7 Son minn, varðveit þú orð mín og geym þú hjá þér boðorð mín.

² Varðveit þú boðorð mín, og þá munt þú lifa, og áminning mína eins og sjáaldur auga þíns.

³ Bind þau á fingur þína, skrifa þau á spjald hjarta þíns.

⁴ Seg við spekina: "Þú ert systir mín!" og kallaðu skynsemina vinkonu,

⁵ svo að þær varðveiti þig fyrir léttúðarkonu, fyrir blíðmálugri konu sem annar á.

⁶ Út um gluggann á húsi mínu, út um grindurnar skimaði ég

⁷ og sá þar meðal sveinanna ungan og vitstola mann.

⁸ Hann gekk á strætinu nálægt horni einu og fetaði leiðina að húsi hennar,

⁹ í rökkrinu, að kveldi dags, um miðja nótt og í niðdimmu.

¹⁰ Gekk þá kona í móti honum, búin sem portkona og undirförul í hjarta _

¹¹ hávær er hún og óhemjuleg, fætur hennar tolla aldrei heima,

¹² hún er ýmist á götunum eða á torgunum, og situr um menn hjá hverju horni _,

¹³ hún þrífur í hann og kyssir hann og segir við hann, ósvífin í bragði:

¹⁴ "Ég átti að greiða heillafórn, í dag hefi ég goldið heit mitt.

¹⁵ Fyrir því fór ég út til móts við þig, til þess að leita þín, og hefi nú fundið þig.

¹⁶ Ég hefi búið rúm mitt ábreiðum, marglitum ábreiðum úr egypsku líni.

¹⁷ Myrru, alóe og kanel hefi ég stökkt á hvílu mína.

¹⁸ Kom þú, við skulum drekka okkur ástdrukkin fram á morgun, gamna okkur með blíðuhótum.

¹⁹ Því að maðurinn minn er ekki heima, hann er farinn í langferð.

²⁰ Peningapyngjuna tók hann með sér, hann kemur ekki heim fyrr en í tunglfylling."

²¹ Hún tældi hann með sínum áköfu fortölum, ginnti hann með kjassmælum sínum.

²² Hann fer rakleiðis á eftir henni, eins og naut gengur fram á blóðvöllinn, og eins og hjörtur, sem anar í netið,

²³ uns örin fer í gegnum lifur hans, eins og fuglinn hraðar sér í snöruna, og veit ekki, að líf hans er í veði.

²⁴ Og nú, þér yngismenn, hlýðið á mig og gefið gaum að orðum munns míns.

²⁵ Lát eigi hjarta þitt teygjast á vegu hennar, villst eigi inn á stigu hennar.

²⁶ Því að margir eru þeir, sem hún hefir sært til ólífis, og mesti grúi allir þeir, sem hún hefir myrt.

²⁷ Hús hennar er helvegur, er liggur niður til heimkynna dauðans.

8 Heyr, spekin kallar og hyggnin lætur raust sína gjalla.

² Uppi á hæðunum við veginn, þar sem göturnar kvíslast _ stendur hún.

³ Við hliðin, þar sem gengið er út úr borginni, þar sem gengið er inn um dyrnar, kallar hún hátt:

⁴ Til yðar, menn, tala ég, og raust mín hljómar til mannanna barna.

⁵ Þér óreyndu, lærið hyggindi, og þér heimskingjar, lærið skynsemi.

⁶ Hlýðið á, því að ég tala það sem göfuglegt er, og varir mínar tjá það sem rétt er.

⁷ Því að sannleika mælir gómur minn og guðleysi er viðbjóður vörum mínum.

⁸ Einlæg eru öll orð munns míns, í þeim er ekkert fals né fláræði.

⁹ Öll eru þau einföld þeim sem skilning hefir, og blátt áfram fyrir þann sem hlotið hefir þekkingu.

¹⁰ Takið á móti ögun minni fremur en á móti silfri og fræðslu fremur en úrvals gulli.

¹¹ Því að viska er betri en perlur, og engir dýrgripir jafnast á við hana.

¹² Ég, spekin, er handgengin hyggindunum og ræð yfir ráðdeildarsamri þekking.

¹³ Að óttast Drottin er að hata hið illa, drambsemi og ofdramb og illa breytni og fláráðan munn _ það hata ég.

¹⁴ Mín er ráðspekin og framkvæmdarsemin, ég er hyggnin, minn er krafturinn.

¹⁵ Fyrir mína hjálp ríkja konungarnir og úrskurða höfðingjarnir réttvíslega.

