โยบ

19 แล้วโยบจึงโต้ตอบว่า

“ท่านจะทรมานข้าไปนานแค่ไหน?
จะใช้คำพูดเชือดเฉือนข้าไปนานเท่าใด?
สิบครั้งแล้วนะที่ท่านตำหนิติเตียนข้า
ที่ท่านโจมตีข้าโดยไม่อาย
หากข้าหลงผิดไปจริงๆ
ความผิดพลาดก็เป็นเรื่องของข้าคนเดียว
หากท่านจะยกตนข่มข้า
และใช้ความตกต่ำของข้าปรักปรำข้า
ก็จงรู้เถิดว่าพระเจ้าทรงทำผิดต่อข้า
และเหวี่ยงแหของพระองค์คลุมข้าไว้

“ถึงแม้ข้าร้องว่า ‘ทรงทำผิดต่อข้า!’ แต่ก็ไม่มีคำตอบ
แม้ข้าร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้รับความยุติธรรม
พระเจ้าทรงปิดกั้นหนทางของข้า ข้าจึงผ่านไปไม่ได้
พระองค์ทรงคลุมทางของข้าไว้ในความมืด
พระเจ้าทรงริบศักดิ์ศรีของข้าไป
ทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า
10 พระองค์ทรงทำลายข้าทุกด้านจนย่อยยับ
ทรงขุดรากถอนโคนความหวังของข้าไปเหมือนถอนต้นไม้
11 พระพิโรธของพระองค์เผาผลาญข้า
ทรงถือว่าข้าเป็นศัตรูของพระองค์
12 กองกำลังของพระองค์ดาหน้าเข้ามา
สร้างเชิงเทินเข้าประชิดข้า และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า

13 “พระองค์ทรงให้พี่น้องห่างเหินข้า
คนสนิทชิดเชื้อก็กลายเป็นคนแปลกหน้า
14 ญาติของข้าจากไป
เพื่อนฝูงก็ลืมข้า
15 แขกเหรื่อและคนรับใช้ถือว่าข้าเป็นคนแปลกหน้า
และมองว่าข้าเป็นคนต่างด้าว
16 ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบ
แม้ข้าจะอ้อนวอนเขา
17 ลมหายใจของข้าเป็นที่รังเกียจของภรรยา
ตัวข้าเป็นที่เกลียดชังของพี่น้องของข้าเอง
18 แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ดูหมิ่นเหยียดหยามข้า
เมื่อข้าปรากฏตัว พวกเขาก็หัวเราะเยาะ
19 เพื่อนสนิททุกคนพากันขยะแขยงข้า
บรรดาผู้ที่ข้ารักก็กลายเป็นศัตรูกับข้า
20 ข้าเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก
ข้าเฉียดใกล้ความตายแค่เส้นยาแดง

21 “เพื่อนเอ๋ย! สงสารข้าเถิด
เพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าเล่นงานข้าแล้ว
22 ทำไมหนอพวกท่านถึงต้องไล่ล่าตัวข้าเหมือนอย่างที่พระเจ้าทรงกระทำ?
จะแล่เนื้อเถือหนังของข้าไม่เลิกราเลยหรือ?

23 “อยากให้บันทึกถ้อยคำของข้าไว้
เขียนไว้ในหนังสือม้วน
24 ใช้เครื่องมือเหล็กจารึกไว้บนแผ่นตะกั่ว
หรือสลักลงบนศิลาให้ถาวรเป็นนิตย์!
25 ข้ารู้ว่าพระผู้ไถ่[a]ของข้าทรงพระชนม์อยู่
และรู้ว่าในที่สุดพระองค์จะประทับยืนบนแผ่นดินโลก[b]
26 และหลังจากที่ผิวหนังของข้าถูกทำลายไป
แต่[c]ใน[d]กายนี้ข้ายังจะเห็นพระเจ้า
27 ข้าเองจะเห็นพระเจ้ากับตา
ไม่ใช่คนอื่น
จิตใจของข้าโหยหาอยู่ภายใน!

28 “หากท่านว่า ‘เราจะเล่นงานเขาให้อยู่หมัด
เพราะต้นตอปัญหาอยู่ที่เขา[e]
29 ท่านเองก็ควรจะกลัวดาบนั้น
เพราะพระพิโรธจะนำดาบมาลงโทษท่าน
แล้วท่านจะรู้ว่าการพิพากษานั้นมีอยู่[f]

Footnotes

  1. 19:25 หรือผู้ปกป้อง
  2. 19:25 หรือบนหลุมฝังศพของข้า
  3. 19:26 หรือและหลังจากข้าตื่นขึ้น / แม้ร่างกายนี้ได้ถูกทำลายไป / แล้ว
  4. 19:26 หรือถูกทำลายไป / ปราศจาก
  5. 19:28 หรือข้า
  6. 19:29 หรือนำดาบมาลงโทษท่าน / เพื่อที่ท่านจะมารู้จักองค์ทรงฤทธิ์

