Jobsbók 17-20
Icelandic Bible
17 Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.
2 Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!
3 Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?
4 Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.
5 Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.
6 Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.
7 Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.
8 Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.
9 En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.
10 En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.
11 Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.
12 Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.
13 Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,
14 þegar ég kalla gröfina "föður minn", ormana "móður mína og systur" _
15 hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?
16 Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.
18 Þá svaraði Bildad frá Súa og sagði:
2 Hversu lengi ætlið þér að halda áfram þessu orðaskaki? Látið yður segjast, og því næst skulum vér talast við.
3 Hvers vegna erum vér metnir sem skepnur, orðnir heimskir í yðar augum?
4 Þú, sem tætir sjálfan þig sundur í reiði þinni, _ á jörðin þín vegna að fara í auðn og bjargið að færast úr stað sínum?
5 Ljós hins óguðlega slokknar, og logi elds hans skín ekki.
6 Ljósið myrkvast í tjaldi hans, og það slokknar á lampanum yfir honum.
7 Hans öflugu skref verða stutt, og ráðagjörð sjálfs hans steypir honum,
8 því að hann rekst í netið með fætur sína, og hann gengur í möskvunum.
9 Möskvi festist um hæl hans, lykkjan herðist að honum.
10 Snaran liggur falin á jörðinni, og gildran liggur fyrir honum á stígnum.
11 Skelfingar hræða hann allt um kring og hrekja hann áfram, hvar sem hann gengur.
12 Ógæfu hans tekur að svengja, og glötunin bíður búin eftir falli hans.
13 Hún tærir húð hans, og frumburður dauðans etur limu hans.
14 Hann er hrifinn burt úr tjaldi sínu, er hann treysti á, og það lætur hann ganga til konungs skelfinganna.
15 Í tjaldi hans býr það, sem eigi er hans, brennisteini er stráð yfir bústað hans.
16 Að neðan þorna rætur hans, að ofan visna greinar hans.
17 Minning hans hverfur af jörðunni, og nafn hans er ekki nefnt á völlunum.
18 Menn hrinda honum frá ljósinu út í myrkrið og reka hann burt af jarðríki.
19 Hann mun hvorki eiga börn né buru meðal þjóðar sinnar, og enginn, sem undan hefir komist, er í híbýlum hans.
20 Yfir skapadægri hans skelfast eftirkomendurnir, og hrylling grípur þá, er fyrr voru uppi.
21 Já, svo fer um bústaði hins rangláta og svo um samastað þess manns, sem eigi þekkir Guð.
19 Þá svaraði Job og sagði:
2 Hversu lengi ætlið þér að angra sál mína og mylja mig sundur með orðum?
3 Þér hafið þegar smánað mig tíu sinnum, þér skammist yðar ekki fyrir að misþyrma mér.
4 Og hafi mér í raun og veru orðið á, þá varðar það mig einan.
5 Ef þér í raun og veru ætlið að hrokast upp yfir mig, þá sannið mér svívirðing mína.
6 Kannist þó við, að Guð hafi hallað rétti mínum og umkringt mig með neti sínu.
7 Sjá, ég kalla: Ofbeldi! og fæ ekkert svar, ég kalla á hjálp, en engan rétt er að fá.
8 Guð hefir girt fyrir veg minn, svo að ég kemst ekki áfram, og stigu mína hylur hann myrkri.
9 Heiðri mínum hefir hann afklætt mig og tekið kórónuna af höfði mér.
10 Hann brýtur mig niður á allar hliðar, svo að ég fari burt, og slítur upp von mína eins og tré.
11 Hann lætur reiði sína bálast gegn mér og telur mig óvin sinn.
12 Skarar hans koma allir saman og leggja braut sína gegn mér og setja herbúðir sínar kringum tjald mitt.
13 Bræður mína hefir hann gjört mér fráhverfa, og vinir mínir vilja eigi framar við mér líta.
14 Skyldmenni mín láta ekki sjá sig, og kunningjar mínir hafa gleymt mér.
15 Skjólstæðingar húss míns og þernur mínar álíta mig aðkomumann, og ég er orðinn útlendingur í augum þeirra.
16 Kalli ég á þjón minn, svarar hann ekki, ég verð að sárbæna hann með munni mínum.
17 Andi minn er konu minni framandlegur, og bræður mínir forðast mig.
18 Jafnvel börnin fyrirlíta mig, standi ég upp, spotta þau mig.
19 Alla mína alúðarvini stuggar við mér, og þeir sem ég elskaði, hafa snúist á móti mér.
20 Bein mín límast við hörund mitt og hold, og ég hefi sloppið með tannholdið eitt.
21 Aumkið mig, aumkið mig, vinir mínir, því að hönd Guðs hefir lostið mig.
22 Hví ofsækið þér mig eins og Guð og verðið eigi saddir á holdi mínu?
23 Ó að orð mín væru skrifuð upp, ó að þau væru skráð í bók
24 með járnstíl og blýi, að eilífu höggvin í klett!
