Ewangelia według św. Łukasza 17

Słowo Życia

Grzech i przebaczenie

17 Innym razem rzekł Jezus do uczniów:

—Zepsucie jest nieuniknione, ale marny los człowieka, który nakłania innych do grzechu! ² Lepiej byłoby, aby przywiązano mu do szyi młyński kamień i utopiono go w morzu, niż żeby z jego powodu upadł choćby jeden z najmniejszych moich uczniów.

³ Uważajcie na siebie!—kontynuował. —Jeśli inny wierzący zgrzeszy, upomnij go, a jeśli się opamięta, okaż mu przebaczenie. ⁴ Nawet gdyby grzeszył przeciw tobie siedem razy dziennie, lecz za każdym razem przychodził mówiąc: „Opamiętałem się, wybacz mi!”, przebacz mu.

Wiara i wdzięczność

⁵ Apostołowie zwrócili się wtedy do Jezusa:

—Panie, spraw, byśmy mocniej wierzyli.

⁶ —Gdybyście mieli wiarę choćby jak ziarnko gorczycy—odpowiedział—moglibyście powiedzieć do tego drzewa morwowego: „Wyrwij się z korzeniami i rzuć się do morza!”, a ono by was posłuchało.

⁷ I dodał:

—Jeśli wasz sługa wraca do domu po pracy w polu lub na pastwisku, czy mówicie mu: „Idź i odpocznij”? ⁸ Nie. Mówicie raczej: „Teraz przygotuj kolację i usługuj mi, aż się najem i napiję. A potem ty będziesz mógł zjeść”. ⁹ Przecież nie dziękujecie słudze za wykonanie tego, co jest jego normalnym obowiązkiem. ¹⁰ Dlatego i wy nie spodziewajcie się pochwały, gdy wykonacie to, co wam poleciłem, ale mówcie: „Jesteśmy sługami. Spełniliśmy jedynie nasz obowiązek”.

Dziesięciu trędowatych

¹¹ Podążając w kierunku Jerozolimy, Jezus przechodził przez graniczne tereny Galilei i Samarii. ¹² Gdy wchodził do pewnej wioski, spotkał dziesięciu trędowatych. ¹³ Ci, zachowując obowiązujący dystans, zawołali:

—Jezusie, Mistrzu, zlituj się nad nami!

¹⁴ On spojrzał na nich i rzekł:

—Idźcie i poproście, aby zbadali was kapłani.

A gdy byli jeszcze w drodze, zostali całkowicie uzdrowieni. ¹⁵ Jeden z nich, widząc, co się stało, szybko powrócił do Jezusa, głośno wielbiąc Boga. ¹⁶ Rzucił się Mu do stóp i gorąco dziękował za uzdrowienie. A był to człowiek z pogardzanej przez wszystkich Samarii.

¹⁷ —Czy nie uzdrowiłem dziesięciu?—zapytał Jezus. —Gdzie jest pozostałych dziewięciu? ¹⁸ Dlaczego i oni nie wrócili, aby podziękować za to Bogu—tylko ten cudzoziemiec?

¹⁹ Potem zwrócił się do uzdrowionego:

—Możesz odejść. Uwierzyłeś i dlatego odzyskałeś zdrowie.

Nadchodzące królestwo Boże

²⁰ Pewnego razu faryzeusze zapytali Jezusa, kiedy nastanie królestwo Boże.

—Królestwo Boże nadejdzie niezauważalnie—odpowiedział. ²¹ —Nikt nie powie: „Tu jest!” albo: „Jest tam!”. Królestwo Boże jest bowiem wśród was.

²² Później, zwracając się do uczniów, powiedział:

—Przyjdzie czas, że zapragniecie abym Ja, Syn Człowieczy, choć na chwilę znów był z wami, ale nie będzie Mnie. ²³ Będą wam mówili: „Mesjasz jest tam!” albo: „Tu się pojawił!”, ale nie biegajcie i nie szukajcie Mnie. ²⁴ Gdy powtórnie przyjdę, będzie to tak widoczne, jak błyskawica na niebie. ²⁵ Najpierw jednak spotkają Mnie straszne cierpienia i zostanę odrzucony przez to pokolenie. ²⁶ Czas mojego przybycia będzie podobny do czasów Noego. ²⁷ Ludzie wtedy zwyczajnie jedli i pili, zawierali małżeństwa—aż do chwili, gdy Noe wszedł do arki. Wtedy przyszedł potop i wszyscy zginęli. ²⁸ Czas ten będzie również podobny do czasów Lota, kiedy to ludzie jak zwykle jedli, pili, kupowali, sprzedawali, uprawiali ziemię, budowali ²⁹ —aż do dnia, gdy Lot opuścił grzeszną Sodomę. Wtedy na miasto spadł z nieba ogień z siarką i wszystkich wytracił. ³⁰ Tak samo będzie w czasie mojego objawienia. ³¹ Jeśli tego dnia będziecie na tarasie, nie wchodźcie do domu, aby zabrać swoje rzeczy. Jeśli będziecie na polu, również nie wracajcie do domu. ³² Przypomnijcie sobie, co spotkało żonę Lota. ³³ Kto kocha swoje życie, utraci je. Lecz ten, kto poświęci życie dla Mnie, odnajdzie je. ³⁴ Wiedzcie, że w noc mojego powrotu z dwóch osób śpiących w jednym łóżku jedna będzie zabrana, a druga pozostawiona. ³⁵ Z dwóch kobiet, pracujących w domu, jedna zostanie wzięta, druga zaś pozostawiona. ³⁶ Z dwóch ludzi pracujących w polu, jeden zostanie wzięty, a drugi pozostawiony.

³⁷ —Panie, gdzie się to wszystko wydarzy?—zapytali uczniowie.

—Gdzie jest padlina, tam w naturalny sposób pojawiają się i sępy—odrzekł Jezus.