36 Og Elíhú hélt áfram og sagði:

² Haf þolinmæði við mig enn stutta stund, að ég megi fræða þig, því að enn má margt segja Guði til varnar.

³ Ég ætla að sækja þekking mína langar leiðir og sanna, að skapari minn hafi á réttu að standa.

⁴ Því að vissulega fer ég eigi með ósannindi, maður með fullkominni þekking stendur frammi fyrir þér.

⁵ Sjá, Guð er voldugur, þó fyrirlítur hann engan, voldugur að andans krafti.

⁶ Hann viðheldur ekki lífi hins óguðlega, en veitir hinum voluðu rétt þeirra.

⁷ Hann hefir ekki augun af hinum réttláta, og hjá konungum í hásætinu lætur hann þá sitja að eilífu, til þess að þeir séu hátt upp hafnir.

⁸ Og þótt þeir verði viðjum reyrðir, veiddir í snörur eymdarinnar,

⁹ og hann setur þeim fyrir sjónir gjörðir þeirra og afbrot þeirra að þeir breyttu drambsamlega,

¹⁰ og hann opnar eyru þeirra fyrir umvönduninni og segir að þeir skuli snúa sér frá ranglæti, _

¹¹ ef þeir þá hlýða og þjóna honum, þá eyða þeir dögum sínum í velgengni og árum sínum í unaði.

¹² En hlýði þeir ekki, þá farast þeir fyrir skotvopnum, gefa upp andann í vanhyggju sinni.

¹³ Því að vonskufullir í hjarta ala þeir með sér reiði, hrópa eigi á hjálp, þegar hann fjötrar þá.

¹⁴ Önd þeirra deyr í æskublóma og líf þeirra eins og hórsveina.

¹⁵ En hann frelsar hinn bágstadda með bágindum hans og opnar eyru þeirra með þrengingunni.

¹⁶ Einnig þig ginnir hann út úr gini neyðarinnar út á víðlendi, þar sem engin þrengsli eru, og það sem kemur á borð þitt, er fullt af feiti.

¹⁷ En ef þú vinnur til dóms hins óguðlega, þá munu dómur og réttur hremma þig.

¹⁸ Lát því eigi reiðina ginna þig til spotts, og lát eigi stærð lausnargjaldsins tæla þig.

¹⁹ Mun hróp þitt koma þér úr nauðunum eða nokkur áreynsla krafta þinna?

²⁰ Þráðu eigi nóttina, þá er þjóðir sópast burt af stöðvum sínum.

²¹ Gæt þín, snú þér eigi að ranglæti, því að það kýst þú heldur en að líða.

²² Sjá, Guð er háleitur í framkvæmdum máttar síns, hver er slíkur kennari sem hann?

²³ Hver hefir fyrirskipað honum veg hans, og hver dirfist að segja: "Þú hefir gjört rangt"?

²⁴ Minnstu þess, að þú vegsamir verk hans, það er mennirnir syngja um lofkvæði.

²⁵ Allir menn horfa með fögnuði á það, dauðlegur maðurinn lítur það úr fjarska.

²⁶ Já, Guð er mikill og vér þekkjum hann ekki, tala ára hans órannsakanleg.

²⁷ Því að hann dregur upp vatnsdropana og lætur ýra úr þoku sinni,

²⁸ regnið, sem skýin láta niður streyma, drjúpa yfir marga menn.

²⁹ Og hver skilur útbreiðslu skýjanna og dunurnar í tjaldi hans?

³⁰ Sjá, hann breiðir ljós sitt út kringum sig og hylur djúp hafsins.

³¹ Því að með því dæmir hann þjóðirnar, með því veitir hann fæðu í ríkum mæli.

³² Hendur sínar hylur hann ljósi og býður því út gegn fjandmanni sínum.

³³ Þruma hans boðar komu hans, hans sem lætur reiði sína geisa gegn ranglætinu.

37 Já, yfir þessu titrar hjarta mitt og hrökkur upp úr stað sínum.

² Heyrið, heyrið drunur raddar hans og hvininn, sem út fer af munni hans.

³ Undir öllum himninum lætur hann eldinguna þjóta og leiftur sitt út á jaðra jarðarinnar.

⁴ Á eftir því kemur öskrandi skrugga, hann þrumar með sinni tignarlegu raust og heldur eldingunum ekki aftur, þá er raust hans lætur til sín heyra.

⁵ Guð þrumar undursamlega með raust sinni, hann sem gjörir mikla hluti, er vér eigi skiljum.

⁶ Því að hann segir við snjóinn: "Fall þú á jörðina," og eins við hellirigninguna og hennar dynjandi helliskúrir.

⁷ Hann innsiglar hönd sérhvers manns, til þess að allir menn viðurkenni verk hans.

⁸ Þá fara villidýrin í fylgsni sín og hvílast í bælum sínum.

⁹ Stormurinn kemur úr forðabúrinu og kuldinn af norðanvindunum.