25 Ég veit, að lausnari minn lifir, og hann mun síðastur ganga fram á foldu.
26 Og eftir að þessi húð mín er sundurtætt og allt hold er af mér, mun ég líta Guð.
27 Ég mun líta hann mér til góðs, já, augu mín sjá hann, og það eigi sem andstæðing, _ hjartað brennur af þrá í brjósti mér!
28 Þegar þér segið: "Vér skulum ofsækja hann, rót ógæfunnar er hjá honum sjálfum að finna!"
29 þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.
20 Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:
2 Fyrir því veita hugsanir mínar mér andsvör og af því að það sýður í mér:
3 Ég verð að hlusta á háðulegar ávítur, en andi minn gefur mér skilning að svara.
4 Veist þú, að svo hefir það verið frá eilífð, frá því er menn voru settir á jörðina,
5 að fögnuður óguðlegra er skammær og að gleði hins guðlausa varir örskotsstund?
6 Þó að sjálfbirgingskapur hans nemi við himin og höfuð hans nái upp í skýin,
7 þá verður hann þó eilíflega að engu eins og hans eigin saur, þeir, sem sáu hann, segja: Hvar er hann?
8 Hann líður burt eins og draumur, svo að hann finnst ekki, og hverfur eins og nætursýn.
9 Augað, sem á hann horfði, sér hann eigi aftur, og bústaður hans lítur hann aldrei framar.
10 Börn hans sníkja á snauða menn, og hendur þeirra skila aftur eigum hans.
11 Þótt bein hans séu full af æskuþrótti, leggjast þau samt með honum í moldu.
12 Þótt hið illa sé honum sætt í munni, þótt hann feli það undir tungu sinni,
13 þótt hann treini sér það og vilji ekki sleppa því og haldi því eftir í miðjum gómnum,
14 þá breytist þó fæðan í innýflum hans, _ í nöðrugall í kviði honum.
15 Auð gleypti hann _ hann verður að æla honum aftur, Guð keyrir hann úr kviði hans.
16 Nöðrueitur saug hann, tunga eiturormsins deyðir hann.
17 Hann má ekki gleðjast yfir lækjum, yfir rennandi ám hunangs og rjóma.
18 Hann lætur af hendi aflaféð og gleypir það eigi, auðurinn sem hann græddi, veitir honum eigi eftirvænta gleði.
19 Því að hann kúgaði snauða og lét þá eftir hjálparlausa, sölsaði undir sig hús, en byggði ekki.
20 Því að hann þekkti enga ró í maga sínum, þó fær hann eigi forðað því, sem honum er dýrmætast.
21 Ekkert komst undan græðgi hans, fyrir því er velsæld hans eigi varanleg.
22 Þótt hann hafi allsnægtir, kemst hann í nauðir, allt magn mæðunnar kemur yfir hann.
23 Þá verður það: Til þess að fylla kvið hans sendir Guð í hann sína brennandi reiði og lætur mat sínum rigna yfir hann.
24 Flýi hann fyrir járnvopnunum, þá borar eirboginn hann í gegn.
25 Hann dregur örina út, þá kemur hún út um bakið, og hinn blikandi oddur kemur út úr galli hans _ skelfing grípur hann.
26 Allur ófarnaður er geymdur auðæfum hans, eldur, sem enginn blæs að, eyðir honum, hann etur það, sem eftir er í tjaldi hans.
27 Himinninn afhjúpar misgjörð hans, og jörðin gjörir uppreisn í móti honum.
28 Gróði húss hans fer í útlegð, rennur burt í allar áttir á degi reiðinnar.
29 Þetta er óguðlegs manns hlutskipti frá Guði og arfleifð sú, sem honum er úthlutuð af hinum Almáttka.
by Icelandic Bible Society