22 Þá svaraði Elífas frá Teman og sagði:

² Vinnur maðurinn Guði gagn? Nei, sjálfum sér vinnur vitur maður gagn.

³ Er það ábati fyrir hinn Almáttka, að þú ert réttlátur, eða ávinningur, að þú lifir grandvöru lífi?

⁴ Er það vegna guðsótta þíns, að hann refsar þér, að hann dregur þig fyrir dóm?

⁵ Er ekki vonska þín mikil og misgjörðir þínar óþrjótandi?

⁶ Því að þú tókst veð af bræðrum þínum að ástæðulausu og færðir fáklædda menn úr flíkum þeirra.

⁷ Þú gafst ekki hinum örmagna vatn að drekka, og hinum hungraða synjaðir þú brauðs.

⁸ En hinn voldugi átti landið, og virðingarmaðurinn bjó í því.

⁹ Ekkjur lést þú fara burt tómhentar, og armleggir munaðarleysingjanna voru brotnir sundur.

¹⁰ Fyrir því eru snörur allt í kringum þig, og fyrir því skelfir ótti þig skyndilega!

¹¹ Eða sér þú ekki myrkrið og vatnaflauminn, sem hylur þig?

¹² Er ekki Guð himinhár? og lít þú á hvirfil stjarnanna, hve hátt þær gnæfa!

¹³ Og þú segir: "Hvað veit Guð? Getur hann dæmt gegnum skýsortann?

¹⁴ Skýin skyggja á hann, svo að hann sér ekki, og hann gengur á himinhvelfingunni."

¹⁵ Ætlar þú að halda fortíðar leið, þá er ranglátir menn hafa farið?

¹⁶ Þeir er kippt var burt fyrir tímann og grundvöllur þeirra skolaðist burt sem straumur,

¹⁷ þeir er sögðu við Guð: "Vík frá oss! og hvað gæti hinn Almáttki gjört fyrir oss?"

¹⁸ og það þó hann fyllti hús þeirra blessun. _ Hugarfar óguðlegra sé fjarri mér!

¹⁹ Hinir réttlátu sjá það og gleðjast, og hinn saklausi gjörir gys að þeim:

²⁰ "Vissulega er andstæðingur vor að engu orðinn, og eldurinn hefir eytt leifum þeirra."

²¹ Vingast þú við Guð, þá muntu vera í friði, við það mun blessun yfir þig koma.

²² Tak á móti kenning af munni hans, og fest þér orð hans í hjarta.

²³ Ef þú snýr þér til hins Almáttka, auðmýkir þig, ef þú rekur ranglætið langt burt frá tjaldi þínu _

²⁴ já, varpaðu gullinu í duftið og skíragullinu ofan í lækjamölina! _

²⁵ þá skal hinn Almáttki vera gull þitt, vera þér hið skærasta silfur.

²⁶ Já, þá munt þú hafa yndi af hinum Almáttka og lyfta augliti þínu til Guðs.

²⁷ Biðjir þú til hans, bænheyrir hann þig, og heit þín munt þú greiða.

²⁸ Og áformir þú eitthvað, mun þér heppnast það, og birta skína yfir vegu þína.

²⁹ Þegar þeir liggja niður á við, þá kallar þú "Upp á við!" og hinum auðmjúka hjálpar hann.

³⁰ Hann bjargar jafnvel þeim, sem ekki er saklaus, já, hann bjargast fyrir hreinleik handa þinna.

23 Þá svaraði Job og sagði:

² Enn sem fyrr munu kveinstafir mínir verða taldir uppreisn, hönd Guðs hvílir þungt á andvörpum mínum.

³ Ég vildi að ég vissi, hvernig ég ætti að finna hann, hvernig ég gæti komist fram fyrir dómstól hans!

⁴ Þá mundi ég útskýra málið fyrir honum og fylla munn minn sönnunum.

⁵ Ég mundi fá að vita, hverju hann svaraði mér, og heyra hvað hann segði við mig.

⁶ Mundi hann deila við mig í mikilleik máttar síns? Nei, hann mundi veita mér óskipta athygli.

⁷ Þá mundi hreinskilinn maður þreyta málsókn við hann, og ég mundi að eilífu losna við dómara minn.

⁸ En fari ég í austur, þá er hann þar ekki, og í vestur, þar verð ég hans eigi var.

⁹ Þótt hann hafist að í norðri, þá sé ég hann ekki, og sveigi hann á leið til suðurs, fæ ég ekki litið hann.

