20 Til söngstjórans. Davíðssálmur.

² Drottinn bænheyri þig á degi neyðarinnar, nafn Jakobs Guðs bjargi þér.

³ Hann sendi þér hjálp frá helgidóminum, styðji þig frá Síon.

⁴ Hann minnist allra fórnargjafa þinna og taki brennifórn þína gilda. [Sela]

⁵ Hann veiti þér það er hjarta þitt þráir, og veiti framgang öllum áformum þínum.

⁶ Ó að vér mættum fagna yfir sigri þínum og veifa fánanum í nafni Guðs vors. Drottinn uppfylli allar óskir þínar.

⁷ Nú veit ég, að Drottinn veitir hjálp sínum smurða, svarar honum frá sínum helga himni, í máttarverkum kemur fulltingi hægri handar hans fram.

⁸ Hinir stæra sig af vögnum sínum og stríðshestum, en vér af nafni Drottins, Guðs vors.

⁹ Þeir fá knésig og falla, en vér rísum og stöndum uppréttir.

¹⁰ Drottinn! Hjálpa konunginum og bænheyr oss, er vér hrópum.

21 Til söngstjórans. Davíðssálmur.

² Drottinn, yfir veldi þínu fagnar konungurinn, hve mjög kætist hann yfir hjálp þinni!

³ Þú hefir gefið honum það er hjarta hans þráði, um það sem varir hans báðu, neitaðir þú honum eigi. [Sela]

⁴ Því að þú kemur í móti honum með hamingjublessunum, setur gullna kórónu á höfuð honum.

⁵ Um líf bað hann þig, það veittir þú honum, fjöld lífdaga um aldur og ævi.

⁶ Mikil er sæmd hans fyrir þína hjálp, vegsemd og heiður veittir þú honum.

⁷ Já, þú hefir veitt honum blessun að eilífu, þú gleður hann með fögnuði fyrir augliti þínu.

⁸ Því að konungurinn treystir Drottni, og vegna elsku Hins hæsta bifast hann eigi.

⁹ Hönd þín nær til allra óvina þinna, hægri hönd þín nær til allra hatursmanna þinna.

¹⁰ Þú gjörir þá sem glóandi ofn, er þú lítur á þá. Drottinn tortímir þeim í reiði sinni, og eldurinn eyðir þeim.

¹¹ Ávöxtu þeirra afmáir þú af jörðunni og afkvæmi þeirra úr mannheimi,

¹² því að þeir hafa stofnað ill ráð í gegn þér, búið fánýtar vélar.

¹³ Því að þú rekur þá á flótta, miðar á andlit þeirra með boga þínum.

¹⁴ Hef þig, Drottinn, í veldi þínu! Vér viljum syngja og kveða um máttarverk þín!

22 Til söngstjórans. Lag: Hind morgunroðans. Davíðssálmur.

² Guð minn, Guð minn, hví hefir þú yfirgefið mig? Ég hrópa, en hjálp mín er fjarlæg.

³ "Guð minn!" hrópa ég um daga, en þú svarar ekki, og um nætur, en ég finn enga fró.

⁴ Og samt ert þú Hinn heilagi, sá er ríkir uppi yfir lofsöngvum Ísraels.

⁵ Þér treystu feður vorir, þeir treystu þér, og þú hjálpaðir þeim,

⁶ til þín hrópuðu þeir, og þeim var bjargað, þér treystu þeir og urðu ekki til skammar.

⁷ En ég er maðkur og eigi maður, til spotts fyrir menn og fyrirlitinn af lýðnum.

⁸ Allir þeir er sjá mig gjöra gys að mér, bregða grönum og hrista höfuðið.

⁹ "Hann fól málefni sitt Drottni. Hann hjálpi honum! hann frelsi hann, því að hann hefir þóknun á honum!"

¹⁰ Já, þú leiddir mig fram af móðurlífi, lést mig liggja öruggan við brjóst móður minnar.

¹¹ Til þín var mér varpað frá móðurskauti, frá móðurlífi ert þú Guð minn.

¹² Ver eigi fjarri mér, því að neyðin er nærri, og enginn hjálpar.

¹³ Sterk naut umkringja mig, Basans uxar slá hring um mig.

¹⁴ Þeir glenna upp ginið í móti mér sem bráðsólgið, öskrandi ljón.

¹⁵ Mér er hellt út sem vatni, og öll bein mín eru gliðnuð sundur; hjarta mitt er sem vax, bráðnað sundur í brjósti mér;

¹⁶ gómur minn er þurr sem brenndur leir, og tungan loðir föst í munni mér. Og í duft dauðans leggur þú mig.

¹⁷ Því að hundar umkringja mig, hópur illvirkja slær hring um mig, hendur mínar og fætur hafa þeir gegnumstungið.

¹⁸ Ég get talið öll mín bein _ þeir horfa á og hafa mig að augnagamni,

¹⁹ þeir skipta með sér klæðum mínum og kasta hlut um kyrtil minn.

²⁰ En þú, ó Drottinn, ver eigi fjarri! þú styrkur minn, skunda mér til hjálpar,

²¹ frelsa líf mitt undan sverðinu og sál mína undan hundunum.

²² Frelsa mig úr gini ljónsins, frá hornum vísundarins. Þú hefir bænheyrt mig!

²³ Ég vil kunngjöra bræðrum mínum nafn þitt, í söfnuðinum vil ég lofa þig!

²⁴ Þér sem óttist Drottin, lofið hann! Tignið hann, allir niðjar Jakobs! Dýrkið hann, allir niðjar Ísraels!

²⁵ Því að hann hefir eigi fyrirlitið né virt að vettugi neyð hins hrjáða og eigi hulið auglit sitt fyrir honum, heldur heyrt, er hann hrópaði til hans.

²⁶ Frá þér kemur lofsöngur minn í stórum söfnuði, heit mín vil ég efna frammi fyrir þeim er óttast hann.

²⁷ Snauðir munu eta og verða mettir, þeir er leita Drottins munu lofa hann. Hjörtu yðar lifni við að eilífu.

²⁸ Endimörk jarðar munu minnast þess og hverfa aftur til Drottins og allar ættir þjóðanna falla fram fyrir augliti hans.

²⁹ Því að ríkið heyrir Drottni, og hann er drottnari yfir þjóðunum.

³⁰ Já, fyrir honum munu öll stórmenni jarðar falla fram, fyrir honum munu beygja sig allir þeir er hníga í duftið. En ég vil lifa honum,

³¹ niðjar mínir munu þjóna honum. Komandi kynslóðum mun sagt verða frá Drottni,

³² og lýð sem enn er ófæddur mun boðað réttlæti hans, að hann hefir framkvæmt það.

21 Þegar vér höfðum slitið oss frá þeim, létum vér í haf og héldum beina leið til Kós, næsta dag til Ródus og þaðan til Patara.

² Þar hittum vér á skip, er fara átti til Fönikíu. Stigum vér á það og létum í haf.

³ Vér höfðum landsýn af Kýpur, létum hana á bakborða og sigldum til Sýrlands og tókum höfn í Týrus. Þar átti skipið að leggja upp farminn.

⁴ Vér fundum lærisveinana og dvöldumst þar sjö daga. Þeir sögðu Páli af gift andans, að hann skyldi ekki halda áfram til Jerúsalem.

⁵ Að þessum dögum liðnum lögðum vér af stað. Fylgdu þeir oss allir á veg með konum og börnum út fyrir borgina. Vér féllum á kné í fjörunni og báðumst fyrir.

⁶ Þar kvöddumst vér. Vér stigum á skip, en hinir sneru aftur heim til sín.

⁷ Vér komum til Ptólemais frá Týrus og lukum þar sjóferðinni. Vér heilsuðum bræðrunum og dvöldumst hjá þeim einn dag.

⁸ Daginn eftir fórum vér þaðan og komum til Sesareu, gengum inn í hús Filippusar trúboða, sem var einn af þeim sjö, og dvöldumst hjá honum.

⁹ Hann átti fjórar ógiftar dætur, gæddar spádómsgáfu.

¹⁰ Þegar vér höfðum dvalist þar nokkra daga, kom spámaður einn ofan frá Júdeu, Agabus að nafni.

¹¹ Hann kom til vor, tók belti Páls, batt fætur sína og hendur og mælti: "Svo segir heilagur andi: ,Þannig munu Gyðingar í Jerúsalem binda þann mann, sem þetta belti á, og selja hann í hendur heiðingjum."`

¹² Þegar vér heyrðum þetta, lögðum vér og heimamenn að Páli að fara ekki upp til Jerúsalem.

¹³ En hann sagði: "Hví grátið þér og hrellið hjarta mitt? Ég er eigi aðeins reiðubúinn að láta binda mig, heldur og að deyja í Jerúsalem fyrir nafn Drottins Jesú."

¹⁴ Honum varð eigi talið hughvarf. Þá létum vér kyrrt og sögðum: "Verði Drottins vilji."

¹⁵ Að þessum dögum liðnum bjuggumst vér til ferðar og héldum upp til Jerúsalem.

¹⁶ Nokkrir lærisveinar frá Sesareu urðu oss samferða. Þeir fóru með oss til Mnasons nokkurs frá Kýpur, lærisveins frá elstu tíð, og skyldum vér gista hjá honum.

¹⁷ Þegar vér komum til Jerúsalem, tóku bræðurnir oss feginsamlega.

Read full chapter