¹⁶ Fyrir mína hjálp stjórna stjórnendurnir og tignarmennin _ allir valdsmenn á jörðu.

¹⁷ Ég elska þá sem mig elska, og þeir sem leita mín, finna mig.

¹⁸ Auður og heiður eru hjá mér, ævagamlir fjármunir og réttlæti.

¹⁹ Ávöxtur minn er betri en gull og gimsteinar og eftirtekjan eftir mig betri en úrvals silfur.

²⁰ Ég geng á götu réttlætisins, á stigum réttarins miðjum,

²¹ til þess að gefa þeim sanna auðlegð, er elska mig, og fylla forðabúr þeirra.

²² Drottinn skóp mig í upphafi vega sinna, á undan öðrum verkum sínum, fyrir alda öðli.

²³ Frá eilífð var ég sett til valda, frá upphafi, áður en jörðin var til.

²⁴ Ég fæddist áður en hafdjúpin urðu til, þá er engar vatnsmiklar lindir voru til.

²⁵ Áður en fjöllunum var hleypt niður, á undan hæðunum fæddist ég,

²⁶ áður en hann skapaði völl og vengi og fyrstu moldarkekki jarðríkis.

²⁷ Þegar hann gjörði himininn, þá var ég þar, þegar hann setti hvelfinguna yfir hafdjúpið,

²⁸ þegar hann festi skýin uppi, þegar uppsprettur hafdjúpsins komust í skorður,

²⁹ þegar hann setti hafinu takmörk, til þess að vötnin færu eigi lengra en hann bauð, þegar hann festi undirstöður jarðar.

³⁰ Þá stóð ég honum við hlið sem verkstýra, og ég var yndi hans dag hvern, leikandi mér fyrir augliti hans alla tíma,

³¹ leikandi mér á jarðarkringlu hans, og hafði yndi mitt af mannanna börnum.

³² Og nú, þér yngismenn, hlýðið mér, því að sælir eru þeir, sem varðveita vegu mína.

³³ Hlýðið á aga, svo að þér verðið vitrir, og látið hann eigi sem vind um eyrun þjóta.

³⁴ Sæll er sá maður, sem hlýðir mér, sem vakir daglega við dyr mínar og geymir dyrastafa minna.

³⁵ Því að sá sem mig finnur, finnur lífið og hlýtur blessun af Drottni.

³⁶ En sá sem missir mín, skaðar sjálfan sig. Allir þeir, sem hata mig, elska dauðann.

9 Spekin hefir reist sér hús, höggvið til sjö stólpa sína.

² Hún hefir slátrað sláturfé sínu, byrlað vín sitt, já, hún hefir þegar búið borð sitt.

³ Hún hefir sent út þernur sínar, hún kallar á háum stöðum í borginni:

⁴ "Hver, sem óreyndur er, komi hingað!" Við þann, sem óvitur er, segir hún:

⁵ "Komið, etið mat minn og drekkið vínið, sem ég hefi byrlað.

⁶ Látið af heimskunni, þá munuð þér lifa, og fetið veg hyggindanna."

⁷ Sá sem áminnir spottara, bakar sér smán, og þeim sem ávítar óguðlegan, verður það til vansa.

⁸ Ávíta eigi spottarann, svo að hann hati þig eigi, ávíta hinn vitra, og hann mun elska þig.

⁹ Gef hinum vitra, þá verður hann að vitrari, fræð hinn réttláta, og hann mun auka lærdóm sinn.

¹⁰ Ótti Drottins er upphaf viskunnar og að þekkja Hinn heilaga eru hyggindi.

¹¹ Því að fyrir mitt fulltingi munu dagar þínir verða margir og ár lífs þíns aukast.

¹² Sért þú vitur, þá ert þú vitur þér til góðs, en sért þú spottari, þá mun það bitna á þér einum.

¹³ Frú Heimska er óhemja, einföld og veit ekkert.

¹⁴ Hún situr úti fyrir húsdyrum sínum, á stól uppi á háu stöðunum í borginni

¹⁵ til þess að kalla á þá, sem um veginn fara, þá er ganga beint áfram leið sína:

¹⁶ "Hver sem óreyndur er, komi hingað!" og við þann sem óvitur er, segir hún:

¹⁷ "Stolið vatn er sætt, og lostætt er launetið brauð."

¹⁸ Og hann veit ekki, að þar eru hinir framliðnu, að þeir sem hún hefir boðið heim, eru í djúpum Heljar.