116 Ég elska Drottin, af því að hann heyrir grátbeiðni mína.

² Hann hefir hneigt eyra sitt að mér, og alla ævi vil ég ákalla hann.

³ Snörur dauðans umkringdu mig, angist Heljar mætti mér, ég mætti nauðum og harmi.

⁴ Þá ákallaði ég nafn Drottins: "Ó, Drottinn, bjarga sál minni!"

⁵ Náðugur er Drottinn og réttlátur, og vor Guð er miskunnsamur.

⁶ Drottinn varðveitir varnarlausa, þegar ég var máttvana hjálpaði hann mér.

⁷ Verð þú aftur róleg, sála mín, því að Drottinn gjörir vel til þín.

⁸ Já, þú hreifst sál mína frá dauða, auga mitt frá gráti, fót minn frá hrösun.

⁹ Ég geng frammi fyrir Drottni á landi lifenda.

¹⁰ Ég trúði, þó ég segði: "Ég er mjög beygður."

¹¹ Ég sagði í angist minni: "Allir menn ljúga."

¹² Hvað á ég að gjalda Drottni fyrir allar velgjörðir hans við mig?

¹³ Ég lyfti upp bikar hjálpræðisins og ákalla nafn Drottins.

¹⁴ Ég greiði Drottni heit mín, og það í augsýn alls lýðs hans.

¹⁵ Dýr er í augum Drottins dauði dýrkenda hans.

¹⁶ Æ, Drottinn, víst er ég þjónn þinn, ég er þjónn þinn, sonur ambáttar þinnar, þú leystir fjötra mína.

¹⁷ Þér færi ég þakkarfórn og ákalla nafn Drottins.

¹⁸ Ég greiði Drottni heit mín, og það í augsýn alls lýðs hans,

¹⁹ í forgörðum húss Drottins, í þér, Jerúsalem. Halelúja.

117 Lofið Drottin, allar þjóðir, vegsamið hann, allir lýðir,

² því að miskunn hans er voldug yfir oss, og trúfesti Drottins varir að eilífu. Halelúja.

118 Þakkið Drottni, því að hann er góður, því að miskunn hans varir að eilífu.

² Það mæli Ísrael: "Því að miskunn hans varir að eilífu!"

³ Það mæli Arons ætt: "Því að miskunn hans varir að eilífu!"

⁴ Það mæli þeir sem óttast Drottin: "Því að miskunn hans varir að eilífu!"

⁵ Í þrengingunni ákallaði ég Drottin, hann bænheyrði mig og rýmkaði um mig.

⁶ Drottinn er með mér, ég óttast eigi, hvað geta menn gjört mér?

⁷ Drottinn er með mér með hjálp sína, og ég mun fá að horfa á ófarir hatursmanna minna.

⁸ Betra er að leita hælis hjá Drottni en að treysta mönnum,

⁹ betra er að leita hælis hjá Drottni en að treysta tignarmönnum.

¹⁰ Allar þjóðir umkringdu mig, en í nafni Drottins hefi ég sigrast á þeim.

¹¹ Þær umkringdu mig á alla vegu, en í nafni Drottins hefi ég sigrast á þeim.

¹² Þær umkringdu mig eins og býflugur vax, brunnu sem eldur í þyrnum, en í nafni Drottins hefi ég sigrast á þeim.

¹³ Mér var hrundið, til þess að ég skyldi falla, en Drottinn veitti mér lið.

¹⁴ Drottinn er styrkur minn og lofsöngur, og hann varð mér til hjálpræðis.

¹⁵ Fagnaðar- og siguróp kveður við í tjöldum réttlátra: Hægri hönd Drottins vinnur stórvirki,

¹⁶ hægri hönd Drottins upphefur, hægri hönd Drottins vinnur stórvirki.

¹⁷ Ég mun eigi deyja, heldur lifa og kunngjöra verk Drottins.

¹⁸ Drottinn hefir hirt mig harðlega, en eigi ofurselt mig dauðanum.

¹⁹ Ljúkið upp fyrir mér hliðum réttlætisins, að ég megi fara inn um þau og lofa Drottin.

²⁰ Þetta er hlið Drottins, réttlátir menn fara inn um það.

