11 Atëherë Zofari nga Naamathi u përgjigj dhe tha:

² "Një mori e tillë fjalësh a do të mbetet pa përgjigje? A duhet të ketë të drejtë një njeri fjalëshumë?

³ Llafet e tua a do t’ua mbyllin gojën njerëzve? Ti do të tallesh dhe asnjë mos të të bëjë me turp?

⁴ Ti ke thënë: "Doktrina ime është e pastër dhe jam i pakritikueshëm para teje".

⁵ Por po të donte Perëndia të fliste dhe të hapte gojën e tij kundër teje,

⁶ për të treguar të fshehtat e diturisë, sepse dituria e vërtetë është e shumëtrajtshme, atëherë do të mësoje se Perëndia harron një pjesë të fajit tënd.

⁷ A mundesh ti të hulumtosh thellësitë e Perëndisë? A mund të depërtosh në përsosmërinë e të Plotfuqishmit?

⁸ Janë më të larta se qielli; çfarë mund të bësh? janë më të thella se Sheoli: çfarë mund të dish?

⁹ Madhësia e tyre është më e gjatë se toka dhe më e gjerë se deti.

¹⁰ Në rast se Perëndia kalon, burgos dhe nxjerr në gjyq, kush mund t’ia pengojë këtë veprim?

¹¹ Sepse ai i njeh njerëzit e rremë; e sheh padrejtësinë dhe e kqyr.

¹² Njeriu i pamend do të bëhet i urtë, kur kërriçi i gomares së egër të bëhet njeri.

¹³ Në rast se e përgatit zemrën tënde dhe shtrin ndaj saj duart e tua,

¹⁴ në rast se largon padrejtësinë që është në duart e tua dhe nuk lejon që çoroditja të zërë vend në çadrat e tua,

¹⁵ atëherë do të mund të lartosh ballin tënd pa njollë, do të jesh i patundur dhe nuk do të kesh frikë,

¹⁶ sepse do të harrosh hallet e tua, do t’i kujtosh si uji që ka rrjedhur;

¹⁷ jeta jote do të jetë më e ndritur se mesdita, edhe errësira për ty do të ishte si mëngjesi.

¹⁸ Do të jesh i sigurt sepse ka shpresë; do të shikosh rreth e qark dhe do të pushosh në siguri.

¹⁹ Do të biesh të flesh dhe nuk do të ketë njeri që të të trembë dhe shumë persona do të kërkojnë favorin tënd.

²⁰ Por sytë e të pabesëve do të treten; çdo shpëtim do t’u pritet, dhe shpresa e tyre do të jetë grahma e fundit".

12 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

² "Pa dyshim ju jeni njerëz të urtë, dhe dituria do të marrë fund me ju.

³ Edhe unë kam mendje si ju, dhe nuk bie më poshtë se ju; përveç kësaj, kush nuk i di gjërat si këto?

⁴ Jam bërë gazi i miqve të mi; unë, të cilit Perëndia i përgjigjej kur i drejtohesha; të drejtin, të ndershmin, e kanë vënë në lojë.

⁵ Një llambë, e përçmuar në mendimet e atyre që jetojnë në mes të të mirave, është përgatitur për ata të cilëve u merren këmbët.

⁶ Çadrat e cubave përkundrazi janë të qeta dhe e ndjejnë veten të sigurt ata që provokojnë Perëndinë dhe që e hyjnizojnë forcën e tyre.

⁷ Por pyeti tani kafshët dhe do të të mësojnë, zogjtë e qiellit dhe do të ta thonë,

⁸ ose foli tokës, dhe ajo do të të mësojë, dhe peshqit e detit do të ta tregojnë.

⁹ Midis tërë këtyre krijesave, cila nuk e di që dora e Zotit i ka bërë këto?

¹⁰ Ai ka në dorë të tij jetën e çdo gjallese dhe frymën e çdo qenieje njerëzore.

¹¹ Veshi a nuk i shqyrton vallë fjalët, ashtu si i shijon qiellza ushqimet?

¹² Ndër pleqtë gjejmë diturinë, dhe gjatësia e ditëve u jep edhe gjykimin.

¹³ Por tek ai gjejmë diturinë dhe forcën, atij i përkasin mendja dhe gjykimi.

¹⁴ Në rast se ai shkatërron, askush nuk mund të rindërtojë; në rast se fut në burg dikë, askush nuk mund t’ia hapë.

¹⁵ Në rast se i ndal ujërat, çdo gjë thahet; po t’i lërë të lira, përmbytin tokën.

