Łukasz 20

Nowe Przymierze

Jezus pełnomocnikiem nieba

20 Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał lud w świątyni i ogłaszał mu dobrą nowinę, stanęli przy Nim arcykapłani, znawcy Prawa oraz starsi ² i zwrócili się do Niego z pytaniem: Powiedz nam, jakim prawem dokonujesz tych rzeczy? Kim jest ten, kto dał Ci tę władzę?

³ Jezus odpowiedział: Zapytam was i Ja o pewną rzecz. Odpowiedzcie Mi: ⁴ Czy Jan chrzcił ludzi na polecenie nieba, czy też była to rzecz ludzka?

⁵ Wówczas zaczęli się naradzać między sobą: Jeśli powiemy: Na polecenie nieba, to zapyta: Dlaczego mu nie uwierzyliście? ⁶ Jeśli natomiast powiemy, że był to pomysł ludzki, cały lud nas ukamienuje, bo uważa Jana za proroka. ⁷ Odpowiedzieli zatem: Nie wiemy.

⁸ Wtedy Jezus powiedział: Więc Ja też wam nie powiem, jakim prawem dokonuję tych rzeczy.

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

⁹ Zaczął też opowiadać ludowi taką przypowieść: Pewien człowiek zasadził winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i wyjechał na dłuższy czas. ¹⁰ W okresie winobrania posłał do nich sługę, aby odebrał ustaloną należność za dzierżawę. Rolnicy jednak pobili go i odesłali z niczym. ¹¹ Posłał więc do nich innego sługę. Oni jednak i tego pobili, znieważyli i odesłali z niczym. ¹² Potem posłał jeszcze trzeciego. Oni zaś tego również poranili i wyrzucili.

¹³ Wtedy zastanowił się pan winnicy: Co mam zrobić? Wyślę mojego ukochanego syna, może jego uszanują.

¹⁴ Gdy rolnicy zobaczyli go, zaczęli naradzać się między sobą: To jest dziedzic, zabijmy go, aby dziedzictwo stało się nasze. ¹⁵ Wyrzucili go zatem z winnicy i zabili.

Co więc zrobi z nimi pan winnicy? ¹⁶ Przyjdzie i wybije tych rolników, a winnicę przekaże innym.

Gdy to usłyszeli, powiedzieli: Nigdy tak się nie stanie!

¹⁷ On jednak utkwił w nich wzrok i powiedział: Cóż więc znaczą słowa:

¹⁸ Każdy, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.

¹⁹ W tym momencie znawcy Prawa i arcykapłani chcieli Go schwytać, zrozumieli bowiem, że przypowieść tę skierował przeciwko nim. Bali się jednak ludu.

Jezus i sprawa podatków

²⁰ Chcąc wiedzieć o każdym posunięciu Jezusa, wysłali za Nim szpiegów. Ci udawali sprawiedliwych, ale właściwie czyhali na jakąś Jego wypowiedź, która pozwoliłaby im oskarżyć Go wobec władz i postawić przed sądem. ²¹ Zadali Mu więc takie pytanie: Nauczycielu, wiemy, że dobrze mówisz i dobrze nauczasz; nie kierujesz się pozorami, ale zgodnie z prawdą wyjaśniasz, jak postępować według woli Bożej. ²² Powiedz: Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie?

²³ Jezus jednak przejrzał ich podstęp i powiedział do nich: ²⁴ Pokażcie mi denara. Czyją nosi podobiznę i napis?

Cesarza — odpowiedzieli.

²⁵ On im na to: W takim razie oddajcie to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boże — Bogu.

²⁶ I nie byli w stanie przyłapać Go wobec ludu na żadnym słowie; zdumieni zaś Jego odpowiedzią, zamilkli.

Zagadka o zmartwychwstaniu

²⁷ Potem podeszli do Jezusa jacyś saduceusze. Utrzymują oni, że nie ma zmartwychwstania, stąd zadali Mu takie pytanie: ²⁸ Nauczycielu, Mojżesz polecił nam w Prawie, że jeśliby jakiś człowiek miał żonę i umarł bezpotomnie, to jego brat pojmie tę kobietę, aby zapewnić potomstwo zmarłemu. ²⁹ Otóż było siedmiu braci. Pierwszy poślubił żonę i umarł bezpotomnie. ³⁰ Podobnie było z drugim, ³¹ trzecim i ze wszystkimi siedmioma — umarli nie pozostawiając potomka. ³² W końcu zmarła i kobieta. ³³ Żoną którego z nich będzie przy zmartwychwstaniu? Bo przecież należała do wszystkich siedmiu.

³⁴ Wtedy Jezus im powiedział: Ludzie tego wieku żenią się i wychodzą za mąż, ³⁵ lecz ci, którzy zostali uznani za godnych dostąpienia przyszłego wieku oraz zmartwychwstania, nie będą się ani żenić, ani wychodzić za mąż. ³⁶ Będą oni równi aniołom, nie będą już umierali, a jako zmartwychwstali będą synami Boga.

³⁷ To natomiast, że umarli zmartwychwstają, zaznaczył i sam Mojżesz, gdy przy płonącym krzaku nazwał Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. ³⁸ Bóg nie jest więc Bogiem umarłych, ale żywych, gdyż dla Niego wszyscy żyją.

³⁹ W odpowiedzi na te słowa niektórzy znawcy Prawa stwierdzili: Nauczycielu, dobrze powiedziałeś. ⁴⁰ I już o nic nie śmieli Go pytać.

Boska tożsamość Jezusa

⁴¹ Za to Jezus zadał im pytanie: Dlaczego mówi się, że Chrystus jest synem Dawida? ⁴² Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów:

⁴⁴ A zatem Dawid nazywa Go Panem, więc jak może On być jego synem?

⁴⁵ Gdy cały lud Go słuchał, Jezus powiedział do swoich uczniów: ⁴⁶ Strzeżcie się znawców Prawa, którzy chętnie paradują w długich szatach, lubią być publicznie witani, zajmować honorowe krzesła na nabożeństwach i przednie miejsca na ucztach, ⁴⁷ którzy rujnują domy wdów i dla pozoru długo się modlą — ci otrzymają surowszy wyrok.