25 Þá svaraði Bildad frá Súa og sagði:

² Hans er drottinvald og ótti, hans sem lætur frið ríkja í hæðum sínum.

³ Verður tölu komið á hersveitir hans, og yfir hverjum rennur ekki upp ljós hans?

⁴ Hvernig ætti maðurinn þá að vera réttlátur hjá Guði, og hvernig ætti sá að vera hreinn, sem af konu er fæddur?

⁵ Sjá, jafnvel tunglið, það er ekki bjart, og stjörnurnar eru ekki hreinar í augum hans,

⁶ hvað þá maðurinn, maðkurinn, og mannssonurinn, ormurinn!

26 Þá svaraði Job og sagði:

² En hvað þú hefir hjálpað hinum þróttlausa, stutt hinn máttvana armlegg!

³ En hvað þú hefir ráðið hinum óvitra og kunngjört mikla speki!

⁴ Fyrir hverjum hefir þú flutt ræðu þína, og hvers andi var það, sem gekk fram úr þér?

⁵ Andar hinna framliðnu í undirdjúpunum skelfast ásamt vötnunum og íbúum þeirra.

⁶ Naktir liggja undirheimar fyrir Guði og undirdjúpin skýlulaus.

⁷ Hann þenur norðrið út yfir auðninni og lætur jörðina svífa í tómum geimnum,

⁸ hann bindur vatnið saman í skýjum sínum, og þó brestur skýflókinn ekki undir því,

⁹ hann byrgir fyrir ásjónu hásætis síns með því að breiða ský sitt yfir hana.

¹⁰ Marklínu hefir hann dregið hringinn í kring á haffletinum, þar sem mætast ljós og myrkur.

¹¹ Stoðir himinsins nötra og hræðast ógnun hans.

¹² Með mætti sínum æsir hann hafið, og með hyggindum sínum sundurmolar hann hafdrekann.

¹³ Fyrir andgusti hans verður himinninn heiður, hönd hans leggur í gegn hinn flughraða dreka.

¹⁴ Sjá, þetta eru aðeins ystu takmörk vega hans, og hversu lágt hvísl er það, sem vér heyrum! En þrumu máttarverka hans _ hver skilur hana?

27 Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:

² Svo sannarlega sem Guð lifir, sá er svipt hefir mig rétti mínum, og hinn Almáttki, er hryggt hefir sálu mína:

³ meðan lífsönd er í mér og andi Guðs í nösum mínum,

⁴ skulu varir mínar ekki tala ranglæti og tunga mín ekki mæla svik.

⁵ Fjarri sé mér að játa, að þér hafið rétt að mæla. Þar til er ég gef upp andann, læt ég ekki taka frá mér sakleysi mitt.

⁶ Ég held fast í réttlæti mitt og sleppi því ekki, hjarta mitt átelur mig ekki fyrir neinn daga minna.

⁷ Fyrir óvini mínum fari eins og hinum óguðlega og fyrir mótstöðumanni mínum eins og hinum rangláta.

⁸ Því að hvaða von hefir guðlaus maður, þegar skorið er á þráðinn, þá er Guð hrífur burt líf hans?

⁹ Ætli Guð heyri óp hans, þá er neyð kemur yfir hann?

¹⁰ Eða getur hann haft yndi af hinum Almáttka, hrópað til Guðs, hvenær sem vera skal?

¹¹ Ég vil fræða yður um hönd Guðs, eigi leyna því, er hinn Almáttki hefir í hyggju.

¹² Sjá, þér hafið allir séð það sjálfir, hví farið þér þá með slíka heimsku?

¹³ Þetta er hlutskipti óguðlegs manns hjá Guði, arfleifð ofbeldismanns, sú er hann fær frá hinum Almáttka:

¹⁴ Eignist hann mörg börn, þá er það handa sverðinu, og afkvæmi hans mettast eigi af brauði.

¹⁵ Þeir af fólki hans er af komast, verða jarðaðir af drepsóttinni, og ekkjur þeirra halda engan harmagrát.

¹⁶ Þegar hann hrúgar saman silfri eins og sandi og hleður saman klæðum sem leir,

¹⁷ þá hleður hann þeim saman, en hinn réttláti klæðist þeim, og silfrinu deilir hinn saklausi.

¹⁸ Hann hefir byggt hús sitt eins og köngulló og svo sem skála, er varðmaður reisir sér.

¹⁹ Ríkur leggst hann til hvíldar _ hann gjörir það eigi oftar, hann lýkur upp augunum, og þá er allt farið.

²⁰ Skelfingar ná honum eins og vatnaflaumur, um nótt hrífur stormurinn hann burt.

