30 En nú hlæja þeir að mér, sem yngri eru en ég, mundi ég þó ekki hafa virt feður þeirra þess að setja þá hjá fjárhundum mínum.

² Hvað hefði og kraftur handa þeirra stoðað mig, þar sem þeir aldrei verða fullþroska?

³ Þeir eru örmagna af skorti og hungri, naga þurrt landið, sem í gær var auðn og eyðimörk.

⁴ Þeir reyta hrímblöðku hjá runnunum, og gýfilrætur er fæða þeirra.

⁵ Þeir eru flæmdir úr félagi manna, menn æpa að þeim eins og að þjóf,

⁶ svo að þeir verða að hafast við í hræðilegum gjám, í jarðholum og berghellum.

⁷ Milli runnanna rymja þeir, og undir netlunum safnast þeir saman,

⁸ guðlaust og ærulaust kyn, útreknir úr landinu.

⁹ Og nú er ég orðinn þeim að háðkvæði og orðinn umtalsefni þeirra.

¹⁰ Þeir hafa andstyggð á mér, koma ekki nærri mér og hlífast jafnvel ekki við að hrækja framan í mig.

¹¹ Þar sem Guð hefir leyst streng sinn og beygt mig, þá sleppa þeir og beislinu fram af sér gagnvart mér.

¹² Mér til hægri handar vex hyski þeirra upp, fótum mínum hrinda þeir frá sér og leggja glötunarbrautir sínar gegn mér.

¹³ Þeir hafa rifið upp stig minn, að falli mínu styðja þeir, sem engan hjálparmann eiga.

¹⁴ Þeir koma sem inn um vítt múrskarð, velta sér áfram innan um rústir.

¹⁵ Skelfingar hafa snúist móti mér, tign mín er ofsótt eins og af stormi, og gæfa mín er horfin eins og ský.

¹⁶ Og nú rennur sála mín sundur í tárum, eymdardagar halda mér föstum.

¹⁷ Nóttin nístir bein mín, svo að þau losna frá mér, og hinar nagandi kvalir mínar hvílast ekki.

¹⁸ Fyrir mikilleik máttar hans er klæðnaður minn aflagaður, hann lykur fast um mig, eins og hálsmál kyrtils míns.

¹⁹ Guð hefir kastað mér ofan í saurinn, svo að ég er orðinn eins og mold og aska.

²⁰ Ég hrópa til þín, en þú svarar ekki, ég stend þarna, en þú starir á mig.

²¹ Þú ert orðinn grimmur við mig, með krafti handar þinnar ofsækir þú mig.

²² Þú lyftir mér upp á vindinn, lætur mig þeytast áfram, og þú lætur mig farast í stormgný.

²³ Því að ég veit, að þú vilt leiða mig til Heljar, í samkomustað allra þeirra er lifa.

²⁴ En _ rétta menn ekki út höndina, þegar allt hrynur? eða hrópa menn ekki á hjálp, þegar þeir eru að farast?

²⁵ Eða grét ég ekki yfir þeim, sem átti illa daga, og hryggðist ekki sál mín vegna fátæklingsins?

²⁶ Já, ég bjóst við góðu, en þá kom illt, vænti ljóss, en þá kom myrkur.

²⁷ Það sýður í innýflum mínum án afláts, eymdardagar eru yfir mig komnir.

²⁸ Svartur geng ég um, þó ekki af sólarhita, ég stend upp, í söfnuðinum hrópa ég á hjálp.

²⁹ Ég er orðinn bróðir sjakalanna og félagi strútsfuglanna.

³⁰ Hörund mitt er orðið svart og flagnar af mér, og bein mín eru brunnin af hita.

³¹ Og fyrir því varð gígja mín að gráti og hjarðpípa mín að harmakveini.

31 Ég hafði gjört sáttmála við augu mín; hvernig hefði ég þá átt að líta til yngismeyjar?

² Og hvert væri þá hlutskiptið frá Guði hér að ofan og arfleifðin frá hinum Almáttka af hæðum?

³ Er það ekki glötun fyrir glæpamanninn og ógæfa fyrir þá, er illt fremja?

⁴ Sér hann ekki vegu mína, og telur hann ekki öll mín spor?