¹⁶ Ai zotëron forcën dhe diturinë; prej tij varen ai që mashtrohet dhe ai që mashtron.

¹⁷ Ai i bën këshilltarët të ecin zbathur, i bën gjyqtarët të pamend.

¹⁸ Këput verigat e imponuara nga mbretërit dhe lidh me zinxhirë ijet e tyre.

¹⁹ I bën që të ecin zbathur priftërinjtë dhe përmbys të fuqishmit.

²⁰ I lë pa gojë ata tek të cilët ka besim dhe i lë pa mend pleqtë.

²¹ Zbraz përçmimin mbi fisnikët dhe ua liron brezin të fortëve.

²² Zbulon gjërat e thella të fshehura në terr dhe sjell në dritë hijen e vdekjes.

²³ I bën të mëdha kombet dhe pastaj i shkatërron, i zgjeron kombet dhe pastaj i mërgon.

²⁴ U heq arsyen sundimtarëve të tokës dhe i bën të enden në vende të shkreta pa rrugë.

²⁵ Ecin verbërisht në terr pa dritë dhe i bën të ecin si të dehur".

13 "Ja, tërë këtë syri im e pa dhe veshi im e dëgjoi dhe e kuptoi.

² Atë që ju dini e di edhe unë; nuk vij pas jush.

³ Por do të dëshiroja të flas me të Plotfuqishmin, do të më pëlqente të diskutoja me Perëndinë;

⁴ sepse ju jeni trillues gënjeshtrash, jeni të gjithë mjekë pa asnjë vlerë.

⁵ Oh, sikur të heshtnit fare, kjo do të ishte dituria juaj.

⁶ Dëgjoni tani mbrojtjen time dhe vini re deklaratat e buzëve të mia.

⁷ A doni vallë të flisni në mënyrë të mbrapshtë në mbrotje të Perëndisë dhe të flisni në favor të tij me mashtrime?

⁸ A doni të përdorni anësi me të ose të mbroni një kauzë të Perëndisë?

⁹ Do të ishte më mirë për ju që ai t’ju hetonte, apo talleni me të ashtu si talleni me një njeri?

¹⁰ Me siguri ai do t’ju qortojë, në rast se fshehurazi veproni me anësi.

¹¹ Madhëria e tij vallë a nuk do t’ju kallë frikë dhe tmerri i tij a nuk do të bjerë mbi ju?

¹² Thëniet tuaja moralizuese janë proverba prej hiri, argumentet tuaja më të mira nuk janë veçse argumente prej argjila.

¹³ Heshtni dhe më lini mua të flas, pastaj le të më ndodhë çfarë të dojë.

¹⁴ Pse duhet ta mbaj mishin tim me dhëmbët dhe ta vë jetën time në duart e mia?

¹⁵ Ja, ai do të më vrasë, nuk kam më shpresë; sidoqoftë, do ta mbroj para tij qëndrimin tim.

¹⁶ Ai do të jetë edhe shpëtimi im, sepse një i pabesë nuk do të guxonte të paraqitej para tij.

¹⁷ Dëgjoni me vëmendje fjalimin tim dhe deklaratat e mia me veshët tuaj.

¹⁸ Ja, unë e kam përgatitur kauzën time; e di që do të njihem si i drejtë.

¹⁹ Kush kërkon, pra, të hahet me mua? Sepse atëherë do të heshtja dhe do të vdisja.

²⁰ Vetëm mos bëj dy gjëra me mua, dhe nuk do t’i fshihem pranisë sate;

²¹ largoje dorën nga unë dhe tmerri yt të mos më kallë më frikë.

²² Pastaj mund edhe të më thërrasësh edhe unë do të përgjigjem, ose do të flas unë, dhe ti do të përgjigjesh.

²³ Sa janë fajet e mia dhe mëkatet e mia? Më bëj të ditur shkeljet e mia dhe mëkatin tim!

²⁴ Pse më fsheh fytyrën tënde dhe më konsideron si armikun tënd?

²⁵ Mos do vallë të trembësh një gjethe të shtyrë sa andej dhe këndej dhe të ndjekësh ca kashtë të thatë?

²⁶ Pse shkruan kundër meje gjëra të hidhura dhe bën që të rëndojë mbi mua trashëgimia e fajeve të rinisë sime?

²⁷ Ti i vë këmbët e mia në pranga dhe kqyr me kujdes rrugët e mia; ti vendos një cak për tabanin e këmbëve të mia,

²⁸ Ndërkaq trupi im po shpërbëhet si një send i kalbur, si një rrobë që e ka grirë mola".