⁷ ดูเถิด ฉันร้องขึ้นว่า ‘ฉันถูกโจมตี’ แต่ฉันไม่ได้รับคำตอบ
    ฉันร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ได้รับความยุติธรรม
⁸ พระองค์ปิดกั้นทางจนฉันผ่านไปไม่ได้
    และพระองค์ทำให้ทางของฉันมืดมิด
⁹ พระองค์พรากเกียรติยศไปจากฉัน
    และถอดมงกุฎออกจากศีรษะของฉัน
¹⁰ พระองค์ทำให้ฉันทรุดลงทุกด้าน หมดสิ้นทุกอย่าง
    และความหวังของฉันก็ถูกถอนขึ้นอย่างรากต้นไม้
¹¹ ความกริ้วของพระองค์พลุ่งขึ้นต่อฉัน
    และนับว่าฉันเป็นศัตรูของพระองค์
¹² กองทหารของพระองค์รวมพลังเข้าด้วยกัน
    ก่อเชิงเทินประชิดตัวฉัน
    และตั้งค่ายอยู่รอบกระโจมของฉัน

¹³ พระองค์ทำให้บรรดาพี่น้องของฉันรังเกียจฉัน
    ฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคนที่รู้จักฉัน
¹⁴ ญาติพี่น้องของฉันทอดทิ้งฉัน
    บรรดาผู้ที่รู้จักฉันก็ลืมฉันไปแล้ว
¹⁵ บรรดาผู้ที่พักอยู่ที่บ้านฉันและหญิงรับใช้ทั้งหลายก็นับว่าฉันเป็นคนแปลกหน้า
    ฉันได้กลายเป็นคนต่างชาติในสายตาของพวกเขา
¹⁶ ฉันเรียกหาคนรับใช้ของฉัน แต่เขาก็ไม่ตอบ
    ฉันต้องเอ่ยปากขอความเมตตาจากเขา
¹⁷ ภรรยาของฉันยังเกลียดกลิ่นปากของฉัน
    พี่น้องแท้ๆ ของฉันก็ทนฉันไม่ไหว
¹⁸ แม้แต่เด็กๆ ก็หัวเราะเยาะฉัน
    เวลาฉันลุกขึ้นยืน พวกเขาพูดเหยียดหยามฉัน
¹⁹ พวกเพื่อนสนิทชิงชังฉัน
    และบรรดาผู้ที่ฉันรักก็หันหลังให้ฉัน
²⁰ ฉันมีแต่หนังหุ้มกระดูก
    และฉันแทบจะเอาชีวิตไม่รอด

²¹ โอ พวกท่านที่เป็นเพื่อนของฉัน โปรดเห็นใจฉันด้วย เห็นใจฉันด้วย
    เพราะพระเจ้าได้ลงโทษฉันแล้ว
²² ทำไมท่านจึงตามล่าฉันอย่างที่พระเจ้าทำ
    ทำไมท่านจึงไม่พอใจฉัน
²³ ฉันอยากให้ใครสักคนเขียนคำพูดของฉันไว้
    ฉันอยากให้มีหนังสือม้วนบันทึกคำพูดเก็บไว้
²⁴ ฉันอยากให้มีใครสลักคำพูดของฉันบนหิน
    ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่วเพื่อให้คงทนไปตลอดกาล
²⁵ เพราะฉันรู้ว่า ผู้ไถ่ของฉันดำรงอยู่
    และในที่สุดพระองค์จะแก้คดีในโลกนี้ให้ฉัน
²⁶ หลังจากที่ผิวหนังของฉันเน่าเปื่อยไป
    แม้จะไร้ร่างกาย ฉันก็ยังจะเห็นพระเจ้า
²⁷ ฉันจะเห็นพระองค์เอง
    ฉันจะเห็นพระองค์ด้วยตาของฉันเอง
    ฉันรอด้วยใจจดจ่อ

²⁸ ถ้าท่านพูดว่า ‘เราจะตามล่าเขาอย่างไรดี’
    และ ‘ต้นเหตุของเรื่องก็อยู่ที่ตัวของเขาเอง’
²⁹ ท่านจงกลัวดาบเถิด
    เพราะความกริ้วของพระเจ้าจะนำดาบมาลงโทษ
    แล้วท่านจะรู้ว่ามีการพิพากษาจริง”