“ ‘ผู้ที่ถูกกำหนดให้ตายก็ตายไป
ผู้ที่จะต้องตายในสงครามก็ตายในสงคราม
ผู้ที่จะต้องอดตายก็อดตาย
และผู้ที่ต้องไปเป็นเชลยก็ไปเป็นเชลย’”

⁵ “เยรูซาเล็มเอ๋ย ใครจะสงสารเจ้า?
ใครจะคร่ำครวญให้กับเจ้า?
จะมีใครไยดีถามทุกข์สุขของเจ้า?”
⁶ องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า “เจ้าได้ละทิ้งเรา
และหวนกลับไปหาบาปร่ำไป
เราจึงฟาดเจ้าและทำลายเจ้า
เราจะไม่เมตตาเจ้าอีกต่อไป
⁷ เราจะฝัดร่อนพวกเขาที่ประตูเมือง
ด้วยส้อมซัดข้าว
เราจะนำวิปโยคและหายนะมาสู่ประชากรของเรา
เพราะเขาไม่ยอมหันจากวิถีต่างๆ ของตน
⁸ เราจะทำให้มีแม่ม่ายในหมู่พวกเขา
มากยิ่งกว่าทรายในทะเล
กลางวันแสกๆ เราจะนำผู้ทำลาย
มาเล่นงานบรรดาแม่ของคนหนุ่ม
เราจะนำความทุกข์ร้าวรานและความอกสั่นขวัญแขวน
มายังพวกเขาอย่างฉับพลัน
⁹ แม่ลูกเจ็ดจะเป็นลมหมดสติไป
และสิ้นลมหายใจ
ดวงตะวันของนางลับหายไปทั้งๆ ที่เป็นเวลากลางวัน
นางต้องอับอายขายหน้า
เราจะมอบผู้รอดชีวิตให้แก่ดาบ
ต่อหน้าศัตรูทั้งหลาย”
            องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น

¹⁰ อนิจจา แม่ของลูกที่ให้กำเนิดลูกมา
ลูกถูกคนทั้งแผ่นดินต่อสู้และชิงดีชิงเด่น!
ลูกไม่เคยให้ใครหยิบยืมอะไร หรือไปหยิบยืมใคร
แต่ทุกคนก็แช่งด่าลูก

“แน่นอน เราจะช่วยกู้เจ้าเพื่อผลดีที่ตั้งใจไว้
แน่นอน เราจะทำให้ศัตรูของเจ้ามาอ้อนวอนเจ้า
ในยามภัยพิบัติและในยามทุกข์ลำเค็ญ

¹² “มนุษย์จะหักแท่งเหล็กจากภาคเหนือ
หรือแท่งทองสัมฤทธิ์ได้หรือ?

¹³ “เราจะทำให้ทรัพย์สมบัติ
และความมั่งคั่งของเจ้าถูกริบไปเปล่าๆ
เพราะบาปทั้งปวงทั่วดินแดนของเจ้า
¹⁴ เราจะให้ศัตรูทั้งหลายจับเจ้าไปเป็นเชลย
ในดินแดนที่เจ้าไม่รู้จัก
เพราะโทสะของเราจะลุกเป็นไฟ
ซึ่งจะเผาผลาญเจ้า”

¹⁵ ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงเข้าพระทัย
ขอทรงระลึกถึงและดูแลรักษาข้าพระองค์
ขอพระองค์ทรงแก้แค้นผู้ข่มเหงเหล่านี้เพื่อข้าพระองค์
พระองค์ทรงอดกลั้นพระทัยไว้ช้านาน ขออย่าทรงนำข้าพระองค์ไปเสีย
ขอทรงระลึกว่าข้าพระองค์ทนการตำหนิเพราะเห็นแก่พระองค์มากเพียงใด
¹⁶ เมื่อพระวจนะของพระองค์มาถึง ข้าพระองค์ก็กินพระวจนะนั้น
เป็นความชื่นชมยินดีและปลื้มปีติในจิตใจของข้าพระองค์
เพราะเขาเรียกข้าพระองค์ตามพระนามของพระองค์
ข้าแต่พระยาห์เวห์พระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์
¹⁷ ข้าพระองค์ไม่เคยนั่งในหมู่คนที่สรวลเสเฮฮา
ไม่ร่วมรื่นเริงเบิกบานกับพวกเขา
ข้าพระองค์นั่งอยู่ตามลำพังเพราะพระหัตถ์ของพระองค์อยู่เหนือข้าพระองค์
และพระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์เปี่ยมด้วยความขุ่นเคืองใจ
¹⁸ เหตุใดข้าพระองค์ปวดร้าวไม่สิ้นสุด
และบาดแผลฉกรรจ์ของข้าพระองค์รักษาไม่หาย?
พระองค์จะทรงเป็นเหมือนลำห้วยที่ลวงตาข้าพระองค์
เหมือนตาน้ำซึ่งไม่มีน้ำหรือ?

“หากเจ้าหันกลับมา เราจะให้เจ้าคืนสู่ปกติสุข
เพื่อเจ้าจะปรนนิบัติรับใช้เรา
หากเจ้าพูดสิ่งที่มีคุณค่า ไม่พูดเหลวไหลไร้สาระ
เจ้าจะเป็นผู้แถลงถ้อยคำของเรา
ให้ชนชาตินี้หันมาหาเจ้า
แต่เจ้าต้องไม่หันไปหาพวกเขา
²⁰ เราจะทำให้เจ้าเป็นกำแพงสำหรับชนชาตินี้
เป็นปราการทองสัมฤทธิ์อันแน่นหนา
พวกเขาจะต่อสู้เจ้า
แต่เอาชนะไม่ได้
เพราะเราอยู่กับเจ้า
เพื่อจะกอบกู้และช่วยเจ้าให้รอด”
            องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
²¹ “เราจะช่วยเจ้าจากเงื้อมมือของคนชั่ว
และไถ่เจ้าจากอุ้งมือของคนอำมหิต”