึก
⁵ เหมือนรถศึกกระหึ่ม
    พวกเขากระโจนถึงยอดภูเขา
เหมือนเสียงไฟที่ลุกไหม้
    ผลาญกองฟาง
เหมือนกองทัพอันแข็งแกร่ง
    ตั้งแนวรบต่อสู้

⁶ บรรดาชนชาติหวั่นหวาดต่อหน้าพวกเขา
    ทุกคนหน้าซีดเผือด
⁷ พวกเขาคุกคามอย่างนักรบเก่งกล้า
    ปีนป่ายกำแพงอย่างพลทหาร
พวกเขาเดินเป็นขบวนโดยไม่ขยับ
    ออกจากเส้นทางของเขา
⁸ พวกเขาไม่ผลักดันกันเอง
    แต่เดินในเส้นทางของตน
พวกเขาโถมใส่กำลังที่รุกล้ำ
    และไม่มีใครกีดขวางพวกเขาได้
⁹ พวกเขากระโจนใส่ตัวเมือง
    และวิ่งบนกำแพง
พวกเขาปีนขึ้นบ้าน
    และเข้าไปทางหน้าต่างเหมือนขโมย

¹⁰ แผ่นดินโลกโยกคลอนต่อหน้าพวกเขา
    ฟ้าสวรรค์สั่นสะเทือน
ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์มืดลง
    และดวงดาวไม่ส่องแสง
¹¹ พระผู้เป็นเจ้าส่งเสียงอันกึกก้องของพระองค์
    ข้างหน้ากองทัพของพระองค์
เพราะกำลังทหารของพระองค์มากยิ่งนัก
    และบรรดาผู้ที่กระทำตามคำบัญชาของพระองค์เป็นพวกที่แข็งแกร่ง
เพราะวันของพระผู้เป็นเจ้ายิ่งใหญ่
    และน่าเกรงขามยิ่งนัก
    ใครจะสามารถทนได้

¹⁵ จงเป่าแตรงอนในศิโยน
    จงประกาศให้มีการอดอาหาร
ให้มีการประชุมอันบริสุทธิ์
¹⁶     รวบรวมประชาชน
ชำระที่ประชุมให้บริสุทธิ์
    เรียกประชุมบรรดาผู้อาวุโส
รวบรวมเด็กๆ
    แม้จะเป็นเด็กอ่อนที่ยังไม่หย่านม
ให้เจ้าบ่าวออกไปจากห้อง
    และเจ้าสาวออกไปจากห้องหอของตน
¹⁷ ให้บรรดาปุโรหิต บรรดาผู้รับใช้ของพระผู้เป็นเจ้า
    ร้องไห้ระหว่างห้องมุขและแท่นบูชา
และพูดดังนี้ว่า “โอ พระผู้เป็นเจ้า ขอพระองค์ไว้ชีวิตชนชาติของพระองค์เถิด
    และอย่าทำให้ผู้สืบมรดกของพระองค์เป็นที่ดูหมิ่น
    เป็นดั่งคำเปรียบเปรยในสุภาษิตท่ามกลางบรรดาประชาชาติ
ทำไมพวกเขาจึงจะพูดในท่ามกลางบรรดาชนชาติดังนี้ว่า
    ‘พระเจ้าของพวกเขาอยู่ที่ไหน’”

²⁰ เราจะขับไล่พวกที่อยู่ทางทิศเหนือไปให้ไกลจากพวกเจ้า
    และผลักดันให้เข้าไปในแผ่นดินที่แห้งผากและรกร้างว่างเปล่า
ด้านหน้าของเขาจะลงไปสู่ทะเลทางตะวันออก
    และด้านหลังสุดของเขาจะลงไปสู่ทะเลทางตะวันตก
กลิ่นเหม็นและความน่ารังเกียจของเขาจะโชยคลุ้งขึ้นมา”
    เพราะพระองค์ได้กระทำสิ่งอันยิ่งใหญ่

²¹ โอ แผ่นดินเอ๋ย อย่ากลัวเลย
    จงดีใจและยินดี
    ด้วยว่าพระผู้เป็นเจ้าได้กระทำสิ่งอันยิ่งใหญ่
²² อย่ากลัวเลย พวกเจ้าที่เป็นสัตว์ป่าของไร่นา
    เพราะทุ่งหญ้าของถิ่นทุรกันดารเขียวชอุ่ม
ต้นไม้ออกผล
    ต้นมะเดื่อและเถาองุ่นมีลูกดก
²³ โอ พงศ์พันธุ์ศิโยนเอ๋ย
    จงดีใจและยินดีในพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของพวกท่าน
ด้วยว่าพระองค์ได้ให้ฝนหลั่งในต้นฤดูเพราะความชอบธรรมของพวกท่าน
    พระองค์ได้หลั่งฝนบนพวกท่านอย่างชุ่มฉ่ำ
    ทั้งฝนในต้นและปลายฤดู เหมือนเมื่อก่อน
²⁴ ลานนวดข้าวจะเต็มด้วยธัญพืช
    ถังเหล้าองุ่นจะเปี่ยมล้นด้วยเหล้าองุ่นใหม่และน้ำมัน

²⁵ “เราจะชดใช้สิ่งที่ตั๊กแตนตัวเต็มวัย
    ตัวอ่อนระยะแรก ตัวอ่อนระยะสอง
    และตั๊กแตนตัวโตเกือบเต็มวัยกินไปแล้วนานนับปี คืนให้แก่พวกเจ้า
กองทัพใหญ่ของเราซึ่งเราได้ส่งไปในท่ามกลางพวกเจ้า
²⁶ พวกเจ้าจะมีรับประทานอย่างอุดมสมบูรณ์จนเป็นที่พอใจ
    และสรรเสริญพระนามพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของพวกเจ้า
    พระองค์ได้กระทำสิ่งอัศจรรย์ให้แก่พวกเจ้า
ชนชาติของเราจะไม่มีวันประสบกับความอับอายอีก
²⁷ พวกเจ้าจะรู้ว่า เราอยู่ในท่ามกลางอิสราเอล
    และเราคือพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของพวกเจ้า
    คือไม่มีผู้ใดอื่น
ชนชาติของเราจะไม่มีวันประสบกับความอับอายอีก