¹⁰ Fyrir andgust Guðs verður ísinn til, og víð vötnin eru lögð í læðing.

¹¹ Hann hleður skýin vætu, tvístrar leifturskýi sínu víðsvegar.

¹² En það snýst í allar áttir, eftir því sem hann leiðir það, til þess að það framkvæmi allt það er hann býður því, á yfirborði allrar jarðarinnar.

¹³ Hann lætur því ljósta niður, hvort sem það er til hirtingar eða til að vökva jörðina eða til að blessa hana.

¹⁴ Hlýð þú á þetta, Job, stattu kyrr og gef gaum að dásemdum Guðs.

¹⁵ Skilur þú, hvernig Guð felur þeim hlutverk þeirra og lætur leiftur skýja sinna skína?

¹⁶ Skilur þú, hvernig skýin svífa, dásemdir hans, sem fullkominn er að vísdómi,

¹⁷ þú, sem fötin hitna á, þá er jörðin mókir í sunnanmollu?

¹⁸ Þenur þú út með honum heiðhimininn, sem fastur er eins og steyptur spegill?

¹⁹ Kenn oss, hvað vér eigum að segja við hann! Vér megnum ekkert fram að færa fyrir myrkri.

²⁰ Á að segja honum, að ég ætli að tala? Eða hefir nokkur sagt, að hann óski að verða gjöreyddur?

²¹ Og nú sjá menn að sönnu ekki ljósið, sem skín skært að skýjabaki, en vindurinn þýtur áfram og sópar skýjunum burt.

²² Gullið kemur úr norðri, um Guð lykur ógurlegur ljómi.

²³ Vér náum eigi til hins Almáttka, til hans, sem er mikill að mætti. En réttinn og hið fulla réttlæti vanrækir hann ekki.

²⁴ Fyrir því óttast mennirnir hann, en hann lítur ekki við neinum sjálfbirgingum.

²² Postularnir og öldungarnir, ásamt öllum söfnuðinum, samþykktu þá að kjósa menn úr sínum hópi og senda með Páli og Barnabasi til Antíokkíu þá Júdas, er kallaður var Barsabbas, og Sílas, forystumenn meðal bræðranna.

²³ Þeir rituðu með þeim: "Postularnir og öldungarnir, bræður yðar, senda bræðrunum í Antíokkíu, Sýrlandi og Kilikíu, er áður voru heiðnir, kveðju sína.

²⁴ Vér höfum heyrt, að nokkrir frá oss hafi óróað yður með orðum sínum og komið róti á hugi yðar, án þess vér hefðum þeim neitt um boðið.

²⁵ Því höfum vér einróma ályktað að kjósa menn og senda til yðar með vorum elskuðu Barnabasi og Páli,

²⁶ mönnum, er lagt hafa líf sitt í hættu vegna nafns Drottins vors Jesú Krists.

²⁷ Vér sendum því Júdas og Sílas, og boða þeir yður munnlega hið sama.

²⁸ Það er ályktun heilags anda og vor að leggja ekki frekari byrðar á yður en þetta, sem nauðsynlegt er,

²⁹ að þér haldið yður frá kjöti fórnuðu skurðgoðum, blóði, kjöti af köfnuðum dýrum og saurlifnaði. Ef þér varist þetta, gjörið þér vel. Verið sælir."

³⁰ Þeir voru nú sendir af stað og komu norður til Antíokkíu, kölluðu saman söfnuðinn og skiluðu bréfinu.

³¹ En er menn lásu það, urðu þeir glaðir yfir þessari uppörvun.

³² Júdas og Sílas, sem sjálfir voru spámenn, hvöttu bræðurna með mörgum orðum og styrktu þá.

³³ Þegar þeir höfðu dvalist þar um hríð, kvöddu þeir bræðurna og báðu þeim friðar og héldu aftur til þeirra, sem höfðu sent þá.

³⁵ En Páll og Barnabas héldu kyrru fyrir í Antíokkíu, kenndu og boðuðu ásamt mörgum öðrum orð Drottins.

³⁶ Eftir nokkra daga sagði Páll við Barnabas: "Förum nú aftur og vitjum bræðranna í hverri borg, þar sem vér höfum boðað orð Drottins, og sjáum, hvað þeim líður."

³⁷ Barnabas vildi þá líka taka með Jóhannes, er kallaður var Markús.

³⁸ En Páli þótti eigi rétt að taka með þann mann, er skilið hafði við þá í Pamfýlíu og ekki gengið að verki með þeim.

³⁹ Varð þeim mjög sundurorða, og skildi þar með þeim. Tók Barnabas Markús með sér og sigldi til Kýpur.

⁴⁰ En Páll kaus sér Sílas og fór af stað, og fólu bræðurnir hann náð Drottins.

⁴¹ Fór hann um Sýrland og Kilikíu og styrkti söfnuðina.

Read full chapter