7 มนุษย์ต่างก็ต้องทำงานหนักในโลกนี้ไม่ใช่หรือ
    และชีวิตของเขาเหมือนชีวิตลูกจ้างรายวันไม่ใช่หรือ
² พวกเขาต่างรอคอยเวลาเย็นเหมือนกับทาส
    เขารอคอยค่าจ้างเหมือนกับลูกจ้างรายวัน
³ ในทำนองเดียวกัน
    ส่วนแบ่งของข้าคือเดือนแห่งความว่างเปล่าทั้งหลาย
    ส่วนที่ข้าได้รับนั้นคือค่ำคืนอันทุกข์ระทมทั้งหลาย
⁴ เมื่อข้านอนลง ข้าพูดว่า
    ‘เมื่อไหร่จะถึงเวลาลุกขึ้น’
แต่คืนก็ยิ่งยืดยาวออกไปอีก
    ข้าพเจ้าพลิกตัวไปมาจนถึงเช้า
⁵ ร่างกายข้าห่อหุ้มไปด้วยตัวหนอนและดิน
    ผิวหนังของข้าแห้งแข็ง แล้วก็แตกเป็นหนองอีก
⁶ วันเวลาของข้าผ่านไปรวดเร็วยิ่งกว่ากระสวยทอผ้า
    และถึงจุดจบอย่างสิ้นหวัง
⁷ ข้าแต่พระเจ้า อย่าลืมว่าชีวิตของข้าพเจ้าเป็นแค่ลมหายใจ
    ดวงตาข้าพเจ้าจะไม่มีโอกาสเห็นสิ่งดีงามอีกต่อไป
⁸ ดวงตาของพระองค์ที่มองเห็นข้าพเจ้าตอนนี้
    ก็จะไม่ได้เห็นข้าพเจ้าอีกต่อไป
พระองค์จะมองหาข้าพเจ้า
    แต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่แล้ว
⁹ คนที่ร่วงลงสู่หลุมศพจะไม่ได้ลุกขึ้นมาอีก
    เขาเป็นเหมือนกับเมฆที่กระจัดกระจาย และสูญหายไป
¹⁰ เขาจะไม่ได้กลับไปยังบ้านเรือนของเขาอีก
    และบ้านเรือนของเขาก็ไม่รู้จักเขาแล้ว

¹¹ ดังนั้นข้าพเจ้าจะไม่ยั้งปากข้าพเจ้าไว้
    ข้าพเจ้าจะพูดถึงความทุกข์ทรมานในวิญญาณข้า
    ข้าพเจ้าจะบ่นเรื่องความขมขื่นในใจข้า
¹² ข้าพเจ้าเป็นทะเลหรือเป็นมังกรทะเล^[a] อย่างนั้นหรือ
    พระองค์ถึงต้องตั้งยามเฝ้าดูข้าพเจ้าไว้
¹³ เมื่อข้าพเจ้าพูดว่า
    ‘เตียงนอนของข้าพเจ้าจะทำให้ข้าพเจ้าสุขสบาย
    ที่นอนของข้าพเจ้าจะช่วยทำให้เรื่องที่ข้าพเจ้าพร่ำบ่นนั้นเบาบางลง’
¹⁴ แต่แล้วพระองค์ก็ใช้ความฝันทำให้ข้าพเจ้าหวาดกลัว
    และใช้นิมิตทำให้ข้าพเจ้าตกใจกลัว
¹⁵ ดังนั้นข้าพเจ้าอยากจะถูกรัดคอและตายไป
    มากกว่าที่จะมีชีวิตอยู่อย่างนี้
¹⁶ ข้าพเจ้าเบื่อชีวิต
    ข้าพเจ้าไม่ต้องการอยู่นาน
อย่ายุ่งกับข้าพเจ้าเลย
    เพราะวันเวลาของข้าพเจ้านั้นสั้นแค่ลมหายใจอยู่แล้ว
¹⁷ มนุษย์เป็นอะไรหรือ
    พระองค์ถึงให้ความสำคัญและสนใจมันมากขนาดนี้
¹⁸ ทำไมพระองค์ต้องมาตรวจตราพวกเขาทุกเช้า
    และทดสอบพวกเขาทุกเวลา
¹⁹ ทำไมพระองค์ไม่หันหน้าไปทางอื่นบ้าง
    พระองค์จะไม่ยอมปล่อยข้าพเจ้านานพอที่ข้าพเจ้าจะกลืนน้ำลายได้เลยหรือ
²⁰ พระองค์ผู้เฝ้าจับผิดมนุษย์
    ถ้าข้าพเจ้าได้ทำบาป ข้าพเจ้าทำให้พระองค์เดือดร้อนตรงไหนหรือ
ทำไมพระองค์ถึงจับข้าพเจ้าเป็นเป้าของพระองค์
    ทำไมพระองค์ถึงมองว่าข้าพเจ้าเป็นภาระให้กับพระองค์
²¹ ทำไมพระองค์ไม่ยกโทษให้กับความผิดบาปของข้าพเจ้า
    และมองข้ามความผิดบาปของข้าพเจ้าไปเสีย
เพราะตอนนี้ข้าพเจ้ากำลังจะนอนลงในดิน
    พระองค์จะตามหาข้าพเจ้าแต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่แล้ว”