Job 39
Complete Jewish Bible
39 “Do you know when mountain goats give birth?
Have you seen deer in labor?
2 Can you tell how many months they carry their young?
Do you know when they give birth,
3 when they crouch down and bring forth their young,
when they deliver their fawns?
4 Their young become strong, growing up in the open;
they leave and never return.
5 “Who lets the wild donkey roam freely?
Who sets the wild donkey loose from its shackles?
6 I made the ‘Aravah its home,
the salty desert its place to live.
7 It scorns the noise of the city
and hears no driver’s shouts.
8 It ranges over the hills for its pasture,
searching for anything green.
9 “Would a wild ox be willing to serve you?
Would it stay by your stall?
10 Could you tie a rope around its neck
and make it plow furrows for you?
11 Would you trust its great strength enough
to let it do your heavy work,
12 or rely on it to bring home your seed
and gather the grain from your threshing-floor?
13 “An ostrich’s wings beat wildly,
although its pinions lack plumage.
14 It leaves its eggs on the ground
and lets them be warmed by the sand,
15 forgetting that a foot may crush them
or a wild animal trample on them.
16 It treats its chicks heartlessly,
as if they were not its own;
even if her labor is in vain,
it really doesn’t care;
17 because God has deprived it of wisdom
and given it no share in understanding.
18 When the time comes, it flaps its wings,
scorning both horse and rider.
19 “Did you give the horse its strength?
Did you clothe its neck with a mane?
20 Did you make him able to leap like a locust?
Its majestic snorting is frightening!
21 It paws with force and exults with vigor,
then charges into the battle;
22 mocking at fear, unafraid,
it does not shy away from the sword.
23 The [rider’s] quiver rattles over it,
[his] gleaming spear and javelin.
24 Frenzied and eager, it devours the ground,
scarcely believing the shofar has sounded.
25 At the sound of the shofar it whinnies;
as from afar it scents the battle,
the roar of the chiefs and the shouting.
26 “Is it your wisdom that sets the hawk soaring,
spreading its wings toward the south?
27 Does the eagle fly up when you say so,
to build its nest in the heights?
28 It lives and spends its nights on the cliffs;
a rocky crag is its fortress.
29 From there it spots its prey,
its eyes see it far off.
30 Its young ones suck up blood;
wherever the slain are, there it is.”
Jobi 39
Albanian Bible
39 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: "Aha"!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo".
Copyright © 1998 by David H. Stern. All rights reserved.