โยบตอบ: ทำไมจึงดูหมิ่นฉัน

19 โยบจึงตอบว่า

“ท่านจะทรมานฉันอีกนานแค่ไหน
    และใช้คำพูดเสียดแทงฉันจนเจ็บแสบ
ท่านได้ดูหมิ่นฉันจนนับครั้งไม่ถ้วน
    ท่านไม่รู้สึกผิดบ้างหรือที่ทำให้ฉันทรมานเช่นนี้
และถ้าแม้ว่าฉันทำผิดจริง
    ความผิดก็มีผลกระทบต่อฉันคนเดียวเท่านั้น
ถ้าท่านยกยอตัวเองว่าดีกว่าฉัน
    และความอัปยศของฉันพิสูจน์ว่าฉันผิด
จงรู้เถิดว่า พระเจ้าเป็นผู้ทำให้ฉันต้องรับทุกข์
    และทำให้ฉันติดในตาข่าย

ดูเถิด ฉันร้องขึ้นว่า ‘ฉันถูกโจมตี’ แต่ฉันไม่ได้รับคำตอบ
    ฉันร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ได้รับความยุติธรรม
พระองค์ปิดกั้นทางจนฉันผ่านไปไม่ได้
    และพระองค์ทำให้ทางของฉันมืดมิด
พระองค์พรากเกียรติยศไปจากฉัน
    และถอดมงกุฎออกจากศีรษะของฉัน
10 พระองค์ทำให้ฉันทรุดลงทุกด้าน หมดสิ้นทุกอย่าง
    และความหวังของฉันก็ถูกถอนขึ้นอย่างรากต้นไม้
11 ความกริ้วของพระองค์พลุ่งขึ้นต่อฉัน
    และนับว่าฉันเป็นศัตรูของพระองค์
12 กองทหารของพระองค์รวมพลังเข้าด้วยกัน
    ก่อเชิงเทินประชิดตัวฉัน
    และตั้งค่ายอยู่รอบกระโจมของฉัน

13 พระองค์ทำให้บรรดาพี่น้องของฉันรังเกียจฉัน
    ฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคนที่รู้จักฉัน
14 ญาติพี่น้องของฉันทอดทิ้งฉัน
    บรรดาผู้ที่รู้จักฉันก็ลืมฉันไปแล้ว
15 บรรดาผู้ที่พักอยู่ที่บ้านฉันและหญิงรับใช้ทั้งหลายก็นับว่าฉันเป็นคนแปลกหน้า
    ฉันได้กลายเป็นคนต่างชาติในสายตาของพวกเขา
16 ฉันเรียกหาคนรับใช้ของฉัน แต่เขาก็ไม่ตอบ
    ฉันต้องเอ่ยปากขอความเมตตาจากเขา
17 ภรรยาของฉันยังเกลียดกลิ่นปากของฉัน
    พี่น้องแท้ๆ ของฉันก็ทนฉันไม่ไหว
18 แม้แต่เด็กๆ ก็หัวเราะเยาะฉัน
    เวลาฉันลุกขึ้นยืน พวกเขาพูดเหยียดหยามฉัน
19 พวกเพื่อนสนิทชิงชังฉัน
    และบรรดาผู้ที่ฉันรักก็หันหลังให้ฉัน
20 ฉันมีแต่หนังหุ้มกระดูก
    และฉันแทบจะเอาชีวิตไม่รอด

21 โอ พวกท่านที่เป็นเพื่อนของฉัน โปรดเห็นใจฉันด้วย เห็นใจฉันด้วย
    เพราะพระเจ้าได้ลงโทษฉันแล้ว
22 ทำไมท่านจึงตามล่าฉันอย่างที่พระเจ้าทำ
    ทำไมท่านจึงไม่พอใจฉัน
23 ฉันอยากให้ใครสักคนเขียนคำพูดของฉันไว้
    ฉันอยากให้มีหนังสือม้วนบันทึกคำพูดเก็บไว้
24 ฉันอยากให้มีใครสลักคำพูดของฉันบนหิน
    ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่วเพื่อให้คงทนไปตลอดกาล
25 เพราะฉันรู้ว่า ผู้ไถ่ของฉันดำรงอยู่
    และในที่สุดพระองค์จะแก้คดีในโลกนี้ให้ฉัน
26 หลังจากที่ผิวหนังของฉันเน่าเปื่อยไป
    แม้จะไร้ร่างกาย ฉันก็ยังจะเห็นพระเจ้า
27 ฉันจะเห็นพระองค์เอง
    ฉันจะเห็นพระองค์ด้วยตาของฉันเอง
    ฉันรอด้วยใจจดจ่อ

28 ถ้าท่านพูดว่า ‘เราจะตามล่าเขาอย่างไรดี’
    และ ‘ต้นเหตุของเรื่องก็อยู่ที่ตัวของเขาเอง’
29 ท่านจงกลัวดาบเถิด
    เพราะความกริ้วของพระเจ้าจะนำดาบมาลงโทษ
    แล้วท่านจะรู้ว่ามีการพิพากษาจริง”