Дела Ап 27

Macedonian New Testament

ПАВЛЕ ОТПЛОВУВА КОН РИМ

27 Кога беше решено да не носат за Италија, Павле и неколку други затвореници, му беа предадени на еден офицер^[a] од Августовиот^[b] полк по име Јулиус. ² Се качивме на еден брод, чие матично пристаниште беше Адрамитија. Тој се подготвуваше да плови покрај местата од брегот на Азија што ни беа на пат. Со нас беше и Аристарх, Македонец од Солун.

³ Следниот ден пристигнавме во Сидон. Римскиот офицер Јулиус беше многу љубезен со Павле и му дозволи да отиде кај неговите пријатели, за да го снабдат со се што му е потребно.

⁴ Откако отпловивме оттаму, скршнавме накај Кипар, зашто ветровите не ни дозволуваа да продолжиме во планираната насока. ⁵ Поминавме покрај бреговите на покраините Киликија и Памфилија, па дојдовме до местото Мира во покраината Ликија. ⁶ Таму офицерот најде еден египетски брод од Александрија што требаше да плови за Италија и не префрли на него.

⁷ Долго време пловевме бавно и тешко и одвај дојдовме до брегот на Книд. Ветрот не ни дозволуваше да впловиме во Книд, па отпловивме на спротивната страна од островот Крит, заобиколувајќи го ’ртот Салмона. ⁸ Со голема мака го заобиколивме и дојдовме до местото наречено Добри Пристаништа, близу до градот Ласеја.

⁹ Изгубивме многу време и повеќе не беше безбедно да се плови, зашто веќе беше поминал и Големиот есенски пост^[c], па Павле ги советуваше одговорните на бродот: ¹⁰ „Луѓе, гледам дека пловидбата тешко ќе оди и ќе има големи опасности, не само за товарот и бродот, туку и за нашите животи.“ ¹¹ Меѓутоа офицерот повеќе им веруваше на кормиларот и на сопственикот на бродот, отколку на она што го рече Павле. ¹² Ова пристаниште не беше погодно за презимување, па мнозинството реши да отпловиме оттаму и да се обидеме да допловиме до Феникс, па да презимиме во тоа критско пристаниште, свртено и кон југозапад и кон северозапад.

1) Бура меѓу Крит и Малта

¹³ Кога дувна тивок јужен ветер, морнарите мислеа дека условите се поволни, па ја дигнаа котвата и запловија крај брегот на Крит. ¹⁴ Но по кратко време дувна против нас ветер со ураганска сила, наречен североисточник. ¹⁵ Зафатени од ветерот и не можејќи да пловиме наспроти него, кренавме раце и се препуштивме ветерот да не носи. ¹⁶ Кога поминавме во завет на едно островче наречено Кавда^[d], одвај успеавме да го зачуваме чамецот за спасување, кој беше трескан од брановите. ¹⁷ Морнарите го качија горе и го врзаа со јажиња за бродот. Постоеше опасност да заринкаме на песочните наноси кај Сирт, па затоа ја спуштија котвата и го оставија бродот слободно да плови.

¹⁸ Следниот ден бурата толку силно не фрлаше наваму-натаму што морнарите почнаа да го исфрлаат товарот в море. ¹⁹ На третиот ден ја исфрлија и опремата на бродот, а и се што им дојде под раце. ²⁰ Веќе долго време не се појавуваа ни сонцето, ниту ѕвездите, а бурата продолжуваше да беснее, така што конечно изгубивме секаква надеж дека ќе се спасиме.

²¹ Луѓето веќе долго време немаа апетит и не јадеа. Тогаш стана Павле и им рече: „Требаше да ме послушате и да не испловите од Крит. Така ќе се поштедевте од овие неволи и загуби. ²² Сега ве советувам да се држите храбро, зашто никој од вас нема да загине. Ќе биде уништен само бродот. ²³ Минатата ноќ застана крај мене ангел пратен од Бога, Кому јас Му припаѓам и служам, ²⁴ и ми рече: ,Не плаши се, Павле! Ти сигурно ќе стигнеш до императорот, а заради тебе, Бог ќе им ги поштеди животите и на сите што пловат со тебе.‘ ²⁵ Затоа, луѓе, разведрете се! Јас верувам дека тоа што Бог ми го кажа ќе се оствари. ²⁶ Ќе бидеме исфрлени на некој остров, но бродот ќе биде уништен.“

²⁷ Кога дојде четиринаесеттата ноќ, откако бурата не фрлаше наваму-натаму низ Адријанското^[e] Море, некаде околу полноќ, морнарите забележаа дека се приближуваме до некое копно. ²⁸ Ја измерија длабочината и утврдија дека изнесува околу триесет и седум метри^[f]. Пловеа уште малку, па пак ја измерија длабочината која сега изнесуваше само дваесет и седум метри^[g]. ²⁹ Плашејќи се да не удриме во подводни карпи, тие фрлија четири котви од задниот дел на бродот и со трепет чекаа да осамне. ³⁰ Тогаш морнарите се обидоа да побегнат од бродот. Почнаа да го спуштаат чамецот за спасување, под изговор дека од предницата на бродот ќе спуштаат котви. ³¹ Но Павле им рече на офицерот и на војниците: „Ако морнарите не останат на бродот, нема ни вие да се спасите!“ ³² Тогаш војниците ги пресекоа јажињата на кои висеше чамецот за спасување и го пуштија да падне и да отплови.

³³ Пред да осамне, Павле ги молеше сите да јадат, велејќи им: „Денес е веќе четиринаесетти ден како гладувате. Ништо не сте ставиле в уста. ³⁴ Ве молам, каснете нешто. Тоа ќе ви помогне да се спасите. На никого од вас ниту влакно од главата нема да му недостасува.“ ³⁵ Кога им го рече ова, самиот зеде леб, Му заблагодари на Бог пред сите, и почна да крши од лебот и да јаде. ³⁶ Тогаш сите луѓе се охрабрија и почнаа да јадат. ³⁷ На бродот имаше двесте седумдесет и шест души. ³⁸ Откако се најадоа, го исфрлија житото в море, за да го олеснат бродот.

2) Бродолом со среќен крај

³⁹ Кога се раздени, морнарите видоа копно, но не можеа да препознаат за која земја се работи. Забележаа залив со достапен брег и решија да се обидат со бродот да пријдат кон брегот. ⁴⁰ Ги одврзаа котвите и ги спуштија во морето. Ги разлабавија јажињата на кормилата, го кренаа предното платно спроти ветрот и се упатија накај брегот. ⁴¹ Но бродот удри во гребен меѓу две морски струи и предницата на бродот заринка, па не можеше да се помрдне, а задниот дел почна да напукува од ударите на брановите.

⁴² Војниците имаа намера да ги убијат затворениците, за да не исплива некој и да побегне, ⁴³ но офицерот ги спречи, сакајќи да го поштеди Павле. Тој нареди оние што знаат да пливаат први да скокнат од бродот и да пливаат накај копното, ⁴⁴ а другите да се спасуваат на штици и на други остатоци од бродот. Така сите се спасија и стигнаа на копното.