⁵ Hafi ég gengið með lyginni og fótur minn hraðað sér til svika _

⁶ vegi Guð mig á rétta vog, til þess að hann viðurkenni sakleysi mitt! _

⁷ hafi spor mín vikið af leið, hjarta mitt farið eftir fýsn augna minna og flekkur loðað við hendur mínar,

⁸ þá eti annar það, sem ég sái, og frjóangar mínir verði rifnir upp með rótum.

⁹ Hafi hjarta mitt látið ginnast vegna einhverrar konu, og hafi ég staðið á hleri við dyr náunga míns,

¹⁰ þá mali kona mín fyrir annan, og aðrir menn leggist með henni.

¹¹ Því að slíkt væri óhæfa og glæpur, sem dómurum ber að hegna fyrir,

¹² því að það væri eldur, sem eyðir ofan í undirdjúpin og hlyti að uppræta allar eigur mínar.

¹³ Hafi ég lítilsvirt rétt þjóns míns eða þernu minnar, þá er þau áttu í deilu við mig,

¹⁴ hvað ætti ég þá að gjöra, þegar Guð risi upp, og hverju svara honum, þegar hann rannsakaði?

¹⁵ Hefir eigi sá er mig skóp, skapað þjón minn í móðurlífi, og hefir ekki hinn sami myndað okkur í móðurkviði?

¹⁶ Hafi ég synjað fátækum bónar og látið augu ekkjunnar daprast,

¹⁷ hafi ég etið bitann minn einn; og munaðarleysinginn ekkert fengið af honum _

¹⁸ nei, frá barnæsku minni hefir hann vaxið upp hjá mér sem hjá föður og frá móðurlífi hefi ég leitt hann _

¹⁹ hafi ég séð aumingja klæðlausan og snauðan mann ábreiðulausan,

²⁰ hafi lendar hans ekki blessað mig og hafi honum ekki hitnað við ullina af sauðum mínum;

²¹ hafi ég reitt hnefann að munaðarleysingjanum, af því að ég sá mér liðsvon í borgarhliðinu,

²² þá detti axlir mínar frá herðunum og handleggur minn brotni úr axlarliðnum.

²³ Því að glötunin frá Guði var mér skelfileg, og gegn hátign hans megna ég ekkert.

²⁴ Hafi ég gjört gullið að athvarfi mínu og nefnt skíragullið fulltrúa minn,

²⁵ hafi ég glaðst yfir því, að auður minn var mikill og að hönd mín aflaði svo ríkulega,

²⁶ hafi ég horft á sólina, hversu hún skein, og á tunglið, hversu dýrlega það óð áfram,

²⁷ og hafi hjarta mitt þá látið tælast í leynum, svo að ég bæri hönd að munni og kyssti hana,

²⁸ það hefði líka verið hegningarverð synd, því að þá hefði ég afneitað Guði á hæðum.

²⁹ Hafi ég glaðst yfir óförum fjandmanns míns og hlakkað yfir því, að ógæfa kom yfir hann _

³⁰ nei, aldrei hefi ég leyft munni mínum svo að syndga að ég með formælingum óskaði dauða hans.

³¹ Hafa ekki heimilismenn mínir sagt: "Hvenær hefir nokkur farið ósaddur frá borði hans?"

³² ég lét ekki aðkomumann nátta á bersvæði, heldur opnaði ég dyr mínar fyrir ferðamanninum.

³³ Hafi ég hulið yfirsjónir mínar, eins og menn gjöra, og falið misgjörð mína í brjósti mínu,

³⁴ af því að ég hræddist mannfjöldann, og af því að fyrirlitning ættanna fældi mig, svo að ég hafði hægt um mig og fór ekki út fyrir dyr,

³⁵ Ó að ég hefði þann, er hlusta vildi á mig! Hér er undirskrift mín _ hinn Almáttki svari mér! Sá sem mig ákærir, skrifi sitt ákæruskjal!

³⁶ Vissulega skyldi ég bera það á öxlinni, binda það sem höfuðsveig um ennið,

³⁷ ég skyldi segja Guði frá hverju spori mínu og ganga sem höfðingi fram fyrir hann! Hér enda ræður Jobs.

³⁸ hafi akurland mitt hrópað undan mér og öll plógför þess grátið,

³⁹ hafi ég etið gróður þess endurgjaldslaust og slökkt líf eiganda þess,

⁴⁰ þá spretti þyrnar upp í stað hveitis og illgresi í stað byggs.