¹⁰ En hann veit, hvernig breytni mín hefir verið, ef hann prófaði mig, mundi ég reynast sem gull.

¹¹ Fótur minn hefir þrætt spor hans, ég hefi haldið veg hans og eigi hneigt af leið.

¹² Frá skipun vara hans hefi ég ekki vikið, hefi varðveitt í brjósti mér orð munns hans.

¹³ En hann er samur við sig _ hver aftrar honum? Ef hann girnist eitthvað, gjörir hann það.

¹⁴ Já, hann framkvæmir það, er hann hefir ætlað mér, og mörgu slíku býr hann yfir.

¹⁵ Þess vegna skelfist ég auglit hans. Hugleiði ég það, hræðist ég hann.

¹⁶ Já, Guð hefir gjört mig hugdeigan, og hinn Almáttki skotið mér skelk í bringu.

¹⁷ Því að það er ekki vegna ógæfunnar, að ég stend örþrota, né vegna sjálfs mín, þótt niðdimman hylji mig.

24 Hvers vegna eru ekki hegningartímar geymdir af hinum Almáttka,

² og hví sjá þeir ekki daga hans, sem á hann trúa? Menn færa landamerki úr stað, ræna hjörðum og halda þeim á beit.

³ Asna munaðarleysingjanna reka menn burt og taka uxa ekkjunnar að veði.

⁴ Þeir hrinda hinum fátæku út af veginum, hinir bágstöddu í landinu verða allir að fela sig.

⁵ Já, sem skógarasnar á öræfum ganga þeir út til starfa sinna, leitandi að fæðu, eyðimörkin veitir þeim brauð handa börnunum.

⁶ Á akrinum uppskera þeir fóður sitt og fara í eftirleit í víngarði hins óguðlega.

⁷ Naktir liggja þeir um nætur, klæðlausir, og hafa enga ábreiðu í kuldanum.

⁸ Þeir eru gagndrepa af fjallaskúrunum, og hælislausir faðma þeir klettinn.

⁹ Menn slíta föðurleysingjana af brjóstinu og taka veð af hinum bágstöddu.

¹⁰ Naktir ganga þeir, klæðlausir, og hungraðir bera þeir kornbundin.

¹¹ Í olífugörðum annarra pressa þeir olíu, troða vínlagarþrór og kveljast af þorsta.

¹² Úr borgunum heyrast stunur deyjandi manna, sálir hinna drepnu hrópa á hefnd, en Guð gefur ekki gaum að óhæfunni.

¹³ Slíkir menn eru ljósfjendur orðnir, þeir þekkja ekki vegu hans og halda sig ekki á stigum hans.

¹⁴ Með morgunsárinu fer morðinginn á fætur og drepur hinn volaða og snauða, og á nóttunni læðist þjófurinn.

¹⁵ Og auga hórkarlsins bíður eftir rökkrinu, og hann segir: "Ekkert auga sér mig," og dregur skýlu fyrir andlitið.

¹⁶ Í myrkrinu brjótast þeir inn í hús, á daginn loka þeir sig inni, þeir þekkja ekki ljósið.

¹⁷ Því að öllum er þeim niðamyrkrið morgunn, því að þeir eru nákunnugir skelfingum niðamyrkursins.

¹⁸ Fljótt berst hann burt með straumnum, bölvaður verður erfðahluti hans í landinu, hann snýr eigi framar á leið til víngarðanna.

¹⁹ Þurrkur og hiti hrífa snjóvatnið burt, Hel þann, er svo hefir syndgað.

²⁰ Móðurskautið gleymir honum, ormarnir gæða sér á honum. Hans er eigi framar minnst, og ranglætið verður brotið sundur eins og tré,

²¹ hann sem rændi óbyrjuna, er ekki fæddi, og enga velgjörð sýndi ekkjunni.

²² En Guð heldur samt hinum volduga við með mætti sínum, slíkur maður rís aftur upp, þótt hann væri tekinn að örvænta um lífið.

²³ Guð veitir honum að lifa óhultur, og hann er studdur, og augu hans vaka yfir vegum hans.

²⁴ Hátt standa þeir, en eftir stundarkorn eru þeir horfnir. Þeir hníga, þeir eru hrifnir burt eins og allir aðrir og sviðnir af eins og höfuð kornaxins.

²⁵ Og ef það er eigi svo, _ hver vill þá sanna, að ég sé lygari, og gjöra ræðu mína að engu?

