Add parallel Print Page Options

Idinaing ni Job ang Kanyang Kalagayan

30 “Ngayon ako'y kinukutya na ng mga kabataan,
    na mga anak ng mga taong di ko pinayagan
    na sumama sa mga asong nagbantay sa aking kawan.
Mga bisig nila ay hindi ko inasahan,
    walang gawaing kanilang nakayanan.
Sa gitna ng gutom at kasalatan,
    kanilang kinakain mga tuyong ugat sa ilang.
Nangunguha sila ng usbong ng halaman sa dawagan,
    at ugat ng mga tambo ang panlaman nila sa tiyan.
Ang mga taong ito'y itinakwil ng lipunan,
    at ang turing sa kanila'y mistulang mga tulisan.
Mga kuweba't mga kanal ang kanilang tinitirhan,
    ang iba nama'y sa lungga, at ang iba'y sa batuhan.
Ungol nila'y naririnig mula roon sa dawagan,
    sila'y nagyayakap-yakap sa gitna ng katinikan.
Sila'y parang mga yagit na walang kabuluhan
    pagkat mula sa lupain, sila'y ipinagtatabuyan.

“Ngayo'y ako naman ang kanilang pinagtatawanan,
    siyang laging binibiro at pinag-uusapan.
10 Kinukutya nila ako at kanilang iniiwasan,
    at di nag-aatubiling ako'y kanilang duraan.
11 Pagkat inalis ng Diyos ang lakas ko at kakayahan,
    kaya naman ako'y kanilang nilalapastangan.
12 Sinalakay nila ako nang walang pakundangan,
    hinahabol nila ako upang tapusin nang tuluyan.
13 Pilit akong sinusukol upang ako'y pahirapan,
    sa ginagawa nila'y wala man lang humadlang.
14 Isang pader na may bitak ang katulad ng aking buhay,
    sinalakay nila ako at tinapak-tapakan.
15 Ang buo kong pagkatao ay nilukuban ng takot,
    dangal ko'y naglaho parang bulang pumutok,
    at ang aking kasaganaan, parang ulap na sumabog.

16 ‘Halos mapatid na ang aking hininga,
    hindi na maibsan ang hirap kong dala.
17 Sa buong magdamag, mga buto ko ay masakit,
    ginhawa'y di madama kahit isang saglit.
18 Hinablot ng Diyos ang aking kasuotan,
    at ako'y kaawa-awang kanyang kinwelyuhan.
19 Pagkatapos noon, ako'y kanyang inihagis
    lumubog sa putik, parang isang yagit.

20 “Di mo pinakinggan, O Diyos, ang aking pagdaing,
    aking panalangin, hindi mo man lang pinansin.
21 Bakit ako'y iyong pinagmamalupitan,
    at pinag-uusig ng iyong buong kapangyarihan?
22 Bakit hinayaang ang buhay kong angkin,
    bayuhin ng bagyo at malalakas na hangin?
23 Alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan,
    na huling hantungan ng bawat nilalang.
24 Taong bumagsak, bakit mo pa pinahihirapan,
    wala naman siyang magagawa kundi magmakaawa lamang?
25 Di ba ako ay dumamay sa mga nangangailangan,
    at nagmalasakit din sa mahirap ang kabuhayan?
26 Tuwa at liwanag ang aking inaasahan;
    subalit ang dumating ay hirap at kadiliman.
27 Kahirapan at sakit ang kayakap ko sa buhay,
    at siyang nakakasama sa bawat araw.
28 Ang landas ko ay madilim at walang kapanatagan;
    ako'y nagmamakaawa sa lahat kong kababayan.
29 Ang tinig ko'y walang sigla at namamalat,
    parang boses ng uwak at ng asong gubat.
30 Ang balat ko'y nangingitim at natutuklap, sagad hanggang buto itong aking lagnat.
31 Ang dati kong naririnig ay masasayang tugtugan,
    ngayo'y tunog ng pagluluksa at pag-iiyakan.

30 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to have set with the dogs of my flock.

Yea, whereto might the strength of their hands profit me, in whom old age was perished?

For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.

Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their meat.

They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief;)

To dwell in the cliffs of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.

Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.

They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.

And now am I their song, yea, I am their byword.

10 They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

11 Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.

12 Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.

13 They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.

14 They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.

15 Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.

16 And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.

17 My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.

18 By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.

19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

20 I cry unto thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.

21 Thou art become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.

22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.

23 For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

24 Howbeit he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.

25 Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?

26 When I looked for good, then evil came unto me: and when I waited for light, there came darkness.

27 My bowels boiled, and rested not: the days of affliction prevented me.

28 I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.

29 I am a brother to dragons, and a companion to owls.

30 My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.

31 My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.