Add parallel Print Page Options

18 At napakita ang Panginoon sa kaniya sa mga punong encina ni Mamre, habang siya'y nakaupo sa pintuan ng tolda, ng kainitan ng araw.

At itiningin ang kaniyang mga mata at nagmalas, at, narito't tatlong lalake ay nakatayo sa tabi niya: at pagkakita niya sa kanila, ay tinakbo niya upang sila'y salubungin mula sa pintuan ng tolda, at yumukod siya sa lupa.

At nagsabi, Panginoon ko, kung ngayo'y nakasumpong ako ng biyaya sa iyong paningin, ay ipinamamanhik ko sa iyo, na huwag mong lagpasan ang iyong lingkod.

Itulot mong dalhan kayo rito ng kaunting tubig, at maghugas kayo ng inyong mga paa, at mangagpahinga kayo sa lilim ng kahoy.

At magdadala ako ng isang subong tinapay at inyong palakasin ang inyong puso; at pagkatapos ay magsisipagtuloy kayo: yamang kayo'y naparito sa inyong lingkod, At nagsipagsabi, Mangyari ang ayon sa iyong sinabi.

At si Abraham ay nagmadaling napasa tolda ni Sara, at sinabi, Maghanda ka agad ng tatlong takal ng mainam na harina, iyong tapayin at gawin mong mga munting tinapay.

At tumakbo si Abraham sa bakahan at nagdala ng isang bata at mabuting guya, at ibinigay sa alipin; at siya'y nagmadali, upang lutuin.

At siya'y kumuha ng mantekilla, at ng gatas, at ng guyang niluto niya, at inihain sa harapan nila; at siya'y tumayo sa siping nila sa lilim ng punong kahoy; at sila'y nagsikain.

At sinabi nila sa kaniya, Saan naroon si Sara na iyong asawa? At sinabi niya Narito, nasa tolda.

10 At sinabi niya, Walang salang di ako babalik sa iyo sa ganitong panahon ng taong darating; at narito't si Sara na iyong asawa ay magkakaanak ng isang lalake. At narinig ni Sara sa pintuan ng tolda, na nasa likod niya.

11 Si Abraham at si Sara nga'y matatanda na, at lipas na sa panahon; at tinigilan na si Sara ng kaugalian ng mga babae.

12 At nagtawa si Sara sa kaniyang sarili, na sinasabi, Pagkatapos na ako'y tumanda ay magtatamo ako ng kaligayahan, at matanda na rin pati ng panginoon ko?

13 At sinabi ng Panginoon kay Abraham, Bakit tumawa si Sara, na sinasabi, Tunay kayang ako'y manganganak, na matanda na ako?

14 May anomang bagay kayang napakahirap sa Panginoon? Sa tadhanang panahon ay babalik ako sa iyo, sa taong darating, at si Sara ay magkakaanak ng isang lalake.

15 Nang magkagayo'y nagkaila si Sara, na sinasabi, Hindi ako tumawa, sapagka't siya'y natakot. Nguni't sinabi niya, Hindi gayon; kundi ikaw ay tumawa.

16 At nangagtindig doon ang mga lalake, at nangagsitingin sa dakong Sodoma; at sinamahan sila ni Abraham, upang ihatid sila sa daan.

17 At sinabi ng Panginoon, Ililihim ko ba kay Abraham ang aking gagawin;

18 Dangang si Abraham ay tunay na magiging isang bansang malaki at matibay, at pagpapalain sa kaniya ang lahat ng bansa sa lupa?

19 Sapagka't siya'y aking kinilala, upang siya'y magutos sa kaniyang mga anak at sa kaniyang sangbahayan pagkamatay niya, na maingatan nila ang daan ng Panginoon, na gumawa ng kabanalan, at kahatulan; upang padatnin ng Panginoon, kay Abraham ang kaniyang ipinangako tungkol sa kaniya.

20 At sinabi ng Panginoon, Sapagka't ang sigaw ng Sodoma at Gomorra ay malakas, at sapagka't ang kasalanan nila ay napakalubha;

21 Ay bababa ako ngayon at titingnan ko kung ginawa nga ang ayon sa sigaw na dumarating hanggang sa akin; at kung hindi ay aking malalaman.

22 At ang mga lalake ay nagsilayo roon at nagsitungo sa Sodoma datapuwa't si Abraham ay nakatayo pa sa harapan ng Panginoon.

23 At lumapit si Abraham, at nagsabi, Ang mga banal ba ay iyong lilipuling kasama ng mga masama?

24 Kung sakaling may limang pung banal sa loob ng bayan: lilipulin mo ba, at di mo patatawarin ang dakong yaon, alangalang sa limang pung banal na nasa loob niyaon?

25 Malayo nawa sa iyo ang paggawa ng ganito, na ang banal ay iyong pataying kasama ng masama, anopa't ang banal ay mapara sa masama; malayo nawa ito sa iyo: di ba gagawa ng matuwid ang Hukom ng buong lupa?

26 At sinabi ng Panginoon, Kung makasumpong ako sa Sodoma ng limang pung banal sa loob ng bayan, patatawarin ko ang buong dakong yaon, alangalang sa kanila.