²¹ Austanvindurinn hefur hann á loft, svo að hann þýtur áfram, og feykir honum burt af stað hans.

²² Vægðarlaust sendir hann skeyti sín á hann, fyrir hendi hans flýr hann í skyndi _

²³ þá skella menn saman lófum yfir honum og blístra hann burt frá bústað hans.

12 Um þessar mundir lét Heródes konungur leggja hendur á nokkra úr söfnuðinum og misþyrma þeim.

² Hann lét höggva Jakob bróður Jóhannesar með sverði.

³ Og er hann sá, að Gyðingum líkaði vel, lét hann einnig taka Pétur. Þá voru dagar ósýrðu brauðanna.

⁴ Þegar hann hafði handtekið hann, lét hann setja hann í fangelsi og fól fjórum fjögurra hermanna varðflokkum að gæta hans. Ætlaði hann eftir páska að leiða hann fram fyrir lýðinn.

⁵ Sat nú Pétur í fangelsinu, en söfnuðurinn bað heitt til Guðs fyrir honum.

⁶ Nóttina áður en Heródes ætlaði að leiða hann fram svaf Pétur milli tveggja hermanna, bundinn tveim fjötrum, og varðmenn fyrir dyrum úti gættu fangelsisins.

⁷ Allt í einu stóð engill Drottins hjá honum og ljós skein í klefanum. Laust hann á síðu Pétri, vakti hann og mælti: "Rís upp skjótt!" Og fjötrarnir féllu af höndum hans.

⁸ Þá sagði engillinn við hann: "Gyrð þig og bind á þig skóna!" Hann gjörði svo. Síðan segir engillinn: "Far þú í yfirhöfn þína og fylg mér!"

⁹ Hann gekk út og fylgdi honum. En ekki vissi hann, að það var raunverulegt, sem gjörst hafði við komu engilsins, hann hélt sig sjá sýn.

¹⁰ Þeir gengu nú fram hjá innri og ytri verðinum og komu að járnhliðinu, sem farið er um til borgarinnar. Laukst það upp af sjálfu sér fyrir þeim. Þeir fóru út um það og gengu eitt stræti, en þá hvarf engillinn allt í einu frá honum.

¹¹ Þegar Pétur kom til sjálfs sín, sagði hann: "Nú veit ég sannlega, að Drottinn hefur sent engil sinn og bjargað mér úr hendi Heródesar og frá allri ætlan Gyðingalýðs."

¹² Og er hann hafði áttað sig, gekk hann að húsi Maríu, móður Jóhannesar, er kallast Markús. Þar höfðu margir safnast saman og voru á bæn.

¹³ Hann knúði hurð fordyrisins, og stúlka að nafni Róde gekk til dyra.

¹⁴ Þegar hún þekkti málróm Péturs, gáði hún eigi fyrir fögnuði að ljúka upp fordyrinu, heldur hljóp inn og sagði, að Pétur stæði fyrir dyrum úti.

¹⁵ Þeir sögðu við hana: "Þú ert frávita." En hún stóð fast á því, að svo væri sem hún sagði. "Það er þá engill hans," sögðu þeir.

¹⁶ En Pétur hélt áfram að berja, og þegar þeir luku upp, sáu þeir hann og urðu furðu lostnir.

¹⁷ Hann benti þeim með hendinni að vera hljóðir, skýrði þeim frá, hvernig Drottinn hafði leitt hann út úr fangelsinu, og bað þá segja Jakobi og bræðrunum frá þessu. Síðan gekk hann út og fór í annan stað.

¹⁸ Þegar dagur rann, kom ekki lítið fát á hermennina út af því, hvað af Pétri væri orðið.

¹⁹ Heródes lét leita hans, en fann hann ekki. Hann lét þá yfirheyra varðmennina og bauð síðan að taka þá af lífi. Síðan fór hann úr Júdeu niður til Sesareu og sat þar um kyrrt.

²⁰ Heródes hafði verið harla gramur Týrverjum og Sídóningum. Komu þeir saman á fund hans, fengu Blastus, stallara konungs, til fylgis við sig og báðust friðar, en land þeirra var háð landi konungs um vistaföng.

²¹ Á tilsettum degi klæddist Heródes konungsskrúða, settist í hásæti og flutti þeim ræðu.

²² En lýðurinn kallaði: "Guðs rödd er þetta, en eigi manns."

²³ Jafnskjótt laust engill Drottins hann, sökum þess að hann gaf ekki Guði dýrðina. Hann varð ormétinn og dó.

²⁴ En orð Guðs efldist og breiddist út.

²⁵ Barnabas og Sál sneru aftur frá Jerúsalem að loknu erindi sínu og tóku með sér Jóhannes, öðru nafni Markús.