โยบ 29

New Thai Version

⁷ เมื่อฉันออกไปที่ประตูเมือง
    เมื่อฉันมีที่นั่งที่ลานชุมนุม
⁸ พวกชายหนุ่มถอยหลีกไปเมื่อเห็นฉัน
    คนสูงอายุก็ลุกขึ้นยืนให้เกียรติฉัน
⁹ บรรดาเจ้านายชั้นผู้ใหญ่หยุดพูด
    และเอามือปิดปากไว้
¹⁰ เสียงของบรรดาผู้สูงศักดิ์เงียบลง
    และลิ้นของพวกเขาติดอยู่กับเพดานปาก
¹¹ ผู้ใดที่ได้ยินเรื่องของฉันก็นับว่าฉันได้รับพระพร
    และเมื่อผู้ใดเห็นฉันก็ชมเชย
¹² เพราะฉันช่วยผู้ยากไร้ที่ร้องขอความช่วยเหลือ
    และช่วยเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครช่วยเหลือ
¹³ คนที่กำลังจะตายให้พรแก่ฉัน
    และฉันช่วยให้หญิงม่ายร้องเพลงด้วยใจยินดี
¹⁴ ฉันปฏิบัติความชอบธรรมดั่งสวมเสื้อผ้า
    ความเป็นธรรมของฉันเป็นดั่งเสื้อคลุมและผ้าโพกศีรษะ
¹⁵ ฉันเป็นตาให้กับคนตาบอด
    และเป็นเท้าให้กับคนง่อย
¹⁶ ฉันเป็นพ่อให้กับคนยากไร้
    และช่วยเหลือคนที่ฉันไม่รู้จักเมื่อเขาต้องสู้คดี
¹⁷ ฉันล้มอำนาจของคนชั่วร้าย
    และช่วยเหลือคนที่ตกเป็นเหยื่อของเขา

¹⁸ แล้วฉันก็คิดว่า ‘ฉันจะตายในรังของฉัน
    และฉันจะมีอายุยืนยาวมาก
¹⁹ ฉันเป็นเสมือนรากต้นไม้ที่แผ่ไกลถึงแหล่งน้ำ
    พร้อมกับมีน้ำค้างบนกิ่งก้านตลอดคืน
²⁰ คนสรรเสริญฉันอย่างไม่รู้จบ
    ฉันไม่เคยขาดพละกำลัง’

²¹ ผู้คนคอยฟังฉัน
    และนิ่งเงียบเพื่อฟังคำแนะนำของฉัน
²² เมื่อฉันพูดจบแล้ว พวกเขาก็ไม่พูดอีก
    และคำพูดของฉันซึมซาบในตัวเขา
²³ พวกเขาคอยฉันดั่งคอยฝน
    และพวกเขาเปิดปากเหมือนรอรับฝนในฤดูใบไม้ผลิ
²⁴ ฉันยิ้มให้เมื่อพวกเขาขาดความมั่นใจ
    และใบหน้าที่เบิกบานของฉันทำให้พวกเขาหยุดเศร้าหมอง
²⁵ ฉันเป็นผู้ตัดสินใจให้พวกเขา และมีตำแหน่งเป็นหัวหน้า
    ฉันอยู่อย่างกษัตริย์ท่ามกลางกองทหาร
    เป็นอย่างผู้ปลอบโยนคนที่เศร้าโศก