11 En postularnir og bræðurnir í Júdeu heyrðu, að heiðingjarnir hefðu einnig tekið við orði Guðs.

² Þegar Pétur kom upp til Jerúsalem, deildu umskurnarmennirnir á hann og sögðu:

³ "Þú hefur farið inn til óumskorinna manna og etið með þeim."

⁴ En Pétur sagði þeim þá alla söguna frá rótum og mælti:

⁵ "Ég var að biðjast fyrir í borginni Joppe og sá, frá mér numinn, sýn, hlut nokkurn koma niður, eins og stór dúkur væri látinn síga á fjórum skautum frá himni, og hann kom til mín.

⁶ Ég starði á hann og hugði að og sá þá ferfætt dýr jarðar, villidýr, skriðdýr og fugla himins,

⁷ og ég heyrði rödd segja við mig: ,Slátra nú, Pétur, og et!`

⁸ En ég sagði: ,Nei, Drottinn, engan veginn, því að aldrei hefur neitt vanheilagt né óhreint komið mér í munn.`

⁹ Í annað sinn sagði rödd af himni: ,Eigi skalt þú kalla það vanheilagt, sem Guð hefur lýst hreint!`

¹⁰ Þetta gjörðist þrem sinnum, og aftur var allt dregið upp til himins.

¹¹ Samstundis stóðu þrír menn við húsið, sem ég var í, sendir til mín frá Sesareu.

¹² Og andinn sagði mér að fara með þeim hiklaust. Þessir sex bræður urðu mér einnig samferða, og vér gengum inn í hús mannsins.

¹³ Hann sagði oss, hvernig hann hefði séð engil standa í húsi sínu, er sagði: ,Send þú til Joppe og lát sækja Símon, er kallast Pétur.

¹⁴ Hann mun orð til þín mæla, og fyrir þau munt þú hólpinn verða og allt heimili þitt.`

¹⁵ En þegar ég var farinn að tala, kom heilagur andi yfir þá, eins og yfir oss í upphafi.

¹⁶ Ég minntist þá orða Drottins, er hann sagði: ,Jóhannes skírði með vatni, en þér skuluð skírðir verða með heilögum anda.`

¹⁷ Fyrst Guð gaf þeim nú sömu gjöf og oss, er vér tókum trú á Drottin Jesú Krist, hvernig var ég þá þess umkominn að standa gegn Guði?"

¹⁸ Þegar þeir heyrðu þetta, stilltust þeir, og þeir vegsömuðu Guð og sögðu: "Guð hefur þá einnig gefið heiðingjunum afturhvarf til lífs."

¹⁹ Þeir, sem dreifst höfðu vegna ofsóknarinnar, sem varð út af Stefáni, fóru allt til Fönikíu, Kýpur og Antíokkíu. En Gyðingum einum fluttu þeir orðið.

²⁰ Nokkrir þeirra voru frá Kýpur og Kýrene, og er þeir komu til Antíokkíu, tóku þeir einnig að tala til Grikkja og boða þeim fagnaðarerindið um Drottin Jesú.

²¹ Og hönd Drottins var með þeim, og mikill fjöldi tók trú og sneri sér til Drottins.

²² Og fregnin um þá barst til eyrna safnaðarins í Jerúsalem, og þeir sendu Barnabas til Antíokkíu.

²³ Þegar hann kom og sá verk Guðs náðar, gladdist hann, og hann áminnti alla um að halda sér fast við Drottin af öllu hjarta.

²⁴ Því hann var góður maður, fullur af heilögum anda og trú. Og mikill fjöldi manna gafst Drottni.

²⁵ Þá fór hann til Tarsus að leita Sál uppi.

²⁶ Þegar hann hafði fundið hann, fór hann með hann til Antíokkíu. Þeir voru síðan saman heilt ár í söfnuðinum og kenndu fjölda fólks. Í Antíokkíu voru lærisveinarnir fyrst kallaðir kristnir.

²⁷ Á þessum dögum komu spámenn frá Jerúsalem til Antíokkíu.

²⁸ Einn þeirra, Agabus að nafni, steig fram, og af gift andans sagði hann fyrir, að mikil hungursneyð mundi koma yfir alla heimsbyggðina. Kom það fram á dögum Kládíusar.

²⁹ En lærisveinarnir samþykktu þá, að hver þeirra skyldi eftir efnum senda nokkuð til hjálpar bræðrunum, sem bjuggu í Júdeu.

³⁰ Þetta gjörðu þeir og sendu það til öldunganna með þeim Barnabasi og Sál.