27 At sumagot si Abraham, at nagsabi, Narito, ngayo'y nangahas akong magsalita sa Panginoon, akong alabok at abo lamang:

28 Kung sakaling magkukulang ng lima sa limang pung banal: lilipulin mo ba, dahil sa limang kulang, ang buong bayan? At sinabi niya, Hindi ko lilipulin kung makasumpong ako roon ng apat na pu't lima.

29 At siya'y muling nagsalita pa sa kaniya, at nagsabi, Marahil ay may masusumpungang apat na pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin, alangalang sa apat na pu.

30 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon, at ako'y magsasalita: kung sakaling may masusumpungan doong tatlong pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin kung makakasumpong ako roon ng tatlong pu.

31 At kaniyang sinabi, Narito ngayon, ako'y nangahas na magsalita sa Panginoon: kung sakaling may masusumpungan doong dalawang pu. At sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa dalawang pu.

32 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at magsasalita na lamang akong minsan: kung sakaling may masusumpungan doong sangpu: at sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa sangpu.

33 At ang Panginoon ay nagpatuloy, pagkatapos na makipagusap kay Abraham: at si Abraham ay nagbalik sa kaniyang dako.

18 The Lord appeared again to Abraham while he was living in the oak grove at Mamre. This is the way it happened: One hot summer afternoon as he was sitting in the opening of his tent, he suddenly noticed three men coming toward him. He sprang up and ran to meet them and welcomed them.

3-4 “Sirs,” he said, “please don’t go any farther. Stop awhile and rest here in the shade of this tree while I get water to refresh your feet, and a bite to eat to strengthen you. Do stay awhile before continuing your journey.”

“All right,” they said, “do as you have said.”

Then Abraham ran back to the tent and said to Sarah, “Quick! Mix up some pancakes![a] Use your best flour, and make enough for the three of them!” Then he ran out to the herd and selected a fat calf and told a servant to hurry and butcher it. Soon, taking them cheese and milk and the roast veal, he set it before the men and stood beneath the trees beside them as they ate.

“Where is Sarah, your wife?” they asked him.

“In the tent,” Abraham replied.

10 Then the Lord said, “Next year[b] I will give you and Sarah a son!” (Sarah was listening from the tent door behind him.) 11 Now Abraham and Sarah were both very old, and Sarah was long since past the time when she could have a baby.

12 So Sarah laughed silently. “A woman my age have a baby?” she scoffed to herself. “And with a husband as old as mine?”

13 Then God said to Abraham, “Why did Sarah laugh? Why did she say ‘Can an old woman like me have a baby?’ 14 Is anything too hard for God? Next year, just as I told you, I will certainly see to it that Sarah has a son.”

15 But Sarah denied it. “I didn’t laugh,” she lied, for she was afraid.

16 Then the men stood up from their meal and started on toward Sodom; and Abraham went with them part of the way.

17 “Should I hide my plan from Abraham?” God asked. 18 “For Abraham shall become a mighty nation, and he will be a source of blessing for all the nations of the earth. 19 And I have picked him out to have godly descendants and a godly household—men who are just and good—so that I can do for him all I have promised.”

20 So the Lord told Abraham, “I have heard that the people of Sodom and Gomorrah are utterly evil, and that everything they do is wicked. 21 I am going down to see whether these reports are true or not. Then I will know.”

22-23 So the other two went on toward Sodom, but the Lord remained with Abraham a while. Then Abraham approached him and said, “Will you kill good and bad alike? 24 Suppose you find fifty godly people there within the city—will you destroy it, and not spare it for their sakes? 25 That wouldn’t be right! Surely you wouldn’t do such a thing, to kill the godly with the wicked! Why, you would be treating godly and wicked exactly the same! Surely you wouldn’t do that! Should not the Judge of all the earth be fair?”

26 And God replied, “If I find fifty godly people there, I will spare the entire city for their sake.”

27 Then Abraham spoke again. “Since I have begun, let me go on and speak further to the Lord, though I am but dust and ashes. 28 Suppose there are only forty-five? Will you destroy the city for lack of five?”

And God said, “I will not destroy it if I find forty-five.”

29 Then Abraham went further with his request. “Suppose there are only forty?”

And God replied, “I won’t destroy it if there are forty.”

30 “Please don’t be angry,” Abraham pleaded. “Let me speak: suppose only thirty are found there?”

And God replied, “I won’t do it if there are thirty there.”

31 Then Abraham said, “Since I have dared to speak to God, let me continue—suppose there are only twenty?”

And God said, “Then I won’t destroy it for the sake of the twenty.”

32 Finally, Abraham said, “Oh, let not the Lord be angry; I will speak but this once more! Suppose only ten are found?”

And God said, “Then, for the sake of the ten, I won’t destroy it.”

33 And the Lord went on his way when he had finished his conversation with Abraham. And Abraham returned to his tent.

Footnotes

  1. Genesis 18:6 pancakes, probably some sort of tortilla.
  2. Genesis 18:10 Next year, literally, “When life would be due.”