ईयोब 14

Marathi Bible: Easy-to-Read Version

“आपण सर्व मनुष्यप्राणी आहोत.
    आपले आयुष्य अगदी कमी आणि कष्टांनी भरलेले आहे.
² माणसाचे आयुष्य फुलासारखे आहे.
    तो लवकर वाढतो आणि मरुन जातो.
माणसाचे आयुष्य छायेसारखे आहे.
    ती थोडा वेळ असते आणि नंतर नाहीशी होते.
³ ते खरे आहे पण देवा, माझ्याकडे एका माणसाकडे तू लक्ष देशील का?
    आणि तू माझ्याबरोबर न्यायालयात येशील का?
    आपण दोघेही आपापली मते मांडू या का?

⁴ “परंतु एखाद्या घाणेरड्या वस्तूचे स्वच्छ वस्तूशी काय साम्य असू शकते काहीच नाही.
⁵ माणसाचे आयुष्य मर्यादित आहे देवा,
    माणसाने किती जगायचे ते तूच ठरवतोस.
    तूच त्याची मर्यादा निश्र्चित करतोस आणि ती कुणीही बदलू शकत नाही.
⁶ देवा, म्हणून तू आमच्यावर नजर ठेवणे बंद कर.
    आम्हाला एकटे सोड.
    आमची वेळ संपेपर्यंत आमचे हे कष्टप्रद आयुष्य आम्हाला भोगू दे.

⁷ “वृक्षाला तोडून टाकले तरी त्याच्याबाबतीत आशा असते.
    ते पुन्हा वाढू शकते त्याला नवीन फांद्या फुटतच राहतात.
⁸ त्याची मुळे जरी जमिनीत जुनी झाली
    आणि त्याचे खोड जमिनीत मरुन गेले.
⁹ तरी ते पाण्यामुळे पुन्हा जिवंत होते.
    आणि त्याला नवीन रोपासारख्या फांद्या फुटतात.
¹⁰ परंतु माणूस जेव्हा मरतो तेव्हा तो संपतो.
    माणूस मरतो तेव्हा तो कायमचा जातो.
¹¹ नद्या सुकून जाईपर्यंत तुम्ही समुद्रातील पाणी घेऊ शकता.
    तरीही माणूस मरुन जातो.
¹² माणूस मरतो तेव्हा तो झोपतो
    आणि पुन्हा कधीही उठत नाही.
आकाश नाहीसे होईपर्यंत मेलेला माणूस उठणार नाही.
    मनुष्यप्राणी ^[a] त्या झोपेतून कधीच जागा होत नाही.

¹³ “तू मला माझ्या थडग्यात लपवावेस असे मला वाटते.
    तुझा राग निवळेपर्यंत तू मला तिथे लपवावेस.
    नंतर तू तुझ्या सोयीने माझी आठवण करु शकतोस.
¹⁴ मेलेला माणूस पुन्हा जिवंत होऊ शकतो का?
    मी माझी सुटका होईपर्यंत वाट बघत राहीन.
¹⁵ देवा तू मला हाक मारशील
    आणि मी तुला उत्तर देईन.
मग जे तू मला निर्माण केलेस तो
    मी तुला महत्वाचा वाटेन.
¹⁶ तू माझी प्रत्येक हालचाल निरखशील.
    पण माझ्या पापांची तुला आठवण होणार नाही.
¹⁷ तू माझी पापे एखाद्या पिशवीत बांधून ठेवावीस अंसे मला वाटते.
    ती पिशवी मोहोरबंद कर आणि फेकून दे.

¹⁸ “डोंगर पडतात आणि नष्ट होतात.
    मोठमोठे खडक फुटतात आणि त्यांच्या ठिकऱ्या होतात.
¹⁹ खडकावरुन वाहणारे पाणी त्यांची झीज करते.
    पुरामुळे जमिनीवरची माती वाहून जाते.
    त्याचप्रमाणे देवा, तू माणसाची आशा नष्ट करतोस.
²⁰ तू त्याचा संपूर्ण पराभव करतोस
    आणि मग तू तेथून निघून जातोस.
तू त्याला दु:खी करतोस
    आणि त्याला नेहमीसाठी मृत्यूलोकात पाठवून देतोस.
²¹ त्यांच्या मुलांना मानसन्मान प्राप्त झाला तर ते त्याला कळत नाही.
    त्याच्या मुलांनी काही चुका केल्या तर त्या त्याला कधी दिसत नाहीत.
²² त्या माणसाला फक्त त्याच्या स्वतःच्या शारीरिक दु:खाची जाणीव असते.
    आणि तो केवळ स्वतःसाठीच रडतो.”