20 Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:

² Fyrir því veita hugsanir mínar mér andsvör og af því að það sýður í mér:

³ Ég verð að hlusta á háðulegar ávítur, en andi minn gefur mér skilning að svara.

⁴ Veist þú, að svo hefir það verið frá eilífð, frá því er menn voru settir á jörðina,

⁵ að fögnuður óguðlegra er skammær og að gleði hins guðlausa varir örskotsstund?

⁶ Þó að sjálfbirgingskapur hans nemi við himin og höfuð hans nái upp í skýin,

⁷ þá verður hann þó eilíflega að engu eins og hans eigin saur, þeir, sem sáu hann, segja: Hvar er hann?

⁸ Hann líður burt eins og draumur, svo að hann finnst ekki, og hverfur eins og nætursýn.

⁹ Augað, sem á hann horfði, sér hann eigi aftur, og bústaður hans lítur hann aldrei framar.

¹⁰ Börn hans sníkja á snauða menn, og hendur þeirra skila aftur eigum hans.

¹¹ Þótt bein hans séu full af æskuþrótti, leggjast þau samt með honum í moldu.

¹² Þótt hið illa sé honum sætt í munni, þótt hann feli það undir tungu sinni,

¹³ þótt hann treini sér það og vilji ekki sleppa því og haldi því eftir í miðjum gómnum,

¹⁴ þá breytist þó fæðan í innýflum hans, _ í nöðrugall í kviði honum.

¹⁵ Auð gleypti hann _ hann verður að æla honum aftur, Guð keyrir hann úr kviði hans.

¹⁶ Nöðrueitur saug hann, tunga eiturormsins deyðir hann.

¹⁷ Hann má ekki gleðjast yfir lækjum, yfir rennandi ám hunangs og rjóma.

¹⁸ Hann lætur af hendi aflaféð og gleypir það eigi, auðurinn sem hann græddi, veitir honum eigi eftirvænta gleði.

¹⁹ Því að hann kúgaði snauða og lét þá eftir hjálparlausa, sölsaði undir sig hús, en byggði ekki.

²⁰ Því að hann þekkti enga ró í maga sínum, þó fær hann eigi forðað því, sem honum er dýrmætast.

²¹ Ekkert komst undan græðgi hans, fyrir því er velsæld hans eigi varanleg.

²² Þótt hann hafi allsnægtir, kemst hann í nauðir, allt magn mæðunnar kemur yfir hann.

²³ Þá verður það: Til þess að fylla kvið hans sendir Guð í hann sína brennandi reiði og lætur mat sínum rigna yfir hann.

²⁴ Flýi hann fyrir járnvopnunum, þá borar eirboginn hann í gegn.

²⁵ Hann dregur örina út, þá kemur hún út um bakið, og hinn blikandi oddur kemur út úr galli hans _ skelfing grípur hann.

²⁶ Allur ófarnaður er geymdur auðæfum hans, eldur, sem enginn blæs að, eyðir honum, hann etur það, sem eftir er í tjaldi hans.

²⁷ Himinninn afhjúpar misgjörð hans, og jörðin gjörir uppreisn í móti honum.

²⁸ Gróði húss hans fer í útlegð, rennur burt í allar áttir á degi reiðinnar.

²⁹ Þetta er óguðlegs manns hlutskipti frá Guði og arfleifð sú, sem honum er úthlutuð af hinum Almáttka.

21 Þá svaraði Job og sagði:

² Hlustið gaumgæfilega á mál mitt, og látið það vera huggun af yðar hendi.

³ Unnið mér þess, að ég tali, og þegar ég hefi talað út, þá mátt þú hæða.

⁴ Er ég þá að kvarta yfir mönnum? eða hví skyldi ég ekki vera óþolinmóður?

⁵ Lítið til mín og undrist og leggið hönd á munn!

⁶ Já, þegar ég hugsa um það, skelfist ég, og hryllingur fer um mig allan.

⁷ Hvers vegna lifa hinir óguðlegu, verða gamlir, já, magnast að krafti?

⁸ Niðjar þeirra dafna fyrir augliti þeirra hjá þeim og afsprengi þeirra fyrir augum þeirra.

⁹ Hús þeirra eru óhult og óttalaus, og hirtingarvöndur Guðs kemur ekki niður á þeim.

¹⁰ Boli þeirra kelfir og kemur að gagni, kýr þeirra ber og lætur ekki kálfi.

¹¹ Þeir hleypa út börnum sínum eins og lambahjörð, og smásveinar þeirra hoppa og leika sér.

¹² Þeir syngja hátt undir með bumbum og gígjum og gleðjast við hljóm hjarðpípunnar.

¹³ Þeir eyða dögum sínum í velgengni og fara til Heljar í friði,

¹⁴ og þó sögðu þeir við Guð: "Vík frá oss _ að þekkja þína vegu girnumst vér eigi.

¹⁵ Hvað er hinn Almáttki, að vér skyldum dýrka hann, og hvað skyldi það stoða oss að leita hans í bæn?"

¹⁶ Sjá, gæfa þeirra er ekki á þeirra valdi, _ ráðlag óguðlegra er fjarri mér.

¹⁷ Hversu oft slokknar þá á lampa hinna óguðlegu, og hversu oft kemur ógæfa þeirra yfir þá? Hversu oft deilir Guð þeim hlutskiptum í reiði sinni?

¹⁸ Hversu oft verða þeir sem strá fyrir vindi og sem sáðir, er stormurinn feykir burt?

¹⁹ "Guð geymir börnum hans óhamingju hans." Endurgjaldi hann honum sjálfum, svo að hann fái að kenna á því!

²⁰ Sjái augu sjálfs hans glötun hans, og drekki hann sjálfur af reiði hins Almáttka!

²¹ Því að hvað hirðir hann um hús sitt eftir dauðann, þegar tala mánaða hans er fullnuð?

²² Ætla menn að kenna Guði visku eða dæma hinn hæsta?

²³ Einn deyr í mestu velgengni, fullkomlega áhyggjulaus og ánægður,

²⁴ trog hans eru full af mjólk, og mergurinn í beinum hans er safamikill.

²⁵ Og annar deyr með beiskju í huga og hefir aldrei notið hamingjunnar.

²⁶ Þeir hvíla báðir í duftinu, og maðkarnir hylja þá.

²⁷ Sjá, ég þekki hugsanir yðar og fyrirætlanir, að beita mig ofbeldi.

²⁸ Þegar þér segið: "Hvar er hús harðstjórans og hvar er tjaldið, sem hinir óguðlegu bjuggu í?"

²⁹ hafið þér þá ekki spurt vegfarendur, _ og sönnunum þeirra munuð þér ekki hafna _

³⁰ að á degi glötunarinnar er hinum vonda þyrmt, á reiðinnar degi er þeim skotið undan.

³¹ Hver setur honum breytni hans fyrir sjónir? Og þegar hann gjörir eitthvað, hver endurgeldur honum?

³² Og til grafar er hann borinn og vakað er yfir legstaðnum.

³³ Moldarhnausar dalsins liggja mjúklega ofan á honum, og eftir honum flykkjast allir menn, eins og óteljandi eru á undan honum farnir.

³⁴ Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir!

²⁴ Næsta dag komu þeir til Sesareu. Kornelíus bjóst við þeim og hafði boðið til sín frændum og virktavinum.

²⁵ Þegar Pétur kom, fór Kornelíus á móti honum, féll til fóta honum og veitti honum lotningu.

²⁶ Pétur reisti hann upp og sagði: "Statt upp, ég er maður sem þú."

²⁷ Og hann ræddi við hann og gekk inn og fann þar marga menn saman komna.

²⁸ Hann sagði við þá: "Þér vitið, að Gyðingi er bannað að eiga samneyti við annarrar þjóðar mann eða koma til hans. En Guð hefur sýnt mér, að ég á engan að kalla vanheilagan eða óhreinan.

²⁹ Fyrir því kom ég mótmælalaust, er eftir mér var sent. Nú spyr ég, hvers vegna þér senduð eftir mér."

³⁰ Kornelíus mælti: "Í þetta mund fyrir fjórum dögum var ég að biðjast fyrir að nóni í húsi mínu. Þá stóð maður frammi fyrir mér í skínandi klæðum

³¹ og mælti: ,Kornelíus, bæn þín er heyrð, og Guð hefur minnst ölmusugjörða þinna.

³² Nú skalt þú senda til Joppe eftir Símoni, er kallast Pétur. Hann gistir í húsi Símonar sútara við sjóinn.`

³³ Því sendi ég jafnskjótt til þín, og vel gjörðir þú að koma. Nú erum vér hér allir fyrir augsýn Guðs til að heyra allt, sem Drottinn hefur boðið þér."

³⁴ Þá tók Pétur til máls og sagði: "Sannlega skil ég nú, að Guð fer ekki í manngreinarálit.

³⁵ Hann tekur opnum örmum hverjum þeim, sem óttast hann og ástundar réttlæti, hverrar þjóðar sem er.

³⁶ Orðið, sem hann sendi börnum Ísraels, þá er hann flutti fagnaðarboðin um frið fyrir Jesú Krist, sem er Drottinn allra, þekkið þér.

³⁷ Þér vitið, hvað gjörst hefur um alla Júdeu, en hófst í Galíleu eftir skírnina, sem Jóhannes prédikaði.

³⁸ Það er sagan um Jesú frá Nasaret, hvernig Guð smurði hann heilögum anda og krafti. Hann gekk um, gjörði gott og græddi alla, sem af djöflinum voru undirokaðir, því Guð var með honum.

³⁹ Vér erum vottar alls þess, er hann gjörði, bæði í landi Gyðinga og í Jerúsalem. Og hann hengdu þeir upp á tré og tóku af lífi.

⁴⁰ En Guð uppvakti hann á þriðja degi og lét hann birtast,

⁴¹ ekki öllum lýðnum, heldur þeim vottum, sem Guð hafði áður kjörið, oss, sem átum og drukkum með honum, eftir að hann var risinn upp frá dauðum.

⁴² Og hann bauð oss að prédika fyrir lýðnum og vitna, að hann er sá dómari lifenda og dauðra, sem Guð hefur fyrirhugað.

⁴³ Honum bera allir spámennirnir vitni, að sérhver, sem á hann trúir, fái fyrir hans nafn fyrirgefningu syndanna."

⁴⁴ Meðan Pétur var enn að mæla þessi orð, kom heilagur andi yfir alla þá, er orðið heyrðu.

⁴⁵ Hinir trúuðu Gyðingar, sem komið höfðu með Pétri, urðu furðu lostnir, að heilögum anda, gjöf Guðs, skyldi einnig úthellt yfir heiðingjana,

⁴⁶ því þeir heyrðu þá tala tungum og mikla Guð.

⁴⁷ Þá mælti Pétur: "Hver getur varnað þess, að þeir verði skírðir í vatni? Þeir hafa fengið heilagan anda sem vér."

⁴⁸ Og hann bauð, að þeir skyldu skírðir verða í nafni Jesú Krists. Síðan báðu þeir hann að standa við í nokkra daga.

Read full chapter