Job 30
Ang Dating Biblia (1905)
30 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
Job 30
Common English Bible
Mockers
30 But now those younger than I mock me,
whose fathers I refused to put beside my sheepdogs.
2 Their strength, what’s it to me,
their energy having perished?
3 Stiff from want and hunger,
those who gnaw dry ground,
yesterday’s desolate waste,
4 who pluck off the leaves on a bush,
the root of the broom—
a shrub is their food.
5 People banish them from society,
shout at them as if to a thief;
6 so they live in scary ravines,
holes in the ground and rocks.
7 Among shrubs, they make sounds like donkeys;
they are huddled together under a bush,
8 children of fools and the nameless,
whipped out of the land.
Specific mocking behavior
9 And now I’m their song;
I’m their cliché!
10 They detest me, keep their distance,
don’t withhold spit from my face.
11 Because he loosened my bowstring and afflicted me,
they throw off restraint in my presence.
12 On the right, upstarts[a] rise and target my feet,
build their siege ramps against me,
13 destroy my road, profit from my fall,
with no help.
14 They advance as if through a destroyed wall;[b]
they roll along beneath the ruin.
15 Terrors crash upon me;
they sweep away my honor like wind;
my safety disappears like a cloud.
Accusation against God
16 Now my life is poured out on me;
days of misery have seized me.
17 At night he bores my bones;
my gnawing pain won’t rest.
18 With great force he grasps[c] my clothing;[d]
it binds me like the neck of my shirt.
19 He hurls me into mud;
I’m a cliché, like dust and ashes.
20 I cry to you, and you don’t answer;
I stand up, but you just look at me.
21 You are cruel to me,
attack me with the strength of your hand.
22 You lift me to the wind and make me ride;
you melt me in its roar.
23 I know you will return me to death,
the house appointed for all the living.
Job’s agony
24 Surely he won’t strike someone in ruins
if in distress he cries out to him,
25 if I didn’t weep for those who have a difficult day
or my soul grieve for the needy;
26 for I awaited good, but evil came;
I expected light, but gloom arrived.
27 My insides, churning, are never quiet;
days of affliction confront me.
28 I walk in the dark, lacking sunshine;
I rise in the assembly and cry out.
29 I have become a brother to jackals,
a companion to young ostriches.
30 My skin is charred;
my bones are scorched by the heat.
31 My lyre is for mourning,
my flute, a weeping sound.
Copyright © 2011 by Common English Bible