²⁶ Bræður, niðjar Abrahams, og aðrir yðar á meðal, sem óttist Guð, oss er sent orð þessa hjálpræðis.

²⁷ Þeir, sem í Jerúsalem búa, og höfðingjar þeirra þekktu hann eigi né skildu orð spámannanna, sem upp eru lesin hvern hvíldardag, en uppfylltu þau með því að dæma hann.

²⁸ Þótt þeir fyndu enga dauðasök hjá honum, báðu þeir Pílatus að láta lífláta hann.

²⁹ En er þeir höfðu fullnað allt, sem um hann var ritað, tóku þeir hann ofan af krossinum og lögðu í gröf.

³⁰ En Guð vakti hann frá dauðum.

³¹ Marga daga birtist hann þeim, sem með honum fóru frá Galíleu upp til Jerúsalem, og eru þeir nú vottar hans hjá fólkinu.

³² Og vér flytjum yður þau gleðiboð,

³³ að fyrirheitið, sem Guð gaf feðrum vorum, hefur hann efnt við oss börn þeirra með því að reisa Jesú upp. Svo er ritað í öðrum sálminum: Þú ert sonur minn, í dag hef ég fætt þig.

³⁴ En um það, að hann reisti hann frá dauðum, svo að hann hverfur aldrei aftur í greipar dauðans, hefur hann talað þannig: Yður mun ég veita heilögu, óbrigðulu fyrirheitin, sem Davíð voru gefin.

³⁵ Á öðrum stað segir: Eigi munt þú láta þinn heilaga verða rotnun að bráð.

³⁶ Davíð þjónaði sinni kynslóð að Guðs ráði. Síðan sofnaði hann, safnaðist til feðra sinna og varð rotnun að bráð.

³⁷ En sá, sem Guð uppvakti, varð ekki rotnun að bráð.

³⁸ Það skuluð þér því vita, bræður, að yður er fyrir hann boðuð fyrirgefning syndanna

³⁹ og að sérhver, er trúir, réttlætist í honum af öllu því, er lögmál Móse gat ekki réttlætt yður af.

⁴⁰ Gætið nú þess, að eigi komi það yfir yður, sem sagt er hjá spámönnunum:

⁴¹ Sjáið, þér spottarar, undrist, og verðið að engu, því að verk vinn ég á dögum yðar, verk, sem þér alls ekki munduð trúa, þótt einhver segði yður frá því."

⁴² Þegar þeir gengu út, báðu menn um, að mál þetta yrði rætt við þá aftur næsta hvíldardag.

⁴³ Og er samkomunni var slitið, fylgdu margir Gyðingar og guðræknir menn, sem tekið höfðu trú Gyðinga, þeim Páli og Barnabasi. En þeir töluðu við þá og brýndu fyrir þeim að halda sér fast við náð Guðs.

⁴⁴ Næsta hvíldardag komu nálega allir bæjarmenn saman til að heyra orð Drottins.

⁴⁵ En er Gyðingar litu mannfjöldann, fylltust þeir ofstæki og mæltu gegn orðum Páls með guðlasti.

⁴⁶ Páll og Barnabas svöruðu þá einarðlega: "Svo hlaut að vera, að orð Guðs væri fyrst flutt yður. Þar sem þér nú vísið því á bug og metið sjálfa yður ekki verða eilífs lífs, þá snúum vér oss nú til heiðingjanna.

⁴⁷ Því að svo hefur Drottinn boðið oss: Ég hef sett þig til að vera ljós heiðinna þjóða, að þú sért hjálpræði allt til endimarka jarðar."

⁴⁸ En er heiðingjar heyrðu þetta, glöddust þeir og vegsömuðu orð Guðs, og allir þeir, sem ætlaðir voru til eilífs lífs, tóku trú.

⁴⁹ Og orð Drottins breiddist út um allt héraðið.

⁵⁰ En Gyðingar æstu upp guðræknar hefðarkonur og fyrirmenn borgarinnar og vöktu ofsókn gegn Páli og Barnabasi og ráku þá burt úr byggðum sínum.

⁵¹ En þeir hristu dustið af fótum sér móti þeim og fóru til Íkóníum.

⁵² En lærisveinarnir voru fylltir fögnuði og heilögum anda.

Read full chapter