²¹ Ég lofa þig, af því að þú bænheyrðir mig og ert orðinn mér hjálpræði.

²² Steinninn sem smiðirnir höfnuðu er orðinn að hyrningarsteini.

²³ Að tilhlutun Drottins er þetta orðið, það er dásamlegt í augum vorum.

²⁴ Þetta er dagurinn sem Drottinn hefir gjört, fögnum, verum glaðir á honum.

²⁵ Drottinn, hjálpa þú, Drottinn, gef þú gengi!

²⁶ Blessaður sé sá sem kemur í nafni Drottins, frá húsi Drottins blessum vér yður.

²⁷ Drottinn er Guð, hann lætur oss skína ljós. Tengið saman dansraðirnar með laufgreinum, allt inn að altarishornunum.

²⁸ Þú ert Guð minn, og ég þakka þér, Guð minn, ég vegsama þig.

²⁹ Þakkið Drottni, því að hann er góður, því að miskunn hans varir að eilífu.

7 En svo að ég minnist á það, sem þér hafið ritað um, þá er það gott fyrir mann að snerta ekki konu.

² En vegna saurlifnaðarins hafi hver og einn sína eiginkonu og hver og ein hafi sinn eiginmann.

³ Maðurinn gæti skyldu sinnar gagnvart konunni og sömuleiðis konan gagnvart manninum.

⁴ Ekki hefur konan vald yfir eigin líkama, heldur maðurinn. Sömuleiðis hefur og maðurinn ekki heldur vald yfir eigin líkama, heldur konan.

⁵ Haldið yður eigi hvort frá öðru, nema þá eftir samkomulagi um stundarsakir, til þess að þér getið haft næði til bænahalds, og takið svo saman aftur, til þess að Satan freisti yðar ekki vegna ístöðuleysis yðar.

⁶ Þetta segi ég í tilhliðrunarskyni, ekki sem skipun.

⁷ En þess óska ég, að allir menn væru eins og ég er sjálfur, en hver hefur sína náðargjöf frá Guði, einn þessa og annar hina.

⁸ Hinum ókvæntu og ekkjunum segi ég, að þeim er best að halda áfram að vera ein eins og ég.

⁹ En hafi þau ekki taumhald á sjálfum sér, þá gangi þau í hjónaband, því að betra er að ganga í hjónaband en að brenna af girnd.

¹⁰ Þeim, sem gengið hafa í hjónaband, býð ég, þó ekki ég, heldur Drottinn, að konan skuli ekki skilja við mann sinn, _

¹¹ en hafi hún skilið við hann, þá sé hún áfram ógift eða sættist við manninn _, og að maðurinn skuli ekki heldur skilja við konuna.

¹² En við hina segi ég, ekki Drottinn: Ef bróðir nokkur á vantrúaða konu og hún lætur sér það vel líka að búa saman við hann, þá skilji hann ekki við hana.

¹³ Og kona, sem á vantrúaðan mann og hann lætur sér vel líka að búa saman við hana, skilji ekki við manninn.

¹⁴ Því að vantrúaði maðurinn er helgaður í konunni og vantrúaða konan er helguð í bróðurnum. Annars væru börn yðar óhrein, en nú eru þau heilög.

¹⁵ En ef hinn vantrúaði vill skilja, þá fái hann skilnað. Hvorki bróðir né systir eru þrælbundin í slíkum efnum. Guð hefur kallað yður að lifa í friði.

¹⁶ Því að hvað veist þú, kona, hvort þú munir geta frelsað manninn þinn? Eða hvað veist þú, maður, hvort þú munir geta frelsað konuna þína?

¹⁷ Þó skal hver og einn vera í þeirri stöðu, sem Drottinn hefur úthlutað honum, eins og hann var, þegar Guð kallaði hann. Þannig skipa ég fyrir í öllum söfnuðunum.

¹⁸ Sá sem var umskorinn, þegar hann var kallaður, breyti því ekki. Sá sem var óumskorinn, láti ekki umskera sig.

¹⁹ Umskurnin er ekkert og yfirhúðin ekkert, heldur það að halda boðorð Guðs